Κριτική ταινίας: Ο παράδεισος έπεσε στη Γη (It must be heaven)

Η «Θεϊκή παρέμβαση» από το 2002 μας πρωτοσύστησε τον Σουλεϊμάν σε μια απολαυστική μαύρη κωμωδία που αφορούσε στη σύγχρονη πραγματικότητα της Παλαιστίνης. Πολύ κοντά σε σύλληψη με εκείνο το φιλμ μοιάζει το νέο πόνημα του αθεόφοβου –κυριολεκτικά– σκηνοθέτη που σατιρίζει εκ νέου το θέατρο παραλόγου από τη ζωή στα κατεχόμενα με μια σειρά από βουβές κυρίως και ιλαροτραγικές σεκάνς. Με κεντρικό χαρακτήρα τον ίδιο του τον εαυτό, ο γκριζομάλλης πλέον Σουλεϊμάν πλησιάζει ακόμη περισσότερο στο πρότυπο ενός ανατολίτη Ιλό που στέκει με έκπληκτο βλέμμα μπροστά στα γεγονότα της ζωής του, ανήμπορος να κάνει το παραμικρό. Ένας κυκεώνας από σουρεαλιστικές καταστάσεις –το θρησκευτικό μυστήριο στην αρχή του φιλμ που κλείνει με αναρχικό χιούμορ, ο γείτονας που κλέβει λεμόνια, ο μεθυσμένος που κατουράει στην εξώπορτα– που συνεχίζονται ακόμη και μετά τη φυγή του ήρωα στο εξωτερικό, με τις πολιτικές μπηχτές να χτυπάνε κόκκινο στη φαντασία του δημιουργού που βρίσκεται σε δαιμονιώδη φόρμα. Δείτε μόνο πώς αντιπαραβάλλει τις στρατιωτικές παρελάσεις με τις παρελάσεις ομορφιάς και μόδας στο Παρίσι για να διαπιστώσετε πόσο κατασταλαγμένες είναι οι αιχμηρές πολιτικές ιδέες του ενώ δεν αφήνει ασχολίαστο και το χώρο του κινηματογράφου βάζοντας έναν γάλλο παραγωγό να απορρίπτει το σενάριο του επειδή «δεν είναι αρκετά παλαιστινιακό»!