● ● ● Με ξανάπιασε εκείνη η αγάπη για τις ραδιοφωνικές playlists, ήρθε και με γράπωσε ξαφνικά από πίσω, σαν λουμπάγκο. Κλείδωσε και κόλλησα. Είναι μικρόβιο από τα αρχαία χρόνια των 70s, όταν έγραφα, έ-γρα-φα κάτω σου λέω, με χαρτί και μπικ, σε σημειωματάρια, τα κομμάτια που έπαιζαν ο Πετρίδης, ο Πουλικάκος, η Πάσαρη, ο Μανίκας στο ράδιο και μετά προσπαθούσα να βρω κάποιον μυστικό κώδικα να διατρέχει τη σειρά τους. Φανταζόμουνα περίπλοκους συνδυασμούς, κρυφά νοήματα, χειρουργικά κατανεμημένες διάρκειες (έτσι ώστε να μη κόβεται το κομμάτι από τα breaks της ώρας; του ημίωρου; τις φάσεις της σελήνης; – δεν ξέρω, ήμουνα τρελό το παιδί). Έβρισκα συγκλονιστικά τα βήματα, αν ένα κομμάτι των βουκόλων, über-folk Βρετανών Fairport Convention το ακολουθούσε ένα ηλεκτρικό blues από την πρώτη εποχή των Led Zeppelin και μετά έπεφτε ένα καυλερό pub-rock των Dr. Feelgood. Μαγευόμουνα από τις διασυνδέσεις στις πρωινές, συννεφιασμένες εκπομπές της Ρηνιώς Παπανικόλα στο Τρίτο, τα «Τραγούδια της Γης», όταν ένα μαδριγάλιο το ακολουθούσε «ο Ιωάννης Λένον», η Δόμνα Σαμίου, το μαύρο μεθυσμένο καράβι του Αρθούρου Ρεμπό και ο Μπαχ. Νόμιζα ότι ανάμεσα στις γραμμές της playlist θα διαβάσω τον κώδικα του big bang, ή κάτι μεγαλύτερο, την ιστορία της ζωής μου.
● ● ● Μετά από 24 χρόνια στο ραδιόφωνο, ακόμα ψάχνω την ιστορία που θα δένει έναν Elvis Costello της εποχής του “This year’s model” με τον φετινό Sillyboy και αμέσως καπάκι την Goldfrapp πριν δύο χρόνια, με το πρώτο του Tareq που μόλις κυκλοφόρησε. Θέλω η τελευταία νότα της ακουστικής κιθάρας του προηγούμενου να είναι η ίδια νότα με την πρώτη, της ηλεκτρικής κιθάρας του επόμενου. Θέλω ο ρυθμός της αφήγησης να σταματάει από μία λέξη του εκφωνητή, μετρημένη ακριβώς επάνω στο beat και αμέσως μετά να πέφτει το επόμενο κομμάτι, επάνω στην ίδια κυματομορφή. Ο γιατρός λέει δεν είναι τίποτα, να μην ανησυχώ, αλλά να συνεχίσω να γράφω «κασέτες» για τους φίλους μου.
● ● ● Κανένας δεν θέλει φυσικά να του γράφω συλλογές τραγουδιών. Έχουν το άι-ποντ τους, το φουλάρουνε ψηφιακές αναμνήσεις ή καινούργιες ανακαλύψεις, κατεβασμένες, σταλμένες, drag’n’drop, πατάνε το σαφλ, να μπερδέψει τη σειρά, και ξεχύνονται από τα λευκά ακουστικά μέσα στ’ αυτιά τους οι ήχοι της ζωής τους, όπως ακριβώς τα μελαγχολικά mix’n’match της Ρηνιώς στο Τρίτο. Εγώ συνεχίζω να γράφω όμως. Τις συντάσσω. Είναι πια ένα βίτσιο που το απολαμβάνω – οk, ας το πούμε «ένα σπορ». Το οποίο μου στερεί τη χαρά της ελευθερίας, να ακούσω τυχαία ένα κομμάτι και να το απολαύσω carefree, χαλαρά, αδιάφορα, ααβάδιστα. Όχι. Γιατί αμέσως θα το κατατάξω, θα το εντοπίσω χρονικά, θα το κριτικάρω, θα το ξεσκονίσω, θα του σιάξω το γιακά του να μην πετάει, να μην πικάρει, θα σκεφτώ σε ποια ραδιοφωνική ζώνη θα το έβαζα, γιατί, πού, ποιος, πότε, με τι θα το έδενα πριν, μετά, τι ατάκα και τι jingle και άι-φακ-οφ άι-ποντ, άμα είναι τόσο μεγάλη ηδονή να στήνεις τη σκαλέτα μιας σειράς τραγουδιών, για μια νύχτα, κάθε νύχτα, καθημερινές, 8 με 10, να την εκπέμπεις στον αέρα όπως συνήθισε ο βιορυθμός μου να κάνει τόσα χρόνια τώρα.
● ● ● Μετά τις κρατάω στο μυαλό μου. Εντωμεταξύ έχω ξεχάσει τι έλεγα, ποιος μου μιλούσε, τι μου είπε, τι θέλω εγώ εδώ.
