Μετά από 15 χρόνια ο Κωνσταντίνος Ρήγος φοράει ξανά τα χορευτικά του παπούτσια
Γιατί το κάνει; Λίγο πριν την παράστασή του «Χορός με τη σκιά μου», μιλήσαμε μαζί του και με τους 3 χορευτές που θα τον πλαισιώσουν στη σκηνή της Λυρικής
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος ανεβάζει την παράσταση «Χορός με τη σκιά μου» του Μάνου Χατζηδάκι στην Εθνική Λυρική Σκηνή και χορεύει ο ίδιος με 3 χορευτές του
Η φωτεινή επιγραφή από τη θρυλική μπουάτ της Πλάκας έχει σβήσει. Το μόνο που υπάρχει πια είναι μια θύμηση και το όνομα «Σείριος». Φυσικά είναι η μουσική και εκείνος ο τεράστιος άνθρωπος που της έδιναν μορφή.
Έχουν περάσει χρόνια από τότε που ένας πιτσιρικάς χωρίς ακόμη επαγγελματική ταυτότητα ή επιθυμία καριέρας βρέθηκε στην Πλάκα και άφησε το χτύπημα των πλήκτρων να τον παρασύρουν στο εσωτερικό. Και να τον κάνουν ένα θαμώνα από εκείνους που ονειρεύονται ότι κάποτε αυτή τη μουσική αυτού του μεγάλου ανθρώπου κάπως θα την παρουσιάσουν στη σκηνή. «Θυμάμαι ότι πήγαινα κάθε μέρα εκεί και δίχως να ξέρω αν θέλω να γίνω χορογράφος ή σκηνοθέτης είχα την εμμονή να κάνω ένα έργο με τη μουσική του Μάνου Χατζηδάκι». Το όνομα του πιτσιρικά ήταν Κωνσταντίνος. Και το επίθετο, Ρήγος.
Κάπου εδώ, ένα Δελτίο Τύπου ανακοίνωσης παράστασης στριμώχνεται. Ο «Χορός με τη σκιά μου», η πρώτη φετινή παραγωγή του Μπαλέτου της ΕΛΣ, φέρνει τον διευθυντή Μπαλέτου και διακεκριμένο χορογράφο Κωνσταντίνο Ρήγο αντιμέτωπο με ένα από τα πιο μεγάλα του όνειρα: να δημιουργήσει μια παράσταση χορού πάνω στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Έτσι, στο πλαίσιο του τριετούς Κύκλου Μάνος Χατζιδάκις, το Μπαλέτο της ΕΛΣ παρουσιάζει σε μια ενιαία παράσταση με τίτλο «Χορός με τη σκιά μου», τον «Κύκλο του C.N.S.», τον «Καπετάν Μιχάλη», το «Καταραμένο φίδι» και το «Χαμόγελο της Τζοκόντας».
Έπειτα, ένα σπόιλερ «σκάει» με εκκωφαντικό θόρυβο. «Κάθε παράσταση θα είναι μια έκπληξη γιατί τα παιδιά θα με συναντούν επί σκηνής δίχως να ξέρουν κάποια χορογραφία. Θα φτιάξουμε έναν σκελετό αλλά η συνάντηση θα είναι τυχαία και θα μεταφερθεί σαν αυτοσχεδιασμός πάνω στη σκηνή» θα πει ο ίδιος. Και θα συνεχίσει: «Εγώ αδυνατώ να μάθω χορογραφία. Δεν έχω την εκπαίδευση του χορευτή, οπότε σε αυτή τη λογική θα στηριχθούν και οι συναντήσεις μας επί σκηνής με τους χορευτές».
Και ύστερα, έρχονται οι πρώτοι χορευτές. «Είναι η πρώτη φορά που θα χορέψουμε μαζί του στην ίδια σκηνή. Μέχρι τώρα ήταν ο χορογράφος μας, ο σκηνοθέτης μας και ο άνθρωπος που μας έχει κάνει τη ζωή εύκολη. Οπότε δεν ξέρουμε πώς μπορεί να είναι μια τέτοια συνεύρεση επί σκηνής. Την περιμένουμε όμως με ανυπομονησία» θα πει ο Ντανίλο Ζέκο από την τριάδα των πρώτων χορευτών που θα βρεθούν στην ίδια σκηνή με τον Κωνσταντίνο.
