«Είχα φωτογραφίσει τον Τραμπ όταν έφτανε στο ξενοδοχείο του από το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης καθώς και τον κόσμο που είχε έρθει να τον χειροκροτήσει και να τον δει από κοντά, ενώ περνούσε το κομβόι των αυτοκινήτων του. Το πλήθος υποδέχτηκε με τον ίδιο τρόπο και τον Kim Jong-un. Υπήρχε στον αέρα ένας ειλικρινής ενθουσιασμός για την συνάντηση των δύο πιο σημαντικών ηγετών του κόσμου. Ήταν πολύ διαφορετικά όλα με την χειραψία τους. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ήμουν πολύ αφοσιωμένος στο έργο μου. Δεν ξέρω καν αν συζήτησαν όταν έφτασαν στο δωμάτιο. Ήμουν συγκεντρωμένος και προσπαθούσα να αποτυπώσω διαφορετικά πλάνα, ένοιωθα κάθε δευτερόλεπτο να περνάει και άκουγα το κάθε κλικ της φωτογραφικής μου μηχανής. Προσπαθούσα να εφαρμόσω όσα είχα μάθει από τους συναδέλφους μου και να διατηρήσω την ηρεμία μου, για να κάνω το καλύτερο μου και να βγάλω την καλύτερη φωτογραφία. Ήμουν δίπλα σε έναν φωτογράφο από άλλο πρακτορείο. Ήμασταν μόνο εμείς οι δύο και ένας καμεραμάν. Όταν ο Donald Trump και ο Kim Jong-un έφυγαν , κοιταχτήκαμε με έκπληξη αλλά και ανακούφιση. Ήταν σίγουρα η πιο σημαντική χειραψία που έχω καλύψει στην καριέρα μου. Για μένα, η εικόνα η ίδια είναι πιο σημαντική από την ομορφιά της φωτογραφίας. Τεκμηριώνει μία από της πιο απροσδόκητες συναντήσεις. Οι συνάδελφοί μου συχνά λένε πόσο εκτιμούν τις φωτογραφίες που δείχνουν αυτά τα κλάσματα δευτερολέπτου πριν τα χέρια συναντηθούν σε μία χειραψία. Σαν να παγώνει την στιγμή στον χρόνο».
Νίκη της Γαλλίας στο Μουντιάλ. 15 Ιουλίου. «Είναι η πρώτη φορά που ένοιωθα τις πλάκες του Τροκαντερό να δονούνται».
«Το βράδυ του τελικού του Μουντιάλ, το Γαλλικό Πρακτορείο έστειλε φωτογράφους σε πολλά σημεία του Παρισιού. Είχα μαζί μου έναν μοτοσικλετιστή και γυρνούσαμε τους δρόμους και έτσι μπορούσα να πηδάω από την μηχανή όποτε έβλεπα μία δυνατή σκηνή. Ήταν κάπου μετά τις 11 το βράδυ και πριν τα μεσάνυχτα. Ο αγώνας είχε τελειώσει από τις 6.30 το απόγευμα, παρόλα αυτά υπήρχε ακόμα κόσμος στους δρόμους. Πήγαμε στο Τροκαντερό όπου είχαν μαζευτεί καμιά εκατοστή άτομα. Το σημείο που είναι καθαρά τουριστικό, δεν είχε κανέναν τουρίστα εκείνη τη στιγμή. Υπήρχαν μόνο Γάλλοι που είχαν την αίσθηση ότι ήταν οι βασιλιάδες του κόσμου. Καπνογόνα, τραγούδια, σημαίες. Νοιώθαμε ακόμα έντονη την ευφορία γύρω μας. Όλοι χοροπηδούσαν πιασμένοι από τους ώμους. Ήταν η πρώτη φορά που ένοιωσα τις πλάκες του Τροκαντερό να δονούνται. Η αίσθηση ήταν περίεργη, σαν να βρίσκομαι σε τραμπολίνο. Ήταν εύκολο να αποτυπώσω σε εικόνα τον ενθουσιασμό όλου του Παρισιού, ακόμα και όλης της χώρας. Κάποιες φωτογραφίες δεν έχουν ανάγκη από λεζάντα για να μπορέσει όποιος τις βλέπει να διακρίνει τα συναισθήματα».
Πυρκαγιές στην Καλιφόρνια. Από τα μέσα Ιουλίου. «Όταν ο άνεμος αλλάζει γρήγορα κατεύθυνση, η πυρκαγιά γίνεται ανεξέλεγκτη».
