Στο θεσσαλικό χωριό Ηλιάς που αργοπεθαίνει (μόλις 33 είναι οι μόνιμοι κάτοικοί του, ενώ το σχολείο έχει κλείσει όπως και το τελευταίο καφενείο του χωριού) δύο ξαδέλφια με τη βοήθεια πέντε γυναικών αποφασίζουν να κάνουν νέο ξεκίνημα στη ζωή τους και να παράγουν ένα εκλεκτό βιολογικό προϊόν με βάση την ντομάτα.
Στο απολαυστικό ντοκιμαντέρ της Μαριάννας Οικονόμου ένα μικρό και ταπεινό θέμα, η καλλιέργεια ντομάτας, αναδεικνύεται σε ποικιλόμορφο, γλυκόπικρο και αιχμηρό σχόλιο όχι μόνο για τη σύγχρονη εποχή (η κρίση είναι ορατή πίσω από κάθε σκηνή του φιλμ) αλλά κυρίως για τη στάση ζωής που κρατάμε απέναντι σε κρίσιμα διλήμματα. Το αν τα δύο ξαδέλφια θα καταφέρουν να κάνουν πραγματικότητα το όνειρό τους εξαρτάται από μια σειρά τυχαίων γεγονότων, συνειδητοποιημένων αντιδράσεων και καθοριστικών επιλογών. Η πολλή δουλειά ως πρώτο ζητούμενο είναι το προαπαιτούμενο για να πάει καλά το πρότζεκτ τους που ευελπιστούν να έχει απήχηση στην ντόπια αλλά και τη διεθνή αγορά στις οποίες στοχεύουν να απευθυνθούν. Εδώ η βοήθεια των συμπαθέστατων ντόπιων κυριών που δουλεύουν στα χωράφια είναι το ισχυρό όπλο για να δέσει η συνταγή που φτιάχνουν τα δύο ξαδέλφια. Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι ένα: τη μουσική του Βάγκνερ ή του δημοτικού τραγουδιού προτιμούν οι ντομάτες; Ανάμεσα σε σκηνές ανυπέρβλητου προβληματισμού, σουρεαλιστικής αφέλειας, πρωτόγνωρης έντασης και επιχειρηματικού δαιμονίου – θαυμάσιοι διάλογοι από τα πρώτα τεστ («χάλια γεύση» λέει ο ήρωας όταν δοκιμάζει το αρχικό προϊόν) ή τις πρωτότυπες μεθόδους μάρκετινγκ που οραματίζεται η επιχειρηματική ομάδα, η Οικονόμου εντοπίζει τη μαγική συνταγή για να κάνει την ανατροπή. Το χιούμορ, ήρεμο, υπόγειο αλλά και εντέλει τόσο ανθρώπινο, μεταμορφώνει το φιλμ σε μια διασκεδαστική, αναζωογοννητική και αισιόδοξη δημιουργία. Η σκηνοθέτιδα αναθέτει κυρίως στον «σπουδαγμένο» ήρωα τις ψαγμένες ατάκες και τον «σοφιστικέ» προβληματισμό, αλλά τον συμπληρώνει ιδανικά τόσο με τον περισσότερο προσγειωμένο στην πραγματικότητα ξάδελφο όσο και με τα απολαυστικά «κορίτσια» τους που είναι το βαρόμετρο της υπέροχα ανθρώπινης αυτής ιστορίας, με το παρακάτω επιμύθιο («είναι ντροπή τα όνειρα να στηρίζονται μόνο στην οικονομία») να αποτυπώνει εύστοχα το πνεύμα της σημερινής εποχής.
Μια γιατρός των Πρώτων Βοηθειών της πόλης του Γιβραλτάρ ανυπομονεί να ξεκινήσουν οι διακοπές των ονείρων της: μόνη με ένα ιστιοφόρο να ταξιδέψει στον Ατλαντικό με τελικό προορισμό ένα μικρό τροπικό νησί. Ένα απρόσμενο συμβάν όμως θα διακόψει την ανέμελη περιπλάνησή της στον ωκεανό.