«Ο Κωνσταντίνος σού δίνει πέντε δέκα στοιχεία από αυτό που θέλει και μετά σε αφήνει να το κατευθύνεις όλο με βάση τη δική σου ψυχή και ιδιοσυγκρασία. Αυτό που κάνει είναι πάρα πολύ ωραίο γιατί ουσιαστικά σου αφήνει και ένα περιθώριο έκφρασης» θα συμπληρώσει η Ευρυδίκη Ισαακίδου, το κορίτσι της ομάδας των πρώτων χορευτών.
«Είναι τέσσερα πάρα πολύ άμεσα έργα. Ο Κωνσταντίνος ναι μεν μας δίνει την ελευθερία έκφρασης, αλλά το ωραίο είναι ότι ο κόσμος που θα το δει μπορεί να το ερμηνεύσει με τα δικά του στοιχεία και τις δικές του προσλαμβάνουσες» θα αναφέρει ο Βαγγέλης Μπίκος κλείνοντας την τριάδα.
Λίγα λόγια του Κωνσταντίνου για την παράσταση
«Το τελευταίο κομμάτι είναι το “Χαμόγελο της Τσοκόντα” όπου γίνεται ένα πάρτι σε ένα ξενοδοχείο στη Νέα Υόρκη και εκεί μέσα ουσιαστικά αποδομούνται καταστάσεις στις σχέσεις των ανθρώπων. Οι τρεις χορευτές που συμμετέχουν σε αυτό το μέρος είναι από τους πρώτους χορευτές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Ο “Χορός με τη σκιά μου” είναι η σκιά που με κυνηγά εδώ και χρόνια για να κάνω Χατζηδάκι. Αποφάσισα, λοιπόν, μετά από πολλή συζήτηση και σκέψη να εμφανιστώ και εγώ στη σκηνή ως cameo στο τελευταίο κομμάτι του έργου. Αυτή μου η εμφάνιση δεν ήθελα να είναι ένα σόλο για μένα, γι’ αυτό και συμβολικά αλλά και πρακτικά θα βγω στη σκηνή με τους τρεις αυτούς χορευτές. Είναι μια κίνηση με την οποία ήθελα να δείξω ότι πρόκειται μεν για μια παράσταση πολύ προσωπική και που ήθελα χρόνια να κάνω, και που ερμηνεύεται εξαιρετικά από την ομάδα, ταυτόχρονα και υπό μια έννοια ωστόσο προχωράμε όλοι μαζί και σε αυτό το βήμα και σε κάθε βήμα. Γι’ αυτό και θα τελειώσουμε με το σύνολο της ομάδας, που στα τελευταία δευτερόλεπτα του έργου έρχεται να μας συναντήσει».
Και άλλα λίγα για τους χορευτές
«Οι χορευτές του μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής έχουν πολύ μεγάλη εμπειρία. Η Ευρυδίκη χορεύει πάρα πολλά χρόνια, και ο Ντανίλο και ο Βαγγέλης, που είναι ο πιο νέος της παρέας των τριών. Έχουν χορέψει πάρα πολλά πράγματα, και κλασικά και σύγχρονα, είναι μια ομάδα που μπορεί να χορέψει τα πάντα και που δεν της λείπει τίποτα. Καμιά φορά μπορείς να πεις ότι δεν είναι πάρα πολύ εύκολο στα μεγάλα σύνολα να βγάζεις την προσωπικότητα των χορευτών, ακόμα και του πρωταγωνιστή. Σε ένα τέτοιο έργο, στην πραγματικότητα, ο χορευτής είναι ο πρωταγωνιστής του εαυτού του αφού ουσιαστικά θέλουμε να ερμηνεύσει τον εαυτό του. Γι’ αυτό και αν δεν φτάσουμε σε αδιέξοδο, δεν δίνω πολλές οδηγίες.
Αυτό που θέλω είναι να προσπαθήσουν οι ίδιοι, αφού έρθουν σε σύγκρουση είτε με μένα είτε με τον εαυτό τους, ώστε να βρουν τη δική τους οπτική σε όλο αυτό το θέμα».
Η ερώτηση του εκατομμυρίου: Από πότε έχεις να χορέψεις σε σκηνή;
«Ούτε ξέρω (σ.σ. βάζει τα γέλια). Η τελευταία φορά πρέπει να ήταν στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, οπότε μιλάμε για το 2004, κάπου εκεί».
12°
