20 εικόνες έναντι review (κι ένα μίνι φωτογραφικό άλμπουμ)…
- Η εξωκοσμική μορφή (και συναυλία) της PJ Harvey. Άσπρο αερικό φόρεμα, άσπρα φτερά στα μαλλιά, μαύρες μπότες, ερμηνεία από τα βάθη της Μόρντορ. ΔΕΟΣ.
- Η μαντίλα του Αστέρα Εξαρχείων που ανέμιζε όταν οι Black Angels μπροστά σε σύσσωμη την ελληνική αποστολή έδιναν το καλύτερο party live του φεστιβάλ
- Οι χιλιάδες μπλαουγκράνα φανέλες της Μπάρτσα το βράδυ του Σαββάτου, τρίτης μέρας του Primavera, έτοιμες να σχιστούν στον αέρα για το τέταρτο ευρωπαϊκό. Όπερ κι εγένετο.
- Οι τρεις γιγαντοοθόνες της σκηνής Lllevant να δείχνουν τον τελικό σε 10-15.000 κόσμο που αδιαφόρησε για τα live εκείνης της ώρας. Και η ανατριχίλα όταν η κάμερα σημάδεψε τον μεγάλο αρχηγό Κάρλες Πουγιόλ με τους Καταλανούς να αφιονίζονται για τον παίκτη – σύμβολο.
- Το ζευγάρι από την Αθήνα της Τζόρτζια που αναμείχθηκε σε πρόταση γάμου με διαιτητή τον Jarvis στη διάρκεια του comeback live των Pulp
- Οι ντοπαρισμένοι indie ravers που ανεβοκατέβαιναν χιλιόμετρα στις 5 το πρωί στο Forum εκλιπαρώντας για μια σκηνή που βαράει ακόμα
- Ο John Lydon των συγκλονιστικών PiL να λέει από μικροφώνου «είμαστε οι μόνοι από τη μουσική βιομηχανία που σας αγαπάμε ακόμα και δε θέλουμε τα λεφτά σας». Ναι, είναι ο ίδιος, ο πρώην Sex Pistol που έχει παίξει σε reality και πρόσφατα διαφήμιζε βούτυρα
- Οι μαυροφορεμένοι Low να δίνουν το πιο ατμοσφαιρικό live του φεστιβάλ αφιερώνοντας κι αυτοί την εισαγωγή τους στην ‘spanish revolution’ των ‘Indignados’. Τόσο ατμοσφαιρικό δε, που πήρα έναν υπνάκο δέκα λεπτά στην κερκίδα της σκηνής ATP (δεν το λέω για κακό)
- Τα πανό ‘Resistance’ που υπήρχαν παντού στο φεστιβάλ εκφράζοντας συμπαράσταση στα «Αγανακτισμένα» θύματα βάναυσης αστυνομικής επίθεσης της Plaza Catalunya, ξημερώματα της δεύτερης μέρας του fest…
- Η βιβλική μορφή του Nick Cave να προστάζει επιτακτικά ‘Go Now And See Suicide’, 3-4 φορές μπορεί να το είπε… συνεχίζοντας ‘…and then Flaming Lips’
- Τα κοντινά στην ιδρωμένη φάτσα του Wayne Coyne των Flaming Lips όταν παραληρούσε στο ‘She Don’t Use Jelly’. Το Μάτι Του Τίγρη, αν συνεννοούμαστε…
- Οι ντροπαλές αντιδράσεις του James Blake που παρουσίασε πρώτη φορά live τον υπερεκτιμημένο δίσκο του. Και ήταν καλός.
- Ο τραγουδιστής των ανέλπιστα σπουδαίων Darkstar. Ίδιος ο Jay, ο φίλος του Silent Bob ντε…
- Το χάπι σόου των Of Montreal. Χαρούμενες μουσικές για άφυλους hipsters που φοράνε American Apparel…
- Το πολύχρωμο tribal πανηγύρι των κάκιστων, κατ’ εμέ, Animal Collective
- Η πρωτόγονη ‘Homo Sapiens΄μορφή του ενός εκ των δύο ντράμερ των Swans. Και η μορφή του ηγέτη τους, Michael Gira, να βολτάρει στο Primavera με καουμπόικο καπέλο και πούρο 30 εκατοστών μια μέρα πριν διευθύνει την απελευθέρωση μανιακών ντεσιμπέλ από την εξαιρετική μπάντα του
- Η αφοπλιστική αντίφαση του εκκωφαντικού ήχου των Suicide με την αδύναμη φωνή του Alan Vega και το γήρας της εικόνας τους. Ου γαρ έρχεται μόνον…
- Τα σκηνικά στους Odd Future που δυστυχώς έχασα. Γυναικεία στήθη σε κοινή θέα, rock ‘n’ fuckin’ roll, τσαμπουκάδες συγκροτήματος – fans – σεκιουριτάδων, μερικές ψιλές και για λίγο χάος…
- Οι τσάντες με σήμα ‘Revolver’ και ‘cd drome’ που περιείχαν τα εκατοντάδες βινίλια με τα οποία επέστρεψαν οι έλληνες εκδρομείς. Και οι γραφικά ποζέρικοι διάλογοι σχετικά με το ποιος χάλασε τα περισσότερα λεφτά (άρα είναι περισσότερο μουσικόφιλος)
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