Η ιστορία ξεκινά με ένα περίεργο συμβολισμό γύρω από τη σχέση ανθρώπου-φύσης. Δύο μπαμπουίνοι το σκάνε από το κλουβί τους και βολτάρουν ελεύθερες στους δρόμους της πόλης του Γιβραλτάρ, ενώ λίγο αργότερα παρακολουθούμε κάποιο άσχημο τροχαίο ατύχημα όπου ολοκληρώνεται με την παρουσία της Ράικ, της ηρωίδας που λίγο αργότερα θα μας «προσκαλέσει» στην περιπέτειά της κι εδώ προσπαθεί να κρατήσει στη ζωή τον οδηγό του αυτοκινήτου. Η Ράικ είναι το πρότυπο του επαγγελματικά πετυχημένου αλλά και πολιτικά ευαισθητοποιημένου πολίτη της Δύσης. Μια γυναίκα γύρω στα 40, ανεξάρτητη και δυναμική που πατάει γερά στο πόδια της και δεν δείχνει να την φοβίζει τίποτα. Το ντοκιμαντερίστικο στιλ του Φίσερ έχει στόχο να κάνει την κλειστοφοβική ταινία του (τίποτε πιο τρομακτικό από την αίσθηση του απέραντου ωκεανού, ειδικά όταν είσαι μόνος σε μια βάρκα κι έχεις απέναντί σου τεράστια κύματα) μια παραβολή για τη διχασμένη Ευρώπη –οι νευρώδεις διάλογοι της ηρωίδας με τον χειριστή του κέντρου επιχειρήσεων– που εντείνεται όταν στο φόντο εισβάλλει το σύμβολο της σύγχρονης μάστιγας της εποχής: μια βάρκα με απελπισμένους μετανάστες να κρέμονται σαν τσαμπιά. Η λεπτή γραμμή που χωρίζει την ιδεολογία από το ενεργό καθήκον είναι το σημείο κλειδί αυτής της αγωνιώδους, μινιμαλιστικής περιπέτειας που αν και δεν έχει την ίδια ένταση σε όλη τη διάρκειά της, πετυχαίνει να ενισχύεται το ρεαλιστικό κομμάτι της χάρη στην ανατριχιαστική ερμηνεία της Σουζάνε Βολφ.
Ο ανέμελος Νταβίντ που ζει από δουλειές του ποδαριού αναγκάζεται να φροντίσει τη μικρή του ανιψιά Αμάντα, όταν η αδελφή της σκοτώνεται σε τρομοκρατικό χτύπημα.
Ο Χερς στην τρίτη του ταινία επιχειρεί να μας συμφιλιώσει με μια οδυνηρή πραγματικότητα. Όμως το θέμα της τρομοκρατίας είναι πολύ πιο σοβαρό και περίπλοκο από το να χρησιμοποιείται ως άλλοθι σε μια ιστορία καθυστερημένης ενηλικίωσης (σε πολλά πράγματα ο Νταβίντ είναι πιο ανώριμος από την επτάχρονη Αμάντα) όπου επιπλέον έχει χτυπητές αδυναμίες στο δραματουργικό –το σοκ για τον ήρωα έρχεται σε μια φάση της ζωής του όπου ανακαλύπτει τον αληθινό έρωτα στο πρόσωπο της Λένα– σκέλος. Η σύνδεση του ατομικού με το γενικό δεν γίνεται λοιπόν πάντα με μεθοδικό τρόπο, αν και στα υπέρ της αφήγησης εντοπίζεται η προσπάθεια ελάφρυνσης ενός τόσο σκληρού θέματος με έξυπνες παρεμβάσεις, ενώ το ατού του φιλμ είναι προφανώς η σχέση των δύο ηρώων. Σε μια ταινία λοιπόν όπου το βασικό θέμα της είναι τα περίεργα παιχνίδια της τύχης και το πώς μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας από τη μια στιγμή στην άλλη, κάποιες δευτερεύουσες έννοιες όπως η προσωπική ευθύνη (η καλύτερη σκηνή του έργου είναι εκείνη με τον προπηλακισμό της γυναίκας με την μπούρκα), η οικογένεια ή η απώλεια, διεκδικούν στα ίσα την προσοχή του θεατή.
