Ο Ρούπερτ Έβερετ, ηθοποιός που έχει ισορροπήσει αρμονικά μεταξύ εμπορικού και καλλιτεχνικού σινεμά, με σπουδαίες δουλειές σε θέατρο και τηλεόραση εντοπίζει ένα κοινό στοιχείο σε όλη την προσωπική διαδρομή του: τον Όσκαρ Γουάιλντ. Έχοντας υποδυθεί ουκ ολίγες φορές κάποιον ήρωα του συγγραφέα («Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός», «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι», «Ένας ιδανικός σύζυγος» κ.ά.) ο Έβερετ αποφάσισε πριν από μία δεκαετία να αναμετρηθεί στα ίσα με το ίνδαλμά του. Καθώς κανείς σκηνοθέτης δεν έδειχνε διαθέσιμος ή έτοιμος να αναλάβει να γυρίσει τη ζωή του Γουάιλντ στο πανί, ο ηθοποιός πήρε το ρίσκο και ολοκλήρωσε την ταινία με τον τετραπλό ρόλο του παραγωγού, σεναριογράφου, σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή. Ο 59χρονος σήμερα Έβερετ πρέπει να νιώθει περήφανος για το καλλιτεχνικό παιδί του. Χωρίς επιτηδευμένη γραφή, με ψυχραιμία και ευθύνη απέναντι στον ήρωά του, και κυρίως τρυφερότητα για την απίστευτα ταλαιπωρημένη ζωή του Γουάιλντ (η διετής φυλάκισή του, χωρίς να παρουσιάζεται λεπτομερώς, αναδύει την ασύλληπτη για τα σημερινά δεδομένα αδικία και την σκληρή διαπόμπευση ενός ανθρώπου που δεν έκανε τίποτε παραπάνω από το να είναι ειλικρινής και συνεπής με τις ιδέες και τα πιστεύω του), ο Έβερετ με σκληρή δουλειά και κατάλληλη προετοιμασία καταφέρνει να φτιάξει ένα ελκυστικό θέαμα που παρότι δεν προσφέρει κάποιες νέες, άγνωστες πληροφορίες είναι αν μη τι άλλο χορταστικό και εικονογραφημένο με ιδιαίτερες σκηνοθετικές πινελιές. Κυρίως αυτό που κεντρίζει το ενδιαφέρον είναι ο διαχωρισμός των δύο εποχών στη διαδρομή του Γουάιλντ. Το τελευταίο διάστημα της ζωής του δίνεται σαν μια ομιχλώδη, σκοτεινή περιπέτεια, σαν ένα ταξίδι φυγής προς το όνειρο με όχημα τα νεαρά εκδιδόμενα αγόρια, τις ουσίες και τις αυτοσχέδιες παραστάσεις που δίνει ο ξεπεσμένος καλλιτέχνης σε κακόφημα στέκια μπροστά σε ένα ετερόκλητο κοινό με πόρνες, κακοποιούς, στρατιώτες, νταβατζήδες και τη ζαλισμένη κάμερα μόλις «συλλαμβάνει» ολόκληρο το εύρος του παρακμιακού σκηνικού. Αντίθετα, στις σκηνές του παρελθόντος, ο διάσημος συγγραφέας που έχει στα πόδια του ολόκληρο το Λονδίνο, παρουσιάζεται μεγαλοπρεπής και επιβλητικός, σαν ένας βασιλιάς που περιγελά τους αυλικούς του αλλά δεν μπορεί να προβλέψει τη συνωμοσία που υφαίνεται πίσω από την πλάτη του. Η αντίθεση μεταξύ της πρώτης, τραχιάς και κολασμένης ζωής (αλλά με την αίσθηση της ελευθερίας που γεύεται για πρώτη φορά ο Γουάιλντ λίγο πριν σβήσει) και της γυαλιστερής, απατηλής ψευδαίσθησης ενός πετυχημένου βίου στο παρελθόν, κάνει και τη μεγάλη διαφορά στο φιλμ που προσπαθεί να ξορκίσει το κακό, με όπλα του τα χαρίσματα του ήρωά του (η ευφυία και το χιούμορ στην πρώτη γραμμή) ακόμη κι αν δεν έχει την ίδια ορμή και, κυρίως, το ανάλογο ειδικό βάρος. Σε επίπεδο ερμηνείας όμως ο Έβερετ τα δίνει όλα και κλέβει την παράσταση (σε κάποιες σκηνές είναι ίδιος ο Όσκαρ Γουάιλντ) καλύπτοντας υπό μια έννοια τις σκηνοθετικές αδυναμίες του.
9°
