Η παράσταση «The Thread» έρχεται στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου σε μία συμπαραγωγή της πολιτιστικής εταιρείας ΛΑΒΡΥΣ με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Η παράδοση και το σύγχρονο συχνά αντιμετωπίζονται ως δύο αντίθετα στοιχεία, ως δύο αταίριαστοι δρόμοι, με την πρώτη να αντιπροσωπεύει το παρελθόν, αλλά και την σταθερότητα και την εξωστρέφεια, και το δεύτερο το παρόν, την αναζήτηση και την εσωτερικότητα των ανθρώπων. Ωστόσο, αυτοί οι δύο κόσμοι δεν είναι τόσο ξέχωροι όσο φαντάζουν, καθώς ναι συχνά αντιδικούν και εκθέτουν τη διαφορετικότητά τους, αλλά δεν είναι λίγες και οι φορές που συμπλέουν και επιδιώκουν τη συνεννόηση.
Αυτό το αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το «The Thread». Η παράσταση πέρασε από το Sadler's Wells του Λονδίνου, για να έρθει στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 24 Αυγούστου (21:00) ως μία συμπαραγωγή με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Η ιδέα της «γεννήθηκε» πριν τρία χρόνια από την Γεωργία Ηλιοπούλου της πολιτιστικής εταιρείας ΛΑΒΡΥΣ, όταν πήρε την απόφαση να δημιουργήσει μία πρωτογενή παραγωγή, στην οποία οι παραδοσιακοί χοροί συναντούν την σύγχρονη κίνηση, μέσα από μια ομάδα 18 χορευτών - 12 σύγχρονου και 6 παραδοσιακού χορού -, με βασικό σκοπό να επισημάνει στο διεθνές κοινό τη δημιουργικότητα που κρύβει μέσα του ο σύγχρονος ελληνικός πολιτισμός.
Το όραμα της Ηλιοπούλου σκηνοθετικά και χορογραφικά ζωντανεύει ο Ράσσελ Μάλιφαντ, μετά από μία βαθιά μελέτη των παραδοσιακών χορών, αλλά και με τη βοήθεια δύο ελλήνων δασκάλων του είδους, της Ελένης Σπαθιά και του Τάκη Καραχάλιου. Ο Μάλιφαντ έρχεται να αποδομήσει την κινησιολογία του παρελθόντος, μέσα από τη δική του προσωπική χορευτική γλώσσα, ώστε να καταλήξει σε ένα έργο που μαγεύει τον θεατή, άλλοτε συνομιλώντας με την αρχική «χορογραφία», άλλοτε αντιπαρατιθέμενος σε αυτήν και άλλοτε αποδεχόμενος την αυτούσια ένταξή της.
Ο χορογράφος αναφέρει για την επαφή του με τους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς: «Ορισμένες κινήσεις στις παραδοσιακές φόρμες είναι εντυπωσιακά όμοιες με εκείνες που επηρέασαν την πρακτική μου εδώ και χρόνια και άλλες έχουν μια εντελώς διαφορετική αυστηρότητα και λειτουργία στη θεμελίωση τους - θεωρώ ότι είναι πλούτος η αναζήτηση και η διερεύνηση μιας κινησιολογίας που προέρχεται από τη συνάντηση αυτών των χορών με τις τόσο διαφορετικές ρίζες.
Υπάρχει ένα πνεύμα ομαδικότητας και κοινωνικής συμμετοχής, που ενσωματώνεται σε πολλές από τις μορφές του Ελληνικού παραδοσιακού χορού και το έργο αυτό δομεί και αποδομεί κινήσεις παραδοσιακού χορού όπως και κινήσεις σύγχρονου χορού για να δημιουργήσει μια νέα αντίληψη και πρόταση χορού για θεατές του σήμερα».
Όλο αυτό μουσικά έρχεται να ντύσει η πρωτότυπη μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Ο συνθέτης παίρνει το δικό του χαρακτηριστικό ύφος και το πλαισιώνει με τα παραδοσιακά όργανα διακεκριμένων σολίστ, ώστε κι αυτός σε αρμονία με την υπόλοιπη παράσταση να παρουσιάσει το παρελθόν και το παρόν τόσο διαχωρίζοντας , όσο και ενώνοντας τα.
Ένα ερώτημα μένει, λοιπόν, να απαντηθεί: Γιατί «The Thread»; Ο τίτλος ήρθε ως απότοκο του μίτου της Αριάδνης και όλων όσων εκείνος συμβολίζει. Συγκεκριμένα, οι συντελεστές αναφέρουν: «Είναι το νήμα που ενώνει, το νήμα που οδηγεί, το νήμα που μπορεί να κατανοήσει ό,τι με πρώτη ματιά φαίνεται ασύνδετο, το νήμα που μπορεί να μας ταξιδέψει σε κόσμους ασύμβατους φαινομενικά, φωτίζοντας υπόγειες συγγένειες που οι άνθρωποι διστάζουν να αποδεχτούν. Το νήμα που, με εργαλείο τη χορευτική τέχνη, μας υπενθυμίζει τη βάση της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας: Από τα πολλά το ένα και από το ένα τα πολλά».
11°
