Πέντε χρόνια μετά από τη νίκη του Thanos, που είχε ως συνέπεια τον αφανισμό της μισής ανθρωπότητας (μαζί φυσικά με την εξολόθρευση των μισών «Εκδικητών» και των συμμάχων τους) η επιστροφή του Ant-Man, που είχε παγιδευτεί σε μια παράλληλη διάσταση, σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας προσπάθειας των εναπομείναντων υπερ-ηρώων να αλλάξουν την πορεία της ιστορίας. Όμως ο χρόνος έχει βαρύνει επικίνδυνα στις πλάτες τους και μαζί με κάποιες σημαντικές αλλαγές που έχουν συμβεί στις ζωές των περισσοτέρων, τους καθιστά διστακτικούς στο να επιχειρήσουν μια νέα σύγκρουση με τον ανίκητο εχθρό τους.
Τρεις ώρες και βάλε (182 λεπτά για την ακρίβεια) διαρκεί η τελευταία πολεμική πράξη των Εκδικητών. Σε αυτές η δράση είναι περιορισμένη σε σχέση με το υπόλοιπο έργο που μοιάζει απορροφημένο στους διαλόγους, την εξέλιξη των χαρακτήρων και τις δραματικές εξελίξεις των πολλών παράλληλων ιστοριών. Εδώ ξεχωρίζει σαφώς η προσωπική ιστορία του Ironman, ο οποίος στο διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ άλλων έγινε πατέρας –σόρι για το σπόιλερ–, που αρνείται να ξαναφορέσει τη μεταλλική στολή του και να βοηθήσει τους παλιούς του συμπολεμιστές, ενώ γούστο έχει και η περίπτωση του Χαλκ με τον Μπρους Μπάνερ να έχει βρει τρόπο να γαληνεύσει το τέρας… μέσα του! Η ατραξιόν όμως της ταινίας δεν είναι άλλος από έναν αγνώριστο Θορ: ο Κρις Χέμσουορθ μοιάζει πιο θνητός από ποτέ, καθώς έχει φτιάξει κοιλάρα από τις μπίρες και τα playstations, σε μια ερμηνεία - φόρο τιμής στον αθάνατο Λεμπόφκσι! Το φιλμ είναι γεμάτο από spoilers που δεν πρέπει να αποκαλυφθούν στον θεατή που θέλει να απολαύσει την τελευταία περιπέτεια των Avengers. Όσοι δεν έχουν παρακολουθήσει κάποια από τις τρεις προηγούμενες ταινίες τους θα έχουν αρκετές απορίες, ενώ εκείνοι που δεν είδαν το προηγούμενο φιλμ «Εκδικητές: Ο πόλεμος της αιωνιότητας» με τον απρόσμενο θρίαμβο του Thanos κυριολεκτικά θα χάσουν τα αυγά και τα πασχάλια (μέρες που είναι…). Οι υπόλοιποι όμως θα γίνουν μάρτυρες της υπεράνθρωπης προσπάθειας των ανθρώπων της Marvel να φτιάξουν ένα απόλυτα συμβατό και λειτουργικό της ιστορίας των αμέτρητων ηρώων τους, καθώς η αποστολή τους δείχνει πιο δύσκολη κι από την εξόντωση του Thanos! Το κλείσιμο των λογαριασμών με τον πόλεμο της αιωνιότητας δεν βασίζεται μόνο στη Γυναίκα, τη Μαύρη Δύναμη ή το κβαντικό σύμπαν (το ταξίδι στο χρόνο επιτρέπει σε κάποιους ήρωες όχι μόνο να βάλουν τρικλοποδιές στον αδίστακτο εχθρό τους αλλά κυρίως να έρθουν κατάφατσα με τον εαυτό τους!), αλλά σε μια σειρά από κρίσιμους συμβολισμούς που οδηγούν το θέαμα σε άλλα επίπεδα και κλείνουν ιδεολογικές εκκρεμότητες δεκαετιών. Από τότε που ο Κάπτεν Αμέρικα μπήκε στο ψυγείο (1945) μέχρι σήμερα (ο χρόνος δράσης του φιλμ είναι το 2019) έχουν περάσει πολλά χρόνια και κάποιοι παραδοσιακοί ήρωες της Marvel αναγκαστικά μας αποχαιρετούν. Η συγκίνηση είναι αναπόφευκτη, κάποιες σκηνές μοιάζουν με πραγματικό εφιάλτη, αλλά το μέλλον της ανθρωπότητας (και της Marvel) είναι φτιαγμένο από νέα, ακαταμάχητα, υλικά. Καθώς και με χιούμορ, ευτυχώς…
Στα αρβανίτικα (**1/2) Παραγωγή – σκηνοθεσία: Κατερίνα Κλαρκ
Φωτογραφία: Προκόπης Δάφνος Μοντάζ: Ελένη Τόγια
Γνωριμία με τους Αρβανίτες και καταγραφή του ρόλου που έχουν παίξει στη νεοελληνική ιστορία. Τριγυρνώντας σ’ ένα αρβανιτοχώρι, τα Βίλλια της Ηπείρου, η σκηνοθέτιδα ανακαλύπτει ένα ξεχωριστό πολιτισμό με γυναίκες δυναμικές, πεισματάρηδες άντρες (το λεγόμενο αρβανίτικο κεφάλι) και ιδιαίτερο χιούμορ.
