Ένας άντρας θα κάνει τα πάντα για να ικανοποιήσει την τελευταία επιθυμία της μικρής του κόρης που πεθαίνει. Και για να το καταφέρει θα κάνει κομμάτια τη ζωή του και τη ζωή δύο ακόμη ανθρώπων που θα βρεθούν στο δρόμο του.
Ένα κορίτσι που πεθαίνει από καρκίνο, ο οικονομικά εξαθλιωμένος πατέρας της που χρειάζεται απεγνωσμένα χρήματα, μια γυναίκα που υπνοβατεί σε ένα διαλυμένο γάμο, ένας άντρας που της είναι απόλυτα αφοσιωμένος. Τα υλικά μιας τραγωδίας, ή ενός έντονου μελοδράματος, μοιάζουν να βρίσκονται όλα εκεί στη δεύτερη μεγάλου μήκους του Κάρλος Βερμούτ, μόνο που αυτό που παραδίδει το «Magical Girl» είναι κάτι ολοκληρωτικά απρόβλεπτο και κυριολεκτικά αταξινόμητο. Μπορεί να στηρίζεται πάνω σε μια στέρεη αφηγηματική δομή, σε ένα σενάριο που ξέρει να κρατά τα ηνία της αγωνίας και των αποκαλύψεων σφιχτά, αλλά και να τα χαλαρώνει όταν πρέπει, όμως πέρα από τη συναρπαστική του ιστορία το φιλμ του Βερμούτ κατορθώνει να τρυπώνει διακριτικά κάτω από το δέρμα σου με τρόπο που δεν το περιμένεις. Με τη σκηνοθετική ωριμότητα ενός Αλμοδοβάρ αλλά και την ανατρεπτική ματιά στην ανθρώπινη φύση και την κοινωνική δομή που θυμίζει το κυνικό, διαπεραστικό ύφος του Μπουνιουέλ, ο Βερμούτ στήνει ένα φιλμ γεμάτο ηθικά ερωτηματικά που σε κρατά σε εγρήγορση από την αρχή ως το τέλος. Θα μπορούσε να είναι ένα σύγχρονο φιλμ νουάρ, ένα ψυχολογικό θρίλερ ή μια αιχμηρή κοινωνική ταινία, ένα έντονο δράμα ή μια δηλητηριώδης κωμωδία για την πιο πικρή ψίχα της ανθρώπινης καρδιάς, όμως είναι όλα αυτά και τίποτα τόσο προφανές, μια ταινία που δεν μπορείς να περιγράψεις παρά μόνο να δεις. Ή, καλύτερα, να τη βιώσεις.
Ο Τζορτζ κι ο Μπεν, μετά από 39 χρόνια μαζί, μπορούν επιτέλους να παντρευτούν. Όταν όμως χάσουν το σπίτι τους, η σχέση τους θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια σειρά από απρόβλεπτα προβλήματα.
Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι ο γάμος μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου είναι κάτι υπερβολικά σοκαριστικό. Υπάρχουν άλλοι που θεωρούν ότι είναι μια μίμηση ενός λάθος μικροαστικού προτύπου. Όμως ο γάμος για τους σωστούς λόγους δεν είναι τίποτα από τα δύο, λέει το φιλμ του Άιρα Σακς και οι σωστοί λόγοι δεν είναι άλλοι από την αγάπη. Η ταινία του μπορεί να έχει ένα ζευγάρι αντρών στο κέντρο της, όμως δεν είναι ένα μανιφέστο για τίποτα περισσότερο από τη δύναμη της αγάπης, από την τρυφερότητα της συνύπαρξης, από το μεγαλείο της κατανόησης, από τη δύναμη του «μαζί». Με τον τρόπο μιας τρυφερής κομεντί του Γούντι Άλεν ή με τη λεπτεπίλεπτη παρατηρητικότητα του σινεμά του Ερίκ Ρομέρ, ο Άιρα Σακς κατορθώνει να συλλάβει στην κάμερά του την αλήθεια μιας μακροχρόνιας σχέσης και το απόσταγμα της αγάπης δύο ανθρώπων με τρόπο που αψηφά την όποια πολιτική θέση ή τα φύλα τους. Κι αυτό είναι που κάνει την ταινία του βαθιά πολιτική, αφού αντίθετα με τον τίτλο της ταινίας του η αγάπη δεν είναι καθόλου παράξενη μα απλή, κατανοητή και υπέροχη, όσο αυτό το τρυφερό, γοητευτικό και γεμάτο ομορφιά φιλμ.
Χόμπιτ: Η μάχη των πέντε στρατών (The Hobbit: The Battle of the Five Armies) ***
Νάνοι, άνθρωποι, ξωτικά εναντίων Ορκ, στην πιο μεγάλη μάχη που γνώρισε ποτέ η Μέση Γη και η οποία ολοκληρώνει την τριλογία του «Χόμπιτ».
