«Annette»: Σχόλιο για τη νέα ταινία του Leos Carax, με τους Adam Driver και Marion Cotillard
Το Annette αξίζει να το δει κανείς αν εκπονεί διδακτορική διατριβή για τις υπαρξιακές αγωνίες του μεταμοντέρνου σινεμά, το οποίο καλείται να ανταγωνιστεί τις σειρές του Netflix, ολοένα και με περισσότερο παρατραβηγμένους εξυπνακισμούς. Φαίνεται πως, επειδή σχεδόν όλα πλέον έχουν ειπωθεί, η έμφαση μετατίθεται από το «τι» στο «πώς», από την πλοκή στα εκφραστικά μέσα και από την αφήγηση στον αιφνιδιασμό του θεατή ως αυτοσκοπό. Η διάρκειας 140 λεπτών(!) ταινία του Leos Caraxείναι ένα mélange (ελληνοτουρκιστί, αχταρμάς ή τουρλού) διαφόρων ασυμβίβαστων μεταξύ τους ειδών κινηματογράφου, μουσικής και άλλων ειδών τέχνης.
Ο σκηνοθέτης επενδύει εσκεμμένα στην προσπάθεια να διηγηθεί διαφορετικά ένα κλεψιμαίικο story (από το A Star Is Born κι άλλες ταινίες), καθώς και στις αντιφάσεις ανάμεσα:
Στα σοβαρά/σοβαροφανή θέματα που υποτίθεται ότι πραγματεύεται και στη διακωμώδησή τους κατά τρόπο ισοπεδωτικό.
Στα χοντροκομμένα σκετς ενός ανέμπνευστου stand up comedian και στην υψηλή τέχνη της σοπράνο γυναίκας του.
Στον νατουραλισμό για ενηλίκους και στη μεταφυσική διάσταση. Για παράδειγμα, με την baby κούκλα που ενσαρκώνει τη μαμά της, τραγουδάει και πετάει – τύφλα να ’χει η Julie Andrews στο Mary Poppins. Ομοίως, στην αισθητική ενός αθώου παιδικού παραμυθιού και σε σκηνές στα όρια του πορνό (βλέποντάς το, καταλαβαίνεις πώς καθιερώθηκε ο όρος «τσόντα» ως κάτι το τελείως παράταιρο).
Στη φιλόδοξη κάμερα με περίτεχνες λήψεις και στα κολάζ τύπου cartoon.
Μιας και το Annette είναι μιούζικαλ, η μουσική των Sparks αποτελεί κεντρικό στοιχείο, με τους πρωταγωνιστές να τραγουδούν από το «καλησπέρα» μέχρι και κάνοντας αχαλίνωτο σεξ. Σε αρκετά σημεία επιδιώκεται (εκβιάζεται;) δραματικό εφέ με αμφίβολα αποτελέσματα, και είναι πολύ λίγα τα μοτίβα που θα μείνουν στη μνήμη του θεατή.
Στα θετικά της ταινίας ο Adam Driver ως πρωταγωνιστής. Ενώ η Marion Cotillard περιορίζεται σε δεύτερο –και δευτεράντζα– ρόλο, ο «αλογομούρης» έχει άστρο, χάρη στη διεστραμμένη αύρα του. Καλή και η τελευταία σκηνή με το ντουέτο μπαμπά-κόρης (με την εντυπωσιακή πιτσιρίκα Devyn McDowell) – η μοναδική στιγμή που οι Sparks είχαν κάποια αξιόλογη έμπνευση.
Σκορ: Ένα αστέρι (στα πέντε) – μισό για τον Driver και άλλο μισό για το τελευταίο ντουέτο.
Υ.Γ. Κάθε καλλιτέχνης δικαιούται να πειραματίζεται, και μπράβο του. Πάσο επ’ αυτού. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί ο Carax προσπάθησε να τα πει όλα, στοιβαγμένα/στριμωγμένα σε μια ταινία, λες και είναι η τελευταία του. Να ’ναι καλά ο άνθρωπος και να κάνει πολλά άλλα πράγματα, αλλά θα το καλοσκεφτώ πριν ξαναδώ ταινία του.