Το ωριαίο ντοκιμαντέρ της Κατερίνας Κλαρκ («Πόλκα στην Αθήνα»), πρώτη κινηματογραφική έρευνα για τους Αρβανίτες, καταφέρνει να κερδίσει τις εντυπώσεις χάρη στο χιούμορ, την αμεσότητα αλλά και την ευθύτητα της αφήγησης. Αξίζει να τονιστεί η τραγική διαπίστωση της εξαφάνισης της γλώσσας των Αρβανιτών στο πέρασμα του χρόνου, καθώς και η υπογράμμιση του σημαντικού ρόλου που έπαιξαν δεκάδες Αρβανίτες (Μπουμπουλίνα, Μιαούλης, Καραϊσκάκης, Ανδρούτσος κ.ά.) στον πόλεμο του 1821.
Ο Φευγάτος, ένας μικρός γάτος που έχει βαρεθεί να περνάει όλη του τη ζωή κλεισμένος στο διαμέρισμα όπου γεννήθηκε, θέλει να ζήσει ελεύθερος στον αληθινό κόσμο! Ο πατέρας του, ο Παντόφλας, έχοντας ζήσει για ένα διάστημα αδέσποτος και γνωρίζοντας τους κινδύνους που κρύβει το άγνωστο, προσπαθεί να τον αποτρέψει...
Δύο γάτοι, πατέρας και γιος, σε μια περιπέτεια κινουμένων σχεδίων για τη σημασία της οικογένειας. Με στοιχεία από «Νέμο» μέχρι «Αρκά» (ουκ ολίγες φορές βλέποντας τα δύο γατιά θυμήθηκα τα πουλιά –πατέρας και γιος– του έλληνα σκιτσογράφου), το μεταγλωττισμένο στα ελληνικά κινεζικό animation έχει καλό σχέδιο αλλά η ιστορία δεν έχει τα φόντα για να γίνει εξίσου απολαυστική για μικρούς και μεγάλους. Κυρίως είναι παιδική με ανάλογο χιούμορ και κάποια αχρείαστα εμβόλιμα τραγουδάκια για να πυκνώνει η δράση. Στις αίθουσες από την Κυριακή του Πάσχα, 28 Απριλίου.
Η Κριστίν έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της πάνω σε μια αναπηρική πολυθρόνα. Όταν αποφασίζει να επισκεφτεί τη Λούρδη, θρυλικό τόπο προσκυνήματος στην καρδιά των Πυρηναίων, το κάνει περισσότερο για να ξεφύγει απ’ την απομόνωσή της, παρά από πίστη σ’ ένα θαύμα. Ένα πρωί, όμως, ξυπνάει θεραπευμένη, μπορεί ξανά να περπατήσει. Κι ενώ το θαύμα προκαλεί ζήλια και θαυμασμό, η Κριστίν προσπαθεί να επωφεληθεί απ’ αυτή την απρόσμενη τύχη.
Επανέκδοση μιας ταινίας του 2009 που είχε κάνει σχετική αίσθηση στους σινεφίλ χάρη στην ικανότητά της να δέσει αποτελεσματικά το θρησκευτικό αίσθημα (ο λόγος προφανώς που ξαναβγαίνει αυτή την εποχή στις αίθουσες μας) με μια μεταφυσική αγωνία που λαμβάνει τη μορφή σκληρού παραμυθιού. Το θαύμα και η πίστη, το όνειρο κι ο εφιάλτης και κυρίως ο φόβος για το άγνωστο, κινούν τις ζωές των ηρώων σε μια σειρά απρόβλεπτων συμπεριφορών, που στην τρίτη ταινία της σκηνοθέτιδας (μετά το Lovely Rita και το Hotel) αποτελούν σημάδια μιας υπόγειας, ειρωνικής και «κισλοφσκικής» ακρίβειας ταινίας που δοκιμάζει τις αντοχές του θεατή.
Τι μας είπε η πρωταγωνίστρια του βραβευμένου στις Κάννες «Grand Tour», λίγο πριν έρθει στην Αθήνα ως επίσημη καλεσμένη του 13ου Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου
11°
