Outrage. Αυτός είναι ο τίτλος της ταινίας του Τακέσι Κιτάνο που προβλήθηκε την Κυριακή το βράδυ στο διαγωνιστικό πρόγραμμα του φεστιβάλ, αλλά μάλλον περιγράφει και τα συναισθήματα του Μάικ Λι απέναντι στους Βρετανούς δημοσιογράφους. Τουλάχιστον απέναντι σε αυτούς των Sunday Times. Ο ρεπόρτερ της εφημερίδας ξεκίνησε στη συνέντευξη τύπου την ερώτησή του λέγοντας “Μπορεί να είχαμε τις διαφορές μας στο παρελθόν, αλλά αυτή είναι μια υπέροχη ταινία” όμως ο σκηνοθέτης του Another Year τον έκοψε απότομα. “Ξέρεις ότι δεν θέλω να απαντήσω στις ερωτήσεις σου και ξέρεις και το γιατί, οπότε παρακαλώ ας προχωρήσουμε στην επόμενη”. Οι αληθινοί λόγοι της αντιπαλότητας απέναντι στο σκηνοθέτη και την εφημερίδα παραμένουν ομιχλώδεις, εν τούτοις το περιστατικό έχει αναμφίβολα περισσότερο ενδιαφέρον από την ταινία του Κιτάνο.
To Outrage δεν είναι τίποτα άλλο από μια ακόμη ιστορία τοποθετημένη στους κόλπους της γιαπωνέζικης μαφίας, με αντίπαλες οικογένειες να μάχονται για δύναμη και τη βία να κλιμακώνεται σταδιακά στη διάρκειά της. Τίποτα που δεν έχουμε ξαναδεί στο σινεμά του Τακέσι, και μάλιστα τίποτα που να μην έχει ξανακάνει καλύτερα. Δυστυχώς για τον ίδιο, μοιάζει να επιστρέφει σε ένα ύφος που τον έκανε διάσημο στη δύση, αλλά αυτό που σερβίρει μοιάζει με ξαναζεσταμένο φαγητό, φτιαγμένο από έναν συνδυασμό βίας και χιούμορ που τον οδηγεί τελικά σε αδιέξοδο.
Ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου από την άλλη, μοιάζει να χάνεται σε ένα λαβύρινθο από μπερδεμένες ιδέες και κάθε άλλο παρά ξεκάθαρες προθέσεις στην καινούργια του ταινία Biutiful. Ο Χαβιέ Μπαρδέμ μπορεί να δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία στον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός άντρα που πεθαίνει, όμως το φιλμ φορτώνεται με τόσες πολλές θεματικές που καταρρέει κάτω από το βάρος τους. Πέρα από το άβολο μείγμα κοινωνικού ρεαλισμού και ανεξήγητων μεταφυσικών τόνων, ο Ινιαρίτου δεν σταματά να προσθέτει τόσες δραματικές λεπτομέρειες στην ιστορία που καταλήγει να μοιάζει με χυδαίο συναισθηματικό πορνό. Πληγωμένα παιδιά, ψυχοπαθείς μητέρες, φτωχοί βιοπαλαιστές, παράνομοι μετανάστες, νεκροί Κινέζοι, ενοχές και δυστυχία. Όλα δίχως λόγο, όλα στο βωμό ενός σινεμά που θέλει να είναι “σοβαρό” αλλά καταλήγει φτηνό και ενοχλητικό.
Στο αντίθετο άκρο, αμέσως μετά τον Ινιαρίτου είδαμε ευτυχώς το Tamara Drewe του Στίβεν Φρίαρς, μια κωμική στα όρια της ελαφρότητας ιστορία για συγγραφείς, άπιστους συζύγους, πλαστικές μύτης και εφηβικούς έρωτες απέναντι σε ροκ σταρ με eyliner. Βασισμένο στο ομώνυμο κόμικ της Πόζι Σίμονς, είναι αναμφίβολα διασκεδαστικό και χαριτωμένο, αν και συχνά σε βάζει στον πειρασμό να το αποκαλέσεις “Κου-ταμάρα Ντρου”...
Όσο για την ταινία του Ζαν Λικ ΓκοντάρFilm Socialisme που προβλήθηκε όπως και του Φρίαρς εκτός συναγωνισμού, ομολογώ ότι σηκώνω τα χέρια. Ένα φιλμ δοκιμιακό, τοποθετημένο σε ένα κρουαζιερόπλοιο που ταξιδεύει στη Μεσόγειο, δίχως “υπόθεση” και με αγγλικούς υπότιτλους που μεταφράζουν μόνο λέξεις-συνθήματα από τους “διαλόγους”. Κι ανάμεσά τους μεσότιτλοι όπως “τα πράγματα ως έχουν” ή “Quo Vadis Europe”. Το όλο πράγμα μοιάζει με σημειωματάριο ιδεών του σκηνοθέτη που χωρά τα πάντα, από την Παλαιστίνη ως τις LOLcats του διαδικτύου κι από τον Ελληνικό Εμφύλιο μέχρι την εβραϊκή “καταγωγή” του Χόλιγουντ. Παρακολουθείται με ενδιαφέρον (ή καλύτερα περιέργεια), αλλά μοιάζει να αποκρυπτογραφείται μόνο από το δημιουργό του. Στους υπόλοιπους από μας δεν μένει ως τίποτα περισσότερο από μια αφορμή για σκέψεις και απορίες, για συσχετισμούς ιδεών και γεγονότων, για μικρές ηλεκτρικές συνδέσεις στις συνάψεις του εγκεφάλου που σε κρατούν σε εγρήγορση, αλλά δεν γεννούν απαραίτητα μια ενιαία σκέψη. Όσο για τον ίδιο το δημιουργό της, ο Γκοντάρ θα ερχόταν υποτίθεται στις Κάννες για να παρουσιάσει την ταινία και να δώσει μια συνέντευξη τύπου, όμως την τελευταία στιγμή αποφάσισε να μην ταξιδέψει ως την Κρουαζέτ επικαλούμενος σε ένα γράμμα που έστειλε στο φεστιβάλ “προβλήματα ελληνικού τύπου”. Ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό...
Δες το trailer του Film Socialisme στο video που ακολουθεί
12°
