Οι φοιτητές του Τμήματος Αρχιτεκτόνων ΑΠΘ Ιωάννα ΤάτληκαιΓεώργιος Κοντομηνάς έλαβαν μέρος με τη διπλωματική τους εργασία με τίτλο «Atalanti’s System | In GoodTimes and InBad» στο διαγωνισμό διπλωματικών εργασιών «2015 UIA-PHG International Student Competition» που διοργανώθηκε στο πλαίσιο του συνεδρίου «2015 UIA-PHG Seminar & GUPHAMeeting Health forAll: Cultural, Populational, Operational & Technological Influences» και πραγματοποιήθηκε στην πόλη Dalian της Κίνας στις 23-25 Μαΐου 2015 και απέσπασαν Εύφημο Μνεία (Honorable Mention) μεταξύ άλλων 5 Βραβείων και 9 Μνειών.
Τους ζητήσαμε να μας εξηγήσουν με λίγα λόγια το project τους.
«Ζητούμενο του διαγωνισμού ήταν ο σχεδιασμός μίας κινητής μονάδας διάγνωσης και θεραπείας ασθενών με μολυσματική ασθένεια (Ebola, SARS κ.λπ.). Η ομάδα μας, υπό την επίβλεψη της καθηγήτριας Ρένας Σακελλαρίδου, στράφηκε από την αρχή προς την εν πλω αρχιτεκτονική λόγω της ιδιαίτερης σχέσης της χώρας μας με τη θάλασσα. Επιπλέον, ένα καράβι θα μπορούσε να σταλεί και ως βοήθεια στις χώρες που δέχθηκαν το μεγαλύτερο πλήγμα, καθώς βρέχονται κι εκείνες από θάλασσα στην πλειονότητά τους (π.χ. Λιβερία, Σιέρα Λεόνε).
Για το σκοπό αυτό επιλέξαμε την Αταλάντη, ένα καλωδιακό πλοίο που αρχικά κατασκευάστηκε για να χρησιμοποιηθεί ως cargo (φορτηγό πλοίο). Βασικός λόγος της επιλογής του υπήρξε το ιδανικό του μέγεθος (μήκος, πλάτος, βύθισμα) αλλά και η ιδιαίτερη ογκοπλασία του με τις δύο εκατέρωθεν προσθήκες και τον άφθονο κενό χώρο. Θα μπορούσε, λοιπόν, να αποτελέσει ένα χώρο για την έγκαιρη διάγνωση, φροντίδα και απομόνωση ασθενών με μολυσματική ασθένεια που δεν μεταδίδεται μέσω του νερού, όπως αυτή του Ebola. Έτσι, το νερό της θάλασσας λειτουργεί πια ως όριο.
Η Αταλάντη θα χρειαζόταν επισκευές προκειμένου να επαναχρησιμοποιηθεί μιας και αξιολογείται ότι η καρίνα και οι μηχανές της βρίσκονται σε καλή κατάσταση, αλλά οι υπερκατασκευές και τα υπερστεγάσματα παρουσιάζουν σημαντικές φθορές. Έτσι, αποφασίστηκε η διατήρηση των πρώτων και η αντικατάσταση των δεύτερων από ένα μεταλλικό πλέγμα που επεκτείνεται. Ουσιαστικά, η σύνθεση βασίστηκε στην ιδέα του καννάβου-σκαλωσιάς που στήνεται κατά την επισκευή των καραβιών στο ναυπηγείο.
Ο κενός χώρος στην καρδιά του πλοίου φιλοξενεί ξεχωριστούς θαλάμους απομόνωσης, ανάλογα με την σοβαρότητα της κατάστασης των ασθενών. Η πρόσβαση στον κεντρικό αυτό χώρο πραγματοποιείται μέσω σπειροειδούς ράμπας, ενώ για τη στέγαση των επιμέρους λειτουργιών χρησιμοποιούνται ανακυκλωμένα containers που ταιριάζουν με τη λογική του καραβιού και δίνουν τη δυνατότητα πολλών συνδυασμών και εναλλαγής χρήσεων. Εκτός από τους υπαίθριους πιο δημόσιους χώρους και τους πιο εσωστρεφείς κλειστούς χώρους που ορίζουν τα containers, δημιουργούνται και ενδιάμεσοι χώροι που προκύπτουν από την τοποθέτηση διάτρητων panels στις όψεις. Αυτά εξασφαλίζουν προστασία από τις καιρικές συνθήκες χωρίς, ωστόσο, να χάνεται η επαφή με τη θάλασσα».
17°
