«Οι ανθρώπινες σχέσεις με μπερδεύουν» θα παραδεχτεί ο Απόστολος Γεωργίου. Παρόλα αυτά η αίσθηση που θα αποκομίζει όποιος συζητήσει μαζί του είναι ότι το προφίλ του μοναχικού καλλιτέχνη δεν είναι αυτό που τον χαρακτηρίζει. Αν και φαινομενικά δουλεύει απομονωμένος στο εργαστήριό του στη Σκόπελο, μακριά από τα εικαστικά δρώμενα και τον κόσμο της τέχνης, έχει δημιουργήσει έναν ολόκληρο δικό του κόσμο, ο οποίος είναι γεμάτος πρόσωπα, ιστορίες, φωνές και εικόνες. Ο λόγος που μπαίνει σ’ αυτή τη διεργασία είναι ότι δεν θέλει να είναι μόνος στο εργαστήριο. Χρειάζεται παρέα για να δημιουργήσει τέχνη. Την παρέα αυτή τη βρίσκει στις φιγούρες που ζωγραφίζει. Φαύλος-κύκλος; Ή το μέσο γίνεται σκοπός; Θα μπορούσε εύλογα να αναρωτηθεί κανείς.
Η ζωγραφική του είναι βαθιά ανθρωποκεντρική. Ώρες ατελείωτες «παιδεύει» τα έργα του, τα οποία αφηγούνται ιστορίες με επίκεντρο τον άνθρωπο. Ζωγραφίζει ανθρώπους στην καθημερινότητά τους με τρόπο ανώνυμο και αποτυπώνει χαρακτήρες και καθημερινές καταστάσεις. Αυτοί οι απλοί και ανώνυμοι άνθρωποι, άλλοτε μόνοι, άλλοτε ζευγάρια ή παρέες, γίνονται η παρέα του, η σκιά του. Η σκιά αυτή φαίνεται ότι τον συντροφεύει πάντα, είναι γύρω του παρόλο που ο ίδιος δείχνει να μην καταλαβαίνει τι προσπαθεί να του πει. Εμφανίζεται στα έργα του χωρίς να είναι πάντοτε επιθυμητή διότι βγάζει στην επιφάνεια συναισθήματα και στοιχεία της προσωπικότητας που δεν είναι επιθυμητά. Είναι το παιδί στο νιπτήρα, η γυναίκα με τα τακούνια στον καναπέ, ο άντρας που κοιμάται στο τραπέζι…
Ο καλλιτέχνης βιώνει τα έργα του με ένα μοναδικό και καθαρά προσωπικό τρόπο. Ζει μέσα στα έργα του και συνεχίζει να δημιουργεί χωρίς να νιώθει πλέον μόνος. Μπαίνει μέσα σ’ αυτά και συμπάσχει με τα προβλήματα των ανθρώπων που απεικονίζει μπερδεύοντας τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και τέχνης, αληθινού και ψεύτικου.
Η παρουσία του ανθρώπου είναι καταλυτική στο συνολικό έργο του. Μία παρουσία αυστηρά τοποθετημένη μέσα σε ένα γεωμετρικό, αρχιτεκτονικό περιβάλλον που ο ίδιος ορίζει. Η λιτότητα είναι μία προσωπική και επιτακτική ανάγκη του καλλιτέχνη ο οποίος περιτριγυρίζεται καθημερινά από «άχρηστα» αντικείμενα και μπερδεμένες ανθρώπινες καταστάσεις. Βαθιά προβληματισμένος ο ίδιος με τη συμπεριφορά των ανθρώπων οι οποίοι συχνά τον μπερδεύουν και τον αποπροσανατολίζουν, εκφράζει τις ανησυχίες αυτές μέσα στα έργα του. Οι ιστορίες που αφηγείται δεν είναι παγιωμένες, αλλά αναστρέψιμες και εξελίσσονται εκτός «τελάρου». Τα έργα του δεν υποδεικνύουν, αλλά ανοίγουν το δρόμο για διάλογο και αμφισβήτηση. Δεν τιμωρούν, αλλά και δεν επιβραβεύουν.
Η ζωγραφική του περνάει μέσω της παράστασης και της αφήγησης σε βαθύτερες, αφηρημένες έννοιες. Χωρίς φλυαρία χρησιμοποιεί την παραστατική ζωγραφική και προχωράει ένα βήμα παραπέρα. Αφηρημένες έννοιες, ιδέες και προβληματισμοί δηλώνονται άμεσα στον ανυποψίαστο θεατή, ο οποίος αναρωτιέται τελικά ποια είναι τα όρια μεταξύ παραστατικής και εννοιολογικής τέχνης και αν αυτά πραγματικά υπάρχουν. Ο Γεωργίου «γελάει» με αυτούς τους ορισμούς, αφού γι’ αυτόν η ζωγραφική είναι απλά το μέσο για να εκφράσει τις σκέψεις του. Μέσο που επέλεξε «τυχαία», αφού το μολύβι και το χαρτί βρέθηκαν στα χέρια του από μικρή ηλικία. Σε μία ηλικία όπου οποιοδήποτε άλλο μέσο έκφρασης είχε μεγαλύτερο κόστος και δεν ήταν εύκολα προσβάσιμο. Ίσως αν είχε γεννηθεί κάπου αλλού να είχε γίνει χορευτής, χορογράφος ή μουσικός. Παρόλα αυτά, οι σκέψεις και οι προβληματισμοί που θα ήθελε να μοιραστεί, θα ήταν οι ίδιες.
Πώς χαρακτηρίζει ο Γεωργίου την τέχνη; Αφηρημένη από την ίδια τη φύση της. Αυτός είναι και ο λόγος που, όπως δηλώνει ο ίδιος, το να κάνεις παραστατική ζωγραφική δεν ενοχλεί. «Αυτό που με συνεπαίρνει στην τέχνη» εξηγεί, «είναι το αφηρημένο, το οποίο προσπαθώ να βγάλω μέσα από το συνολικό μου έργο».
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
12°
