Πέρασα ένα long weekend στην Αθήνα κάπου στη μέση του Μάη. Από Παρασκευή απόγευμα έως Δευτέρα μεσημέρι.
Περπάτησα όλο το κέντρο από την Πλάκα μέχρι την πλατεία Βικτωρίας και κατέβηκα σε πολλές στάσεις του τραμ από τη Γλυφάδα μέχρι το Φάληρο. Στην πλατεία Θεάτρου διαδραμάτισα τον κεντρικό ρόλο σε μία παρολίγον πολυφυλετική σύρραξη, αλλά ευτυχώς η ομάδα ΔΙΑΣ ήταν πραγματικά πολύ γρήγορη και το όλο πράγμα έμεινε στα λόγια. Κίνδυνοι του επαγγέλματος…
Ο καιρός ήταν από δροσερά ανοιξιάτικος μέχρι ζεστός και υγρός και με μεγάλα διαστήματα πραγματικά καυτής ηλιοφάνειας. Τα βράδια πολύ ευχάριστα από πλευράς θερμοκρασίας. Είχε αρκετούς τουρίστες στα σχετικά σημεία της πόλης, δεν θα έλεγες όμως ότι γίνεται χαμός. Νωρίς είναι, έχει ακόμα μέλλον το πράγμα. Στις παραλίες παρόμοια κατάσταση, κυρίως οι χειμερινοί. Οι Αθηναίοι δεν πολυπάνε στη θάλασσα ακόμα. Εξάλλου, δεν έχουν κλείσει ακόμα τα σχολεία.
Είδα ένα τεράστιο συγκρότημα, τους μαγικούς Τhunder, να παίζουν εκπληκτικά μπροστά σε 500 άτομα στο Gagarin. Μιλάμε για τύπους που κάνουν sold-out στο Wembley Arena για πλάκα. Εδώ είχε 500 άτομα. Τι να πει κανείς… Στους τοίχους του κέντρου πάντως υπάρχουν πολλές αφίσες για συναυλίες. Περισσότερες από άλλες χρονιές. Αναμένονται και πολύ μεγάλα ονόματα.
Εκτός από street-food, έφαγα στα Friday’s στους Αμπελόκηπους, στην μπιφτεκούπολη στη Γλυφάδα, στου Παπαγιάννη στα Ιλίσια και στα κεμπατζίδικα στο Μοναστηράκι. Το φαγητό στην Αθήνα δεν σε απογοητεύει ποτέ. Οι επιλογές αναρίθμητες και τα ποιοτικά standards υψηλά.
Η πόλη, συνολικά, μάλλον βρώμικη και ατημέλητη. Είναι κρίμα, ρε γαμώτο! Η πρωτεύουσα με τον σημαντικότερο αρχαιολογικό χώρο του κόσμου και δύο από τα πιο σημαντικά αρχαιολογικά μουσεία. Με το μακράν καλύτερο παραθαλάσσιο μέτωπο στην Ευρώπη. Με φανταστικό κλίμα και νοστιμότατο φαγητό. Κι όμως η γενική εντύπωση χάλια! Και φταίμε όλοι! Μόνιμοι κάτοικοι, επισκέπτες, τοπική αυτοδιοίκηση, κεντρική πολιτεία. Υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για μια πόλη κόσμημα. Όμως βγάζουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει ομορφιά. Υπάρχει άφθονη. Όμως, είναι αποσπασματική. Τα όμορφα μέρη είναι ασύνδετα μεταξύ, εικόνες μέγιστης αθλιότητας παρεμβάλλονται διαρκώς. Η αίσθηση της έλλειψης σεβασμού είναι διάχυτη παντού. Έχουν μαζευτεί και τόσοι δύσμοιροι ακαθορίστου προελεύσεως. Άνθρωποι προφανώς με θλιβερό παρελθόν, σκληρό παρόν και σίγουρα χωρίς μέλλον. Που ζουν και κινούνται σε τραγικές συνθήκες. Βάλε και τους χρήστες ουσιών και τους διάφορους επαναστάτες ακατανόητων ιδεολογιών… Μελαγχολία!
Η Ερμού και τα μαγαζιά της είχαν κόσμο, όμως δεν είδα και πολλές τσάντες με ψώνια. Στο Κολωνάκι βρέθηκα ένα απόγευμα προς βραδάκι, μάλλον ψόφια τα πράγματα. Γενικότερα, τα πρόσωπα των ανθρώπων δεν θα έλεγα ότι είναι στην κατάσταση απελπισίας του 10-11, εκεί στην αρχή της κρίσης. Όμως δεν είδα και πραγματικά χαρούμενους ή ανέμελους ανθρώπους στους δρόμους. Μάλλον χειρότερα από αντίστοιχες περιόδους πέρσι και πρόπερσι μου φάνηκαν τα πράγματα. Για προεόρτια καλοκαιριού περιμένεις περισσότερη ζωντάνια και κέφι στην ατμόσφαιρα της πόλης. Δυστυχώς, τα βλέμματα ήταν απλανή και αδιάφορα. Στραμμένα στην οθόνη του κινητού κυρίως. Α process of zombification…
Σταματώ εδώ. Αρκετά δυσάρεστος έγινα. Επόμενη ανταπόκριση από New York City. Stay tuned!
Από τις φαβέλες του Ρίο μέχρι τα σοκάκια του Παρισιού, η διεθνώς βραβευμένη φωτογράφος παρουσιάζει στη Λεμεσό την έκθεση «La Street c’est Chic», μια οπτική ωδή στην εφήμερη τέχνη των δρόμων
Η φωτογράφος των «Πρωταγωνιστών» μιλάει, για το φως, την απώλεια, τη μάχη με τον καρκίνο, τον Σταύρο Θεοδωράκη, και το κλικ που αποκαλύπτει την αλήθεια
15°
