«Εϊ γιου! Μάι φρεντ! Φάιβ γιούρος φορ δε φώτο!» Γυρίζω, τον κοιτάζω. Άλλος ένας τελειωμένος «μαγκίτης ξυπνητζής» που με είχε περάσει για τουρίστα. Επεξεργάζομαι γρήγορα την όλη κατάσταση και συνειδητοποιώ ότι ο αθεόφοβος τύπος μου ζήτησε 5 ευρώ, επειδή και καλά έβγαλα φωτογραφία τον γεμάτο με απίστευτες άχρηστες παπαριές πάγκο του. Το φοβερό ήταν ότι δεν έκανε πλάκα. Το εννοούσε, το πίστευε, είχε τσαντιστεί κιόλας. Εκείνο, που με εκνεύρισε ακόμα περισσότερο, είναι ότι τα ζήτησε από έναν τουρίστα, καθώς έτσι του είχα φανεί. Τουρίστας, άρα χαζός στα δικά του τα μάτια. «Αμερικανάκι» που λέγανε κάποιες άλλες εποχές. Έτσι είναι σ’ αυτή την ταλαίπωρη χώρα. Κάτι παλαιολιθικοί ηλίθιοι που προσπαθούν διαρκώς να «κοροϊδέψουν» τους ξένους επισκέπτες. Αυτούς από τους οποίους ζουν οι ίδιοι αλλά και η Ελλάδα γενικότερα. Η οποία, αν δεν είχε τουρισμό, θα είχε πάει στο διάολο μια ώρα αρχίτερα. Η Ελλάδα που ζει από τον τουρισμό και ταυτόχρονα αναθρέφει και ένα σωρό μαλάκες, που δεν αγαπούν τους επισκέπτες. Που θέλουν να τους «κοροϊδέψουν» και να «τους τα πάρουν».
«Άδεια έχεις; Αποδείξεις κόβεις;» τον ρωτάω. Σαστίζει, ψιλομπερδεύεται, δεν το περίμενε. Αυτός, ο τόσο έξυπνος, ο τόσο πονηρός, πώς την πάτησε έτσι. Κάνει μία τεράστια προσπάθεια για να μου τη βγει. «Δεν έχει να κάνει, ρε! Με ποιο δικαίωμα βγάζεις φωτογραφία τα πράγματά μου. Πρέπει να με πληρώσεις!» λέει, φωνάζοντας και πουλώντας και τον σχετικό τσαμπουκά.
Τον κοιτάω μερικά δευτερόλεπτα αμίλητος, έχει αρχίσει να αισθάνεται άβολα, το βλέπω. Στο μυαλό μου τριγυρίζει έντονα η σκέψη να «λειτουργήσω πολιτισμένα» και να «δώσω τόπο στην οργή». Μάταια όμως! Ήμουν ήδη στο δρόμο χωρίς επιστροφή. «Λοιπόν, έχεις δύο επιλογές. Ή θα βγάλεις το σκασμό και θα με αφήσεις να κάνω τη δουλειά μου χωρίς να με ζαλίζεις ή θα με αναγκάσεις να προβώ σε ενέργειες που θα μας φέρουν πιο κοντά! Με τρόπο που δεν θα σου αρέσει όμως!» (Εντάξει δεν το είπα έτσι, ειπώθηκαν πολύ μεγαλύτερες χοντράδες, αλλά κάποια πράγματα δεν γράφονται...) «Παλιομαλάκα, που θες και 5 ευρώ!» συνέχισα. Έτσι και κάνει ένα βήμα προς το μέρος μου, τον έχω ξαπλώσει, λέω μέσα μου. Το σκέφτηκε προς στιγμήν να το κάνει αυτό το βήμα, το είδα στο βλέμμα του, αλλά στο καπάκι το ξανασκέφτηκε και άρχισε να σφυρίζει αδιάφορος, οπότε το πράγμα έμεινε εκεί…
Είχα ακούσει σχετικά στις ειδήσεις πριν κάτι μέρες. Στον πεζόδρομο, στην Επταχάλκου, ο Δήμος Αθηναίων έχει δώσει άτυπη άδεια στους χειροτέχνες-μικροπωλητές για να πωλούν αυτά που κατασκευάζουν. Πολύ καλά κάνει, κατά τη γνώμη μου. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι ευγενέστατοι και κατασκευάζουν μια χαρά ωραία πράγματα. Από όσο γνωρίζω, η όλη φάση είναι στη διαδικασία να δοθούν και κανονικές άδειες. Θαυμάσια! Οι υπαίθριες καλλιτεχνικές αγορές είναι κάτι ατμοσφαιρικό και γραφικό, που υπάρχει σε όλο τον κόσμο. Είτε ντόπιος, είτε επισκέπτης μπορείς να περάσεις ευχάριστα την ώρα σου, χαζεύοντας τις καλλιτεχνικές δημιουργίες και μπορεί να αγοράσεις και κάτι όμορφο για σένα ή για δώρο σε πολύ λογική τιμή. Το πρόβλημα, που έχει προκύψει και που ίσως γι αυτό να έχει καθυστερήσει η διαδικασία αδειοδότησης, είναι ότι στη συγκεκριμένη υπαίθρια αγορά έχουν παρεισφρήσει και ένα σωρό άλλοι μικροπωλητές, που δεν είναι χειροτέχνες και πουλάνε διάφορα άσχετα παλιά ή άχρηστα πράγματα, που κάθε άλλο παρά χειροτεχνήματα είναι. Ένας τέτοιος ήταν και ο τύπος, που με έβγαλε εκτός εαυτού. Ο οποίος, προφανώς, έχει μάθει να πηγαίνει εκεί και να κοροϊδεύει τον κόσμο. Και εφόσον έχει πάει τόσες φορές και δεν του έχει πει κανένας τίποτα, το θεωρεί «κεκτημένο» του δικαίωμα να τα παίρνει από τον κοσμάκη και να χλευάζει χωρίς να έχει άδεια και χωρίς να κόβει αποδείξεις. «Κεκτημένο». Αυτή η λέξη, που κατά βάθος στην Ελλάδα σημαίνει «αγαπητιλίκι».
Αν το καλοσκεφτείς, οι «αγαπητικοί» κάθε είδους έχουν χαντακώσει αυτή τη δύσμοιρη χώρα! Ε λοιπόν, δεν το μετανιώνω καθόλου για τον τρόπο που του μίλησα...
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
8°