«Το να είναι κανείς φωτογράφος στην Καλιφόρνια, σημαίνει βασικά να δουλεύει στις πυρκαγιές καθώς υπάρχουν τουλάχιστον τρεις μεγάλες κάθε χρόνοι. Φτάνοντας στο σημείο, είναι τρομακτικό αφού οδηγείς μόνος σε έρημους δρόμους δίπλα στα βουνά, ψάχνοντας την ιδανική πρόσβαση στη φωτιά. Όταν εντοπίσεις τους πυροσβέστες, είσαι πιο χαλαρός γιατί γνωρίζουν πώς να μείνεις ασφαλής. Όση ώρα εργάζονται, δεν επικοινωνούν καθόλου. Μόλις όμως κάνουν διάλλειμα, υπάρχει ένα πραγματικό αίσθημα συντροφικότητας μεταξύ τους, ακόμα κι αν είναι εξαντλημένοι. Οι φωτογράφοι φοράμε τις ίδιες στολές με αυτούς για να προστατευόμαστε από τις φλόγες. Ο καπνός όμως των σπιτιών που καίγονται είναι πολύ επικίνδυνος με τα επιβλαβή αέρια του καμένου πλαστικού και του καουτσούκ στην ατμόσφαιρα. Έτσι φοράμε πάντα μάσκες που όμως δυσκολεύουν πολύ το έργο μας. Επιπλέον, ο φωτογραφικός μας εξοπλισμός δεν αντέχει πολύ ώρα σε τόσο ψηλές θερμοκρασίες. Ο μεγάλος κίνδυνος όμως είναι όταν ο άνεμος δυναμώνει ξαφνικά ή αλλάζει κατεύθυνση. Εκεί η πυρκαγιά γίνεται εντελώς ανεξέλεγκτη».
Κατάρρευση γέφυρας στην Γένοβα. 14 Αυγούστου. «Νοιώθαμε τον τρόμο των κατοίκων, αλλά διατηρούσαν την ηρεμία τους και την αξιοπρέπειά τους».
«Ήμουν στα γραφεία του Reuters στο Μιλάνο, όταν είδα τι συνέβη στην τηλεόραση. Κατάλαβα αμέσως ότι πρόκειται για ένα τεράστιο δράμα. Είχα ήδη καλύψει στο παρελθόν αντίστοιχα γεγονότα: σεισμούς στην Ιταλία και στο Πακιστάν, αεροπορικά ατυχήματα, πλημμύρες και άλλα. Έτσι καβάλησα αμέσως το σκουτεράκι μου και ξεκίνησα. Εκεί αναζήτησα το καλύτερο σημείο για να αποτυπώσω την κατάρρευση. Πήρα την φωτογραφία από ένα σημείο μακριά από εκεί. Είχα την καλύτερη θέα. Με αυτήν την εικόνα, ήθελα να δείξω το εντυπωσιακό ύψος της γέφυρας και τον μόνιμο κίνδυνο που πλανιόταν πάνω από τα σπίτια και τα κτήρια. Η ατμόσφαιρα ήταν σουρεαλιστική. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μία γέφυρα που διασχίζει την πόλη, θα μπορούσε να καταρρεύσει, παρόλο που ένας μάρτυρας εκεί μου είπε: «Μία ζωή γνωρίζουμε ότι υπάρχουν προβλήματα. Γίνονται μονίμως εργασίες». Οι κάτοικοι ήταν τρομοκρατημένοι. Αλλά διατηρούσαν την ηρεμία τους και την αξιοπρέπειά τους».
Το καραβάνι των μεταναστών κατευθύνεται προς τις ΗΠΑ. 27 Οκτωβρίου. «Η αεροφωτογραφία επιτρέπει να δείξουμε τις χιλιάδες ανθρώπων που μένουν ενωμένοι και ήρεμοι».
«Ο ομοσπονδιακή αστυνομία του Μεξικού επέτρεψε στο καραβάνι να συνεχίσει να προχωράει αφού είχε αρχικά κλείσει το πέρασμα για πολλές ώρες. Αυτό μας επέτρεπε να έχουμε ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου ενωμένο στον δρόμο και την ίδια στιγμή να έχουμε μία εικόνα που δείχνει το μέγεθος του πλήθους. Είχα ήδη αρκετές μέρες που βρισκόμουν εκεί και κάλυπτα το καραβάνι. Η ελπίδα υπήρχε έντονη στην ατμόσφαιρα. Βλέποντας τον κόσμο να ξεκινάει πάλι να προχωράει, κατευθύνθηκα στην άκρη της γέφυρας για να προετοιμάσω το drone μου. Η φωτογραφία πάρθηκε λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Arriaga, στην περιοχή Chipas, και ενώ το πλήθος κατευθύνοντας προς το San Pedro, στα νότια του Μεξικού. Ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο να βρω μία στιγμή όπου θα μπορούσα να αποτυπώσω το μεγαλύτερο τμήμα του πλήθους. Εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία που έδωσε το μπλόκο της αστυνομίας και με βοήθησε και το ωραίο φως και το τοπίο. Γνώριζα ότι θα ήταν μία σημαντική φωτογραφία αφού θα βοηθούσε να υπολογίσει κανείς το μέγεθος του καραβανιού. Αυτό που δεν γνώριζα, ήταν ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα τους βλέπαμε όλους μαζί, στο σύνολό τους. Η αεροφωτογραφία από μόνη της μοιάζει να μας απομακρύνει από τα αντικείμενα, αλλά κατά τη γνώμη μου, επιτρέπει να δείξουμε τις χιλιάδες ανθρώπων που έμειναν ενωμένοι και ήρεμοι».