Πέρασαν 13 ολόκληρα χρόνια από την πρώτη ταινία του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» και τώρα ήρθε η ώρα για το οριστικό αντίο στο σύμπαν του Τόλκιν, όπως το μετέφερε στην οθόνη ο Πίτερ Τζάκσον. Μπορεί το «Χόμπιτ», το οποίο μάλλον ξεχειλώθηκε για να γίνει τρεις ταινίες, να μην ήταν αντάξιο της αρχικής τριλογίας του «Άρχοντα», όμως κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι μας αποχαιρετά με τρόπο τουλάχιστον εντυπωσιακό. Ναι, μπορεί το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας να μην είναι τίποτα περισσότερο από μια θεαματική μάχη, όμως αν το «Χόμπιτ» χρειαζόταν ένα κρεσέντο για να μας αποχαιρετήσει το βρίσκει εδώ με το παραπάνω. Ο Τζάκσον ξέρει πολύ καλά να χειρίζεται τόσο τα ειδικά εφέ και τα ψηφιακά τοπία μιας πάντα θεαματικής Μέσης Γης (ακόμη κι αν κάπου-κάπου οι εικόνες του φλερτάρουν με την αισθητική ενός video game), αλλά γνωρίζει και πώς να χρησιμοποιήσει το συναίσθημα με τρόπο που κάνει πολλά μάτια στην οθόνη κι εκτός να δακρύσουν. Και, ναι, το «Χόμπιτ» μπορεί να μην υπήρξε ποτέ αντάξιο της τριλογίας του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», αλλά τουλάχιστον γι’ αυτή την ταινία κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν προσπάθησε τουλάχιστον να μείνει αξέχαστη.
Ακόμη...
Ο Νίκος Τριανταφυλλίδης επιστρέφει στο σινεμά με τους «Αισθηματίες», μια κατά βάθος ρομαντική ιστορία με φόντο τον αθηναϊκό υπόκοσμο και πρωταγωνιστές δύο νεαρούς που κάνουν τις βρομοδουλειές ενός αφεντικού απολαμβάνοντας την εύνοιά του. Μέχρι τη στιγμή που ένας από αυτούς θα ερωτευτεί την κόρη του. >>> Η ταινία της Disney «Ψυχρά και ανάποδα» κυκλοφορεί τώρα σε sing along εκδοχή ως «Ψυχρά και ανάποδα: τραγουδιστά» (Frozen: Sing Along version), για να μπορείτε να την τραγουδήσετε δίχως ενοχές μαζί με τα πιτσιρίκια σας και τους ήρωές της. >>> Εκείνος κι εκείνη sweethearts από το σχολείο θα ξαναβρεθούν μετά από είκοσι χρόνια και θα ανακαλύψουν πως τίποτα δεν είναι ικανό να σκοτώσει την «Πρώτη αγάπη» (The Best of Me) στη ρομαντική αυτή μελούρα του Μάικλ Χόφμαν που είναι βασισμένη στο βιβλίο του βασιλιά της ρομαντικής μελούρας Νίκολας Σπαρκς. >>> Μπορεί μια ερωτική σχέση να επιβιώσει όταν ανάμεσα στους δύο ερωτευμένους μεσολαβούν «10.000 χιλιόμετρα»; (10.000 Km)*** Το φιλμ του Κάρλος Μαρκές Μαρσέτ καταγράφει με τρυφερό και αληθινό τρόπο κάτι που είναι πραγματικότητα για όλο και περισσότερους ανθρώπους στις μέρες μας. >>> «Το Αγόρι κι ο κόσμος» (O Menino e o Mundo) του Άλε Αμπρέου είναι μια ποιητική, διαφορετική ταινία κινουμένων σχεδίων από τη Βραζιλία, που φτάνει στις αίθουσες με μια σειρά από βραβεία σε δεκάδες φεστιβάλ ανά τον κόσμο. >>> Βραβευμένο στις Κάννες και στη Θεσσαλονίκη πέρσι το «Κελί από χρυσάφι» (La Jaula de Oro) του Ισπανού Διέγκο Κεμάδα-Δίεζ αφηγείται την ιστορία τριών εφήβων από τη Γουατεμάλα που επιχειρούν να διασχίσουν τα σύνορα προς την Αμερική αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. >>> Ο Κωνσταντίνος Πιλάβιος φέρνει στην μεγάλη οθόνη τον ήρωα της τηλεοπτικής σειράς «Ο παραμυθάς», στην ταινία «Ο παραμυθάς και οι ιστορίες του». >>> Η Τζένιφερ Λόρενς και ο Μπράντλεϊ Κούπερ είναι ένα ζευγάρι σε μια προβληματική σχέση στην Αμερική του 1929 στο «Serena» της Σουζάνε Μπίερ, μια ταινία που παρά τα μεγάλα ονόματα μάλλον πέρασε παντού απαρατήρητη.
Τι μας είπε η πρωταγωνίστρια του βραβευμένου στις Κάννες «Grand Tour», λίγο πριν έρθει στην Αθήνα ως επίσημη καλεσμένη του 13ου Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου
16°
