Στην Κανάρη, στο ιστορικό κτίριο του Μεγάρου Δεληγιώργη, σχεδιασμένο από τον Τσίλερ και κάποτε άνδρο της Ταινιοθήκης της Ελλάδας. Γκαλερί Allouche Benias, νέα άφιξη στην εικαστική σκηνή μιας Αθήνας που η «ανάπτυξή» της κόντρα στην κρίση συνεχίζει ενθουσιωδώς. Καλωσόρισε.
Γιατί αντιστρόφως ανάλογα με την περιρρέουσα μιζέρια των οικονομικών δεικτών, η σπαρταριστή τέχνη, οι χώροι, οι ζυμώσεις και οι εκθέσεις συνεχίζουν, επιμένουν και τολμούν να παρουσιάσουν και να προτείνουν «δραστηριότητες» που μεταμόρφωσαν την πόλη της κατήφειας σε πόλο έλξης για σημαντικούς καλλιτέχνες παγκόσμιας εμβέλειας.
Γκαλερί Allouche Benias και πρώτη, παρθενική έκθεση, κάτι σαν διαπιστευτήρια, στίγμα, to know us better, είναι αυτή με τους τέσσερις Αμερικανούς καλλιτέχνες, κωδικοποιημένη με τον τίτλο «Allouche Benias inaugural Show: Kenny Scharf, Ross Bleckner, Enos Perez, Donald Baechler». Οι τρεις ανήκουν στη γενιά της εικαστικής Νέας Υόρκης που επαναπροσδιόρισε τη ζωγραφική της δεκαετίας του '80, μέλη δηλαδή της κοινότητας των Γουόρχολ, Μπασκιά και Χέρινγκ, που επέκτειναν το πεδίο, εντάσσοντας στην καθεστηκυία «αφήγηση των θεσμικών γκαλερί και των μουσείων την αχλή των δρόμων και τη βοή των υπογείων.
Ο Enoc Perez, πάλι, ενώ ανήκει στη μεταγενέστερη φουρνιά, δείχνει να «πατά» στους προηγούμενους. Διάλογος; Συμβίωση, συνομιλία, σύμπραξη; Σε όλα τα ερωτήματα η απάντηση είναι «ναι». Αλλά και όχι. Τέσσερις ατομικές εκθέσεις δηλαδή που περιφρουρούν την αυτονομία τους αλλά και την ίδια ώρα ανοίγουν έναν διάλογο μεταξύ τους. Και μια καλή ευκαιρία για την Αθήνα να ξαναθυμηθεί τι πάει να πει ποπ αρτ, επαναπροσδιορισμός της έννοιας και της φόρμας, κριτική στάση απέναντι στη σοβαροφάνεια της «υψηλής τέχνης», γιατί πάντα αυτό παραμένει το νόημά της!
Από τη γλώσσα των καρτούν ή την επινόηση προσωπικών συμπάντων, από κάθε είδους βιομορφική ψυχεδέλεια ή έργα ζωγραφικά που προσπαθούν ταυτόχρονα να λειτουργήσουν και σαν γλυπτά, αυτή η έκθεση επαναφέρει στο προσκήνιο το νόημα του παιχνιδιού και της διατάραξης κάθε πραγματικότητας. Κι αν από το ποπ αφαιρέσεις το π, έχεις και μια κρυσταλλική op art. Γιατί οι τέσσερις Αμερικανοί της Allouche Benias εικονογραφούν μια ιστορία του νέου κόσμου όπως συντίθεται μέσα από συμπτύξεις και επιστρωματώσεις φαινομενικά ασύνδετων μορφών, που όμως καταφέρνουν να συνομολογήσουν μια αυτάρκη ως προς την επικοινωνία τους με τον κόσμο γλώσσα: παλιές εφημερίδες και νέοι διαδικτυακοί τόποι, φιγούρες που από το ρετρό και την παιδική ηλικία μεταλλάσσονται σε μνημειακές αναπαραστάσεις μοντερνιστικών κτιρίων. Ρεαλιστικές απεικονίσεις ή θολά τοπία από παλίμψηστες φόρμες του οργανικού ή ανόργανου κόσμου όπως τον συλλαμβάνουν μοτίβα από υπολογιστές ή καθαρές ζωγραφικές με πινέλο.
Είναι καλοκαίρι, η Αθήνα αδειάζει, αλλά η πόλη δεν σταματά ούτε να υπάρχει ούτε να ονειρεύεται. Επομένως καλό ξεκίνημα για την Allouche Benias και καλό βόλι για τους εραστές της τέχνης αλλά και της περιπλάνησης στο άστυ, που πάντα έχει τον τρόπο του να σε αποπλανεί και να σε στέλνει στο Κολωνάκι για τα δέοντα.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