Ο πόλεμος και το αγόρι στην Υεμένη. 30 Οκτωβρίου. «Το μικρό αγόρι έφτασε στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση, ανίκανο να κουνηθεί ή να μιλήσει».
«Πήρα αυτήν την φωτογραφία στο νοσοκομείο Muzaffar, στο Taez στη νοτιοδυτική Υεμένη. Η πόλη υπέφερε από μία καταστροφική ανθρωπιστική κρίση, εν μέσω ενός πολέμου που κυριαρχούσε στα προάστιά της και μίας κατάστασης πολιορκίας αφού οι δρόμοι όλοι είχαν κλείσει. Κανείς δεν μπορούσε να φύγει, αλλά δεν μπορούσε πια να φτάνει και ανθρωπιστική βοήθεια. Το μικρό αυτό αγόρι που βλέπουμε στη φωτογραφία λέγεται Ghazi. Έφτασε στο νοσοκομείο σε μία πολύ κρίσιμη κατάσταση, δεν μπορούσε ούτε να κουνηθεί, ούτε να μιλήσει. Υπέφερε από ασιτία και ζύγιζε μόνο 8 κιλά, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει στον θάνατό του ανά πάσα στιγμή. Τον έφερε ο μεγάλος του αδερφός, μεγαλύτερος κατά δύο χρόνια. Δούλευαν μαζί σαν πλανόδιοι έμποροι στην γειτονιά τους αφού ο πατέρας τους είχε μείνει παράλυτος. Στήριζαν οικονομικά την οικογένειά τους που αποτελούνταν από οκτώ άτομα. Έβγαλα αυτήν την φωτογραφία την στιγμή που βγήκαν πολλά ρεπορτάζ για την σοβαρότητα της κατάσταση των παιδιών στην Υεμένη. Πάνω από 8 εκατομμύρια από αυτά απειλούνται σοβαρά από την ασιτία. Βρίσκομαι στην πόλη Taez από τότε που ξέσπασε ο πόλεμος, το 2015. Επισκέπτομαι συχνά τα νοσοκομεία για να φωτογραφίσω τις πληγές των αμάχων αλλά και την ασιτία που χτυπάει τα παιδιά μετά από τέσσερα χρόνια πολέμου. Την στιγμή που έβγαζα την φωτογραφία αυτή, είχα συναίσθηση ότι πρόκειται για σημαντική εικόνα. Τα παιδιά υποφέρουν, η κατάσταση είναι τραγική και όλα γίνονται ακόμα χειρότερα, όσο συνεχίζεται ο πόλεμος. Και θα γίνουν ακόμα χειρότερα αν ο πόλεμος δεν σταματήσει».
Επέτειος των 100 χρόνων από την Ανακωχή. 10 Νοεμβρίου. «Αυτή η φωτογραφία εκφράζει τη διάσταση της συμφιλίωσης αλλά και του ευρωπαϊκού οικοδομήματος».
«Πήρα την φωτογραφία στη διάρκεια των εορταστικών εκδηλώσεων για την επέτειο της λήξης του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η τελετή πραγματοποιήθηκε στη Rethondes, λίγα μόλις μέτρα από το σημείο που βρίσκονταν το βαγόνι μέσα στο οποίο Γαλλία και Γερμανία υπέγραψαν την ανακωχή το 1918. Πριν ακόμα φτάσουν η Μέρκελ και ο Μακρόν, είχα κάνει ρεπεράζ στην περιοχή για να βρω το καλύτερο σημείο να στηθώ για να φωτογραφίσω. Θα μπορούσα να είχα καθίσει στο πλάι, ώστε να έχω τους δύο ηγέτες σε προφίλ. Αλλά αν έκαναν κάτι, κάποια κίνηση, θα την έχασα. Η σκηνή της φωτογραφίας κράτησε κάποια δευτερόλεπτα. Βλέπουμε δύο ανθρώπους, οι λαοί των οποίων έκαναν πόλεμο 100 χρόνια νωρίτερα, να είναι μαζί. Αυτή η εικόνα εκφράζει επίσης την συμφιλίωση της στιγμής αλλά και αυτήν του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Θυμίζει την φωτογραφία από την συνάντηση ανάμεσα στον Helmut Kohl και τον François Mitterrand το 1984. Αυτήν είχα στο μυαλό μου και με βάση αυτήν, θεωρούσα ότι μία κίνηση ανάμεσα στον Μακρόν και την Μέρκελ ήταν πιθανή. Εδώ βρίσκονται μπροστά σε μία στήλη. Παρόλα αυτά, θεώρησα πιο σημαντικό να καδράρω την φωτογραφία με τρόπο να μην υπάρχει τίποτε άλλο ανάμεσα στους δύο ηγέτες και τον θεατή. Όποιος βλέπει την φωτογραφία, βρίσκεται έτσι απέναντι σε μία εικόνα που είναι κατά τη γνώμη μου, η εικόνα εκείνης της ημέρας».
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
12°
