Θα ξεκινήσω απολογούμενος στους landscape και macro φωτογράφους, για τους οποίους τρέφω μεγάλο σεβασμό και ιδιαίτερη εκτίμηση. Δεν πήγα σούρουπο ή ξημερώματα. Πήγα ντάλα μεσημέρι. Δεν χρησιμοποίησα ακριβούς ευρυγώνιους φακούς, χρωματικά φίλτρα ή φίλτρα ουδέτερης πυκνότητας, δεν έκανα πολλαπλές ή μεγάλης διάρκειας εκθέσεις. Πήγα με μία παλιά Fujica του 1977, με 55άρι manual φακό πολύ ιδιότροπο στην εστίαση και με 2 ρολά 200άρι Fujifilm των 2 ευρώ το ένα. Τα πιο φτηνά που κυκλοφορούν. Κατά βάση πήγα για μπάνιο και είχα στο αυτοκίνητο τη μηχανή, την οποία έχω αγοράσει 28 λίρες, μαζί με το φακό και τα μεταφορικά, από το ebay.
Ήταν Κυριακή 2 Απριλίου. Είχε φοβερή αντηλιά, ο ήλιος κυριολεκτικά έψηνε. Ελάχιστος κόσμος. Δύο-τρεις στην παραλία ζαλισμένοι από τον ήλιο και ένας ταλαίπωρος, μάλλον Ρώσος τουρίστας, που έχει μπει στο νερό και έχει μπλαβίσει από το κρύο. Το σκηνικό κινηματογραφικό. Όλη η μεσογειακή χλωρίδα της παραλίας καταπράσινη και ανθισμένη, όλων των ειδών τα έντομα, ιπτάμενα και έρποντα, τα βράχια και η άμμος καίνε. Άγρια δύση. Στην κυριολεξία όμως, αφού βρισκόμαστε στο δυτικότερο άκρο της Κρήτης. Το φως όμως, άθλιο από φωτογραφική άποψη. “Πω ρε φίλε! Τι να κάνω τώρα; Να βγάλω ή να μη βγάλω;”
Ανοίγουμε μια μικρή παρένθεση. Κάθε φωτογραφικό εγχειρίδιο στην 1η σελίδα πάνω-πάνω λέει: “Δεν φωτογραφίζουμε τοπία στη μέση της ημέρας.” ΟΚ, ισχύει. Όμως αυτό τι σημαίνει; Ότι βγάζουμε φωτογραφίες για μία ώρα το πρωί και για 1 ώρα το σούρουπο και αυτό ήταν; Και αν βρεθείς κάπου κάποια άσχετη ώρα; Και αν δεν σου είναι εύκολο να ξαναπάς μια πιο κατάλληλη ώρα; Και αν εκείνη την ώρα και εκείνη τη στιγμή η ατμόσφαιρα είναι φανταστική;;; Και να το πάω ακόμα πιο μακριά. Το 95% των ανθρώπων, που πάνε στα Φαλάσσαρνα, είναι εκεί 12 το μεσημέρι με 6 το απόγευμα. Πάνω-κάτω, την εικόνα, που έβλεπα εγώ εκείνη τη στιγμή, βλέπουν κι εκείνοι. Δεν θα ακούσεις κάποιον να σου πει ότι δεν του άρεσε...
Που είχα μείνει... “Να βγάλω ή να μη βγάλω;” Διλήμματα… Ας κάνω μια βουτιά... Βγαίνοντας από τα παγωμένα γαλαζοπράσινα νερά και ενώ σκουπίζομαι, η απόφαση ήρθε μόνη της. “Δε γαμιέται! Θα βγάλω κι ότι γίνει! Για τα δύσκολα είμαστε!”
Όταν έφευγα, ανεβαίνοντας με το αυτοκίνητο τις ανηφόρες από την παραλία για τον κεντρικό δρόμο, σταμάτησα στην άκρη και βγήκα να φωτογραφίσω ένα φυτό με κάτι μωβ λουλουδάκια, που μου είχε κάνει εντύπωση. Κάνοντας όπισθεν ο τύπος με το γαμάτο μπλέ-κόκκινο τρακτέρ με πλησιάζει. “Ενοχλώ κουμπάρο;” του κάνω. “Καθόλου! Βγάνε μια κι εμένα!” η απάντηση. Τραβάω μία στα τυφλά, όπως πέρναγε από μπροστά μου, χωρίς να προλάβω να αλλάξω τις ρυθμίσεις της μηχανής. “Βγάνε μια και τον ξάδερφο!” συνέχισε εκείνος. Ο ξάδερφος ακολουθούσε πίσω από το τρακτέρ με τα πόδια, καταϊδρωμένος και από το ύφος του δεν μου φάνηκε ότι θα του άρεσε και πολύ να τον φωτογραφίσω...
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
11°
