To Shoplifters of the world και o αστικός μύθος για τους Smiths που έγινε ταινία και δείχνει την μοναξιά που νιώθουν όσοι λατρεύουν Johnny Marr και Morrissey.
Πώς θα μπορούσε να αρχίζει μια ταινία με «θέμα» τους Smiths, μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες που γέννησε ο πλανήτης; Μα φυσικά με την μέρα που ανακοινώθηκε η διάλυσή τους. Τι σιωπηλή και γκρίζα μέρα ήταν αυτή για όλους τους φανατικούς της μπάντας από το Μάντσεστερ.
«Η μουσική μας πέθανε σήμερα και κανένας δεν δίνει σημασία» λέει η πρωταγωνίστρια της ταινίας Shoplifters of the world. Χαμένη και μακριά από την Ευρώπη (που κάτι καταλάβαινε από τον λυρισμό τους) κάπου στο Ντένβερ του Κολοράντο ακούει στην τηλεόραση ότι η μπάντα που λάτρευε διαλύθηκε. Βγαίνει στο δρόμο και πάει στο τοπικό δισκάδικο. Και εκεί είναι ακόμα ένας φανατικός - ο οποίος θέλει να κάνει όλο το Ντένβερ να πενθήσει τον «χαμό» των Smiths με έναν πρωτότυπο και σίγουρα παράδοξο τρόπο. Υπό την απειλή όπλου αναγκάζει έναν μεταλλά του τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού να βάζει Smiths back to back!
Αξίζει να αναφέρουμε ότι η ταινία στηρίζεται σε έναν αστικό μύθο που θέλει έναν τύπο από τον Ντένβερ να έχει κάνει κατάληψη σε ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης ζητώντας να παίζουν επί 4 ώρες μόνο Smiths. Παρόλο που έχουν υπάρξει σχετικές αναφορές για το συμβάν σε κάποια μέσα (όπως το indiewire), οι «άπιστοι» επιμένουν ότι πρόκειται για μύθο. Ας πιστέψει ο καθένας ότι θέλει. Ήδη υποπτεύεστε αν το πιστεύω ή όχι…(Σε περίπτωση που σας κίνησε την περιέργεια αυτή η ιστορία πατήστε εδώ).
Αυτός είναι ο πυρήνας της ταινίας που ήδη έχει δεχθεί αρκετές κακές κριτικές. Δικαιολογημένα ίσως. Το φιλμ του Stephen Kijak δεν έχει πολλά να πει αλλά οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι πιάνει μια πολύ βασική παράμετρο όσων αγαπούν τους Smiths: Ότι ήταν -και είναι- λίγοι και «χαίρονται» μόνοι τους το μουσικό μεγαλείο που γέννησαν οι Marr και Morrissey.
Έχει γίνει ενδιαφέρουσα δουλειά στα κοστούμια και στην διεύθυνση φωτογραφίας, οι ερμηνείες είναι καλές (ξεχωρίζουν των Ellar Coltrane και Joe Manganiello που συμμετέχουν και στις πιο ενδιαφέρουσες σκηνές της ταινίας) αλλά μέχρι εκεί. Θα την απολαύσεις μόνο αν θεωρείς τους Smiths θεούς επί της μουσικής γης. Γιατί όπως λέει και ο φίλος μου ο Κωστής «Οι Smiths είναι υπεράνω κριτικής, όπως και ο Όμηρος».
Να ακούστε και μερικά τραγούδια τους (για να μην ξεχνιόμαστε).
Υ.Γ. Κάτι θυμάμαι για την μέρα της διάλυσης των Smiths, κυρίως ότι το συζητούσαν κάτι πανκιά φίλοι της αδελφής μου και δεν έδωσα σημασία – που να ήξερα ότι κάποια χρόνια μετά θα περνούσα μήνες ολόκληρους με μοναδική συντροφιά την μαγική κιθάρα του Johnny Marr και την ασύγκριτη ερμηνεία του Morrissey. «Αθώο μου κουτάβι» σκεφτόμουν τότε για τον προέφηβο εαυτό μου.
13°
