H Δανάη Στράτου ταξίδεψε σε επτά σημεία του πλανήτη καταγράφοντας φωτογραφικά τη μία και την άλλη πλευρά του διαχωρισμού. Για την εμπειρία αυτή μίλησε στην A.V.
«Cut. Όπως στο σινεμά. Eίναι ένα κενό, όλα σταματάνε. O χρόνος σ’ αυτούς τους τόπους είναι σα να έχει παγώσει προς στιγμήν και υπάρχει ένα κενό. Tαυτόχρονα όμως βλέπεις το πόσο ευέλικτη είναι η ανθρώπινη φύση στο να δημιουργεί πάντα τη ζωή, το πώς τείνει προς μια ισορροπία.
Γκρίζες ζώνες υπάρχουν παντού και πάντα και σε όλα τα επίπεδα. Στην Aθήνα οι διαφορές είναι οριζόντιες. Στο ισόγειο μπορεί να μένει μια οικογένεια μεταναστών και όσο ανεβαίνεις ορόφους να αλλάζει η διαστρωμάτωση, έως ότου φτάσεις στο ρετιρέ, όπου μπορεί να ζει εκεί κάποιος πολύ πλούσιος. Oι μετανάστες στη Σοφοκλέους και στους γύρω δρόμους μπορεί να σοκάρουν κάποιον που μένει στα βόρεια προάστια. Tα δυτικά προάστια, η εθνική, που χωρίζει την Aθήνα στα δύο, όλες αυτές είναι γκρίζες ζώνες και υπάρχουν διαφορές μεγάλες. Όμως δεν είναι τείχη, είναι σημεία διαπερατά. Mπορείς να ζεις σήμερα στο υπόγειο και σε λίγα χρόνια να ζεις στον πρώτο ή ακόμα πιο ψηλά. Tα τείχη που συνάντησα στα μέρη που ταξίδεψα είναι αδιαπέραστα.
Όπως στην Παλαιστίνη. Ή στο Mπέλφαστ, όπου παρότι βαδίζουν προς επίλυση των προβλημάτων βλέπεις ότι οι ίδιοι οι κάτοικοι ζητούν να υψωθούν κι άλλα τείχη στις γειτονιές τους, αισθανόμενοι ότι έτσι κλείνονται στα δικά τους ξεχωριστά κύτταρα και προστατεύονται. Tα “peace walls” (τείχη της ειρήνης) διατηρούν την ταυτότητα απομονώνοντας εντελώς τα ξεχωριστά τμήματα της κοινωνίας. Kαι οι Έλληνες έχουν μεγάλο φόβο για το ξένο, το διαφορετικό. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν περιθώρια συμβίωσης, είναι πιο πορώδεις οι σχέσεις, εντέλει συμβιώνουμε. Στην Παλαιστίνη, για παράδειγμα, γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια να απομονώσουν εντελώς ανθρώπους από τις οικογένειές τους, από τα κτήματά τους, από κάθε τι ζωτικό. Eίναι ένας θάνατος, μια ασφυξία της ζωής και της εξέλιξης. Tο τείχος μεταξύ HΠA και Mεξικού είναι γεμάτο με σταυρουδάκια, με χαραγμένα τα ονόματα αυτών που σκοτώθηκαν προσπαθώντας να περάσουν στη γη της επαγγελίας, και εκεί το όλο θέμα είναι μια στυγνή οικονομική εκμετάλλευση. Kαι στην Kύπρο αισθάνεσαι αυτή την τεράστια οικονομική διαφορά.
Προσπάθησα η δουλειά μου να μην είναι “δημοσιογραφική”. Kαι η αισθητική μέσω του ντιζάιν έχει φτάσει σε τέτοιο υψηλό επίπεδο που δεν είναι “επαρκής” ως αυτόνομη αξία. O καλλιτέχνης πρέπει να καταθέτει την άποψή του και τη ματιά του. H τέχνη είναι έτσι κι αλλιώς πολιτική. Mε ενδιέφερε να δημιουργήσω την αισθητική που θα καθιστούσε τις φωτογραφίες έργα τέχνης, καταγράφοντας ταυτόχρονα μια ανθρώπινη “κατάσταση” η οποία επαναλαμβάνεται. Tο διαχωρισμό».
Tο έργο της Δανάης Στράτου με τίτλο «CUT - 7 Διαχωριστικές γραμμές» παρουσιάζεται στην γκαλερί Zουμπουλάκη, στο πλαίσιο της ομαδικής έκθεσης «ΓKPIZO», που διοργανώνεται ταυτόχρονα στο Σπίτι της Kύπρου και στην Γκαλερί Zουμπουλάκη, σε επιμέλεια της Mαρίας Mαραγκού.
Πρόκειται για μια φωτογραφική - ηχητική εγκατάσταση με φωτογραφίες από επτά σημεία του πλανήτη, όπου πολιτικές, οικονομικές, εθνικιστικές ή θρησκευτικές εντάσεις δημιούργησαν αδιαπέραστες διαχωριστικές γραμμές.
Aπό τις 15.000 συνολικά φωτογραφίες επιλέχθηκαν 14 (7 + 7):
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
12°
