Κριτική για την ταινία «Βρώμικος παράδεισος (After Blue)» του Μπερτράν Μαντικό με τους Ελίνα Λόουενσον, Πόλα Λούνα, Βιμάλα Πονς, Ντέιβιντ Πάτρικ Κέλι.
Στο μακρινό μέλλον, η ανθρωπότητα έχει εγκαταλείψει τη Γη, αποικίζοντας τον After Blue, έναν παράξενο πλανήτη που η ατμόσφαιρά του τον καθιστά βιώσιμο μόνο για τις γυναίκες αφού οι άντρες πέθαναν όλοι όταν οι τρίχες τους άρχισαν να μεγαλώνουν προς τα μέσα. Όταν η Ρόξι, η μοναχική κόρη της κομμώτριας Ζόρα, απελευθερώνει μια Πολωνέζα εγκληματία ονόματι Κέιτ Μπους, η κοινότητα απαιτεί από τις δύο γυναίκες να βρουν και να σκοτώσουν την κατά συρροή δολοφόνο.
Ο Μαντικό μας ταξιδεύει σε μια αλλόκοτη, γυναικείας φύσης, προκλητική περιπέτεια. Με όχημα μια αλά γουέστερν περιπλάνηση σε έναν αφιλόξενο πλανήτη, ο εκκεντρικός σκηνοθέτης υπογράφει ένα αταξινόμητο έργο με θέμα το χτίσιμο ενός νέου μητριαρχικού κόσμου, με ξεκάθαρα όμως προβλήματα δραματουργίας. Μπορεί ο Μαντικό να προβαίνει σε ακόμη ένα παραληρηματικό, ηδονιστικό οπτικό τριπάκι αλλά εδώ παρουσιάζει εμφανή ζητήματα δημιουργικότητας, καθώς η αχαλίνωτη φαντασία του μοιάζει να καλπάζει προς το πουθενά.
