Καινούργια έκθεση, παλιές αφορμές: καπνός, μοναξιά, μαρκίζες διαφημίσεων, φανταστικές ιστορίες μοναξιάς αληθινών αγοριών και κοριτσιών καταμεσής της αστικής φαντασμαγορίας. Που κοιτά περίεργα τη δική τους μελαγχολία! Χαρακτήρες με πρόσωπο. Σε άλλους πάλι πίνακες, νέτα σκέτο σώμα.
Ποπ κουλτούρα, νέος εξπρεσιονισμός, μπελ επόκ και κόμικς, στριτ αρτ, διαφήμιση, μετρονομημένες πινελιές αλλά και ταυτόχρονα αυτοσχεδιασμός. Δεν κολλάει σε μια ακαδημαϊκή ή στάνταρ φόρμα παράδοσης. Συνθέτει περισσότερο με την ατάσθαλη ροή των εικόνων του Διαδικτύου. Όταν του το επισημαίνει, λέει: «Δεν έχω διακηρύξει ακόμη... μανιφέστο, αυτό είναι σίγουρο. Μου αρέσει να κινούμαι αβίαστα από μορφή σε μορφή, από χρώμα σε χρώμα, από πινέλο σε πινέλο, από υφή σε υφή. Ένα μανιφέστο, όπως το λες, σε προσδιορίζει με τρόπο που, πολλές φορές, πιθανόν και να σε περιορίζει».
Οι μοναχικοί άνθρωποι, ειδικά στις μητροπόλεις, έχεις την αίσθηση πως είναι πολλοί ή απλώς μια ατυχήσασα μειοψηφία; Μοιράζεις εμμονικά προσηλωμένος στο κόνσεπτ «I'm so lonesome I could die»...
Δεν είμαι μοναχικός τύπος, αντίθετα είμαι πολύ κοινωνικός. «Τρέφομαι» από τις σχέσεις με τους γύρω μου, από τις κουβέντες, από τις εξόδους, από τα γέλια. Η δουλειά, όμως, στο εργαστήριο, είναι μοναχική. Τις περισσότερες φορές, είμαι ατελείωτες ώρες απομονωμένος εκεί, με τα μούτρα πεσμένος στα χρώματα και τον καμβά, ώστε, όταν βγαίνω έξω, ψάχνω άνθρωπο να μιλήσω. Αυτό ίσως και να βγαίνει στον πίνακα, ίσως και όχι. Ο καθένας τι βλέπει…
Γιατί πολλές από τις φιγούρες σου καπνίζουν, αλλά εσύ όχι;
Κάπνιζα… Είναι αυτή η μηχανική κίνηση του καπνίσματος, που σου μένει. Που με τα χρόνια, στους ανθρώπους που καπνίζουν καιρό, γίνεται τόσο φυσική, όσο και το άπλωμα του χεριού να αγγίξεις ένα αγαπημένο πρόσωπο, να βάλεις τα μαλλιά πίσω από το αυτί. Μου αρέσουν τα χέρια και οι ιστορίες που λένε. Και εκείνα που καπνίζουν λένε εξόχως ενδιαφέρουσες...
Γιάννης Βαλυράκης, «One More Time», 2018
Δουλεύεις καθημερινά; Ή οπότε πεις: Τώρα;
Δουλεύω καθημερινά και με αυστηρό ωράριο. Συνήθως ξυπνάω αρκετά πρωί, περνώ λίγο χρόνο στο σπίτι και οδεύω για το στούντιο. Η μέρα είναι μεγάλη, αλλά οι πρωινές ώρες είναι για μένα πάντα οι πιο παραγωγικές, οι πιο δημιουργικές. Δουλεύω με τον ήλιο και το φυσικό φως. Ακούω ατελείωτες ώρες μουσική και ζωγραφίζω. Δίνω και ρεπό στον εαυτό μου, αλλά προσπαθώ να κρατιέμαι «ζεστός» και να ζωγραφίζω κάθε μέρα, έστω και λίγο. Μπορεί να με δεις να σκιτσάρω τους ανθρώπους στο μετρό ή και σε μια παραλία το καλοκαίρι.
Ποιο τραγούδι ή θέμα, ένα όμως μόνο, θα μπορούσε να παίζει στο ριπίτ, για τον θεατή αυτής της έκθεσης;
Δυσκολεύομαι πολύ με το ριπίτ. Αν ρωτήσεις τους κοντινούς μου ανθρώπους, θα σου το πουν αυτό. Δεν μπορώ να ακούω κομμάτια στο ριπίτ. Ούτε έφηβος δεν το άντεχα. Ας πούμε έναν δίσκο; Το v2.0 από τους Βρετανούς GoGo Penguin… Τους άκουγα πολύ όσο ζωγράφιζα αυτούς τους πίνακες.
Ποια είναι η τελευταία σύγχρονη ταινία που είδες και σε «χτύπησε»;
Σύγχρονη, αλλά όχι και τόσο πρόσφατη: η «Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» του Godry.
Δίνεις «εικαστικές» συμβουλές στη μαμά σου (η ζωγράφος Μίνα Βαλυράκη);
Καμιά φορά, ναι. Με ακούει όμως, είναι ανοιχτή σε αυτόν τον διάλογο.
Εκείνη; Πώς «στέκεται» απέναντι στα έργα σου;
Με αγάπη και δημιουργική κριτική.
Γιάννης Βαλυράκης, «Wrong Side of the Tracks», 2018
Έκθεση «Ανάμεσα» του Γιάννη Βαλυράκη στον Εικαστικό Κύκλο Sianti (Βασ. Αλεξάνδρου 2 και Μιχαλακοπούλου, Αθήνα, Πίσω από την Εθνική Πινακοθήκη), Τηλ: 210 7245432, 210 3648335.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
15°
