Ποια είναι η Ελπίδα Ρώτα, με τι πράγματα ασχολείται, πώς παρεισφρέει η τέχνη μέσα της; Η Ελπίδα είναι μια κοπέλα που, να σου πω την αλήθεια, ακόμα την εξερευνώ και νομίζω θα μου πάρει αρκετό καιρό ακόμη. Προς το παρόν πάντως, ασχολείται κατά κόρον με τη φωτογραφία (φέτος αξιώθηκα να πάω και σε σχετική σχολή προς ανακούφιση της μαμάς και του μπαμπά, που, όσο να ’ναι, μια ανησυχία τούς κατέτρεχε τα τελευταία αρκετά χρόνια «τι θα κάνει το παιδί με τη ζωή του» − που δεν καταστάλαζα σε τίποτα το παιδί). Νιαουρίζει λίγο στο πιάνο της, γράφει ελαφρώς σε κάτι λογοτεχνικές αναλαμπές και ως εκ τούτου η τέχνη διοχετεύεται πολλαπλώς και ποκιλοτρόπως στη ζωή της και δηλώνει πολύ χαρούμενη με αυτό. Προσφάτως είπε να διαβάσει μερικά βιβλία ψυχολογίας, προκειμένου να της φύγει το άχτι των πανελληνίων. Αγαπά τις χρυσόσκονες και γενικά οτιδήποτε λαμπυρίζει και μισεί τα όσπρια.
Οι φωτογραφίες σου συνάπτουν ένα νοσταλγικό, ρομαντικό μανιφέστο, όμως κάπου στην επίγευση δημιουργείται μια υποψία σεξουαλικότητας και ερωτισμού. Εξηγήσου!
Tίποτα παραπάνω από τις διαφορετικές πτυχές που έχω σαν άνθρωπος. Κάποιες από αυτές δυσκολεύομαι να τις εκφράσω στην πραγματική μου ζωή. Η φωτογραφία είναι για μένα είναι ένας πολύ ισχυρός σωλήνας διοχέτευσης όσων μπορώ ή δεν μπορώ να εκφράσω όσο θα ήθελα.
Η μουσική που τραγουδάς, ο τρόπος που την αποδίδεις, δείχνει να έχει μια συνέπεια ύφους με τις εικόνες σου. Μοιάζει σαν η Lana Del Rey να τραγουδάει ένα cover που έκαναν οι Massive Attack για τραγούδι των Black Keys σε σκηνοθεσία David Lynch. Πώς οι επιρροές βοηθούν να βρεις τη δική σου ταυτότητα και να μην κλείνεσαι σε αυτές;
Έχει μια συνέπεια όντως, αν και δεν συμβαίνει καθόλου επί τούτου. Lana Del Rey, Massive Attack και Keys, έχουν υπάρξει καίρια ακούσματά μου για χρόνια. Πρόσφατα διάβασα ένα πολύ ωραίο βιβλίο και κάπως λυτρωτικό για όσους ασχολούνται με την τέχνη και φοβούνται μήπως κοπιάρουν πολύ τις επιρροές τους. Μιλάει για την αναγκαιότητα και το αναπόφευκτο του να αντιγράφεις μέχρι να βρεις τη δική σου ταυτότητα και για το πώς η αντιγραφή δημιουργεί κάτι εντελώς δικό σου που τελικά δεν μοιάζει καθόλου με αυτό που αντέγραψες. Οπότε οικειοποιούμαι τον τίτλο του βιβλίου για να οδηγεί και εμένα «Κλέψε σαν καλλιτέχνης» και θα συμφωνήσω με τον αγαπητό Austin Kleon που είχε τη λαμπρή ιδέα να γράψει αυτό το καθησυχαστικό βιβλίο (το οποίο προτείνω να διαβάσετε τα καλλιτεχνάκια αλλά και τα μη).
Πρώιμος σκοπός της οποιασδήποτε τέχνης είναι η λύτρωση, η εξωτερίκευση και ο εξαγνισμός φόβων, ονείρων, συμπλεγμάτων, ιστοριών που (δεν) έχουν συμβεί. Τι αποσκοπείς και τι κερδίζεις εσύ;
Δεν νομίζω πως αποσκοπώ σε κάτι συγκεκριμένο. Η δημιουργία με βοηθάει να καθορίζω το ποια είμαι και να εκφραστώ όταν νιώθω πως δεν έχω άλλο τρόπο. Θεωρώ πως οι άνθρωποι με κλίση στις τέχνες είναι εκ φύσεως άνθρωποι με ευαισθησίες και φαντασία και η καλλιτεχνική δημιουργία είναι ο τρόπος τους να υπάρχουν μέσα στον κόσμο.
Προσπαθώ να τα αποφεύγω γενικώς, αν δεν τα κρίνω αναγκαία. Νομίζω τις περισσότερες φορές για να μη στεναχωρήσω κάποιον.
Τι πράγματα φοβάσαι;
Πολλά. Είμαι φοβίτσος γενικά. Τα τελευταία χρόνια έχω αναπτύξει μια παράλογη ακροφοβία –παρόλο που επί 17 ολόκληρα χρόνια έμενα στον 8ο όροφο– και επιπλέον καλλιεργώ και μια μικρή αγοραφοβία την οποία φροντίζω να επιμελούμαι σχολαστικά σχεδόν κάθε φορά που βρίσκομαι σε μέρη που κατακλύζονται από ανθρώπινες ορδές. Οπότε περνάμε καλά εγώ και οι φοβίες μου μέχρι να αποφασίσω ότι δεν θα είμαστε πια φίλες.
Τίποτα. Η έρμη η μανούλα μου προσπαθεί ματαίως εδώ και χρόνια να με συμμορφώσει, οι δε φίλοι μου το έχουν πάρει απόφαση ότι θα κανονίζουν μαζί μου τους περιπάτους τους μετά την κρίσιμη ώρα των 2 το μεσημέρι. Φέτος παρ’ όλα αυτά και για να ελαφρύνω τις σχετικές κατηγορίες έχω προκόψει, αφού η σχολή μου με αναγκάζει να βρίσκομαι εκεί παρούσα –και ξύπνια– στις 10 το πρωί.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
17°