Με άλλο πρόσωπο (Mug) (**1/2) Σκηνοθεσία: Μαλγκορζάτα Σουμόφσκα Πρωταγωνιστούν: Ματέους Κοσιουκιέφκσι, Ανιέσκα Πόντσιατζικ, Ρόμπερτ Ταλάρτζικ
Ο χεβιμεταλάς Γιάτσεκ απολαμβάνει τη ζωή του με όλη του τη δύναμη. Όταν ένα εργατικό ατύχημα του παραμορφώσει το πρόσωπο όλα αλλάζουν.
Το ευρηματικό σενάριο της πολωνής Σουμόφσκα δεν στοχεύει απλώς να προκαλέσει τη συγκίνηση ή τον οίκτο του θεατή για το τραγικό συμβάν που σημαδεύει τον ήρωα. Κυρίως εντυπωσιάζει με τις προχωρημένες απόψεις ενός ανοιχτού μυαλού που στόχο έχει να προσβάλει κοινωνικές, θρησκευτικές (ο ήρωας εργάζεται στην κατασκευή ενός τεράστιου αγάλματος του Χριστού) και πολιτικές δυσκαμψίες και αγκυλώσεις. Η πρόκληση να γίνει ο Χριστός που χτίζεται στα γερμανοπολωνικά σύνορα μεγαλύτερος «κι από εκείνου στο Ρίο» δίνει την αλληγορική διάσταση μιας πολυεπίπεδης ιστορίας που φέρνει τους Metallica δίπλα στη χριστιανική πίστη, τον Ανθρωπο-ελέφαντα απέναντι στην παντοδυναμία των μίντια, τη λαχτάρα για ζωή κόντρα στην ανεγκέφαλη αδρεναλίνη των αγώνων ταχύτητας (ένα από τα χόμπι του νεαρού Γιάτσεκ).
Must see
»»» Το αφιέρωμα στον Βέρνερ Χέρτσογκ στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με την προβολή 7 ταινιών του κορυφαίου γερμανού δημιουργού (11-13 Απριλίου).
»»» Από τις 11 έως τις 17 Απριλίου, το Outview Film Festival επιστρέφει για 12η χρονιά στην Αθήνα, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.
Ακόμη
»»» «Άνοιξε τα φτερά σου. Έχεις μόνο μία ευκαιρία» ακούγεται κάποια στιγμή να λέει ο ήρωας του animation «Πώς να εκπαιδεύσετε το δράκο σας 3» (**), που κλείνει την τριλογία των βίκινγκς και των δράκων με ένα συνεπές στην κοσμοθεωρία του παιδικό φιλμ που στο τέλος θα σας συγκινήσει με το απέραντα τρυφερό φινάλε του.
»»» Στο ανεκδιήγητο «Hellboy: Ξαναγύρισα από την κόλαση» (*) θα αναπολήσετε τα δύο πρώτα φιλμ της σειράς –ειδικά αυτό του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο– και θα ευχηθείτε ο τερατόμορφος ήρωας να είχε μείνει σπιτάκι του!
»»» Στο αιρετικό «Γαλαξία» (***1/2) του Λουίς Μπουνιουέλ από το μακρινό 1969, κάποιες αιρετικές απόψεις του βλάσφημου ισπανού έχουν ακόμη και σήμερα ξεχωριστή αξία.
»»» Στο «Holyboom» (**) της Μαρίας Λάφη οι ζωές κάποιων ελλήνων και ξένων «Αθηναίων» διασταυρώνονται άκρως δραματικά και με φορτισμένο θρησκευτικό κλίμα.
»»» Το «After» (-) είναι ένα αισθηματικό νεανικό δράμα βασισμένο στο best seller της Άνα Τοντ.
13°
![Aμάντα | Amanda [Trailer - Gr Subs]](/images/640x360/3/jpg/files/YouTube/vB_E5B8Qd7M.webp "Aμάντα | Amanda [Trailer - Gr Subs]")