● ● ● Ξαφνικά σταμάτησα τις playlists. Οι τελευταίες «σειρές τραγουδιών» που μου άρεσαν ήταν στον City, μέχρι που έκλεισε. Τις αγαπούσα γιατί διαπράττονταν μέσα σε ένα «ξένο» περιβάλλον, είχαν μία απαλλαγή λόγω παραξενιάς (μου), ήταν ένα κρατίδιο, μικρό σίτι στην καρδιά του μεγάλου. Έβαζα λίγα «μυστικά» δικά μου, περασμένα υποδόρια, ανάμεσα στους Μαραβέγιες και τις Μόνικες – μια χαρά τα παιδιά, δε λέω, αλλά μου άρεσε να σκοτεινιάζω τις ψυχές μας με λίγο μέταλλο, λίγο εφιάλτη, ένα σπίρτο αναμμένο – πεταμένο επάνω σε γερμανικά πολυέστερ και μετά να το σβήνω με τη μάνικα, ιταλικά mambo της πισίνας από τη δεκαετία του ’60, περιμένοντας την Κυρία Γιάννα να κατέβει έξαλλη από το ρετιρέ και να μου σβήσει το πούρο της στην παλάμη του χεριού μου.
● ● ● Μου είχε μείνει από τα χρόνια του Κλικ FM, όταν ανάμεσα στους Φρανκ Σινάτρες και τις χλίδες, κάτι Σίμπλι Ρεντ και τέτοια –μια χαρά τα παιδιά, δε λέω, αλλά μου άρεσε να πετάω μερικές ποπ προστυχιές, μη νομίζεις– Transvision Vamp ας πούμε, και τα άκουγε ο Θείος από πάνω και κατέβαινε αφρίτα και άρχιζε τις κουτουλιές στις αυγοθήκες στο στούντιο. Ευτυχώς είχαμε πάντα αφρολέξ στους τοίχους: ηχομόνωση αλλά και ψυχιατρείο.
● ● ● Μια μέρα, πριν δυο-τρεις εβδομάδες, ξαπλωμένος αναπαυτικά στον πολυτελή καναπέ μου, μου ήρθε ξαφνικά να βαράω κι εγώ το κεφάλι μου στον τοίχο. Αμέσως σκέφτηκα να κατεβάσω όλο το κουτί τα ζάναξ, αμέσως μετά σκέφτηκα τις «κασέτες» που με συμβούλευσε ο γιατρός – και τον Φ.Γ. που έλεγε εδώ και 2 χρόνια «Κάνε, ρε μαλάκα, κανένα podcast για τη σελίδα μας, το έχουμε το στούντιο και κάθεται». Με διαδικασίες καρτούν έκανα τα παρακάτω, με αυτή τη σειρά: 1) Πήρα το χάπι. 2) Άνοιξα το λάπτοπ. 3) Άνοιξα το Acid Pro. 4) Το φόρτωσα τραγούδια. 5) Άρχισα να τα ΚΟΛΛΑΩ το ένα μετά το άλλο. 6) Στο κούτελό μου άρχισε να αναβοσβήνει μία λέξη: bliss.
● ● ● Από τα ταβάνια και τους τοίχους τρέχανε νερά ευτυχίας. Γεννιότανε το Πανικοβάλ podcast που ελπίζω να ακούτε, ένα καινούργιο κάθε εβδομάδα, στη σελίδα της www.athensvoice.gr
● ● ● Θα είναι ένα μπέρδεμα ήχων και λέξεων και σκέψεων, με μία μικρή ιστορία από πίσω και ανάμεσα, μπορεί και θραύσματα ιστορίας, μικρές ποπ προστυχιές και βαρύτατα συναισθηματικά υπονοούμενα. Σαν να πατάμε ένα σαφλ στις τελευταίες εφτά μέρες. Ένα τυχαίο, σκόπιμο μπέρδεμα.
Ο γείτονάς μου, ο Λεωνίδας Segka, και η Ntrop κυκλοφορούν σε multi-format (cd, mp3, wav, βυνίλιο) την 3η συνέχεια του «πανοράματος» της ηλεκτρονικής σκηνής της Αθήνας: Electronic Athens 3. Τα ονόματα που γράφουν την ιστορία όπως συμβαίνει τώρα, σε κονσόλες, κλαμπ, κεφάλια, ψυχές, ε και μερικές ρομποτικές καρδιές των Αθηναίων που, όσο σκληραίνει η πόλη τους, τόσο πιο ένθερμα ανοίγονται στις νέες μουσικές. Το νέο combo θα παρουσιαστεί αυτή την Παρασκευή, 19/11, στη σκηνή του 6 D.O.G.S. –με ελεύθερη είσοδο– από ένα μέρος των καλλιτεχνών που συμμετέχουν: ο Chevy, οι Felizol/Boy (πόσες φορές μπορείς να ακούσεις το “Ohio” και να λιώνεις; Πρόσθεσε κι άλλες τόσες), οι Joalz, o Savas Paschalidis με νέο άλμπουμ (“Nuclear Romance”) και το νέο “Outfit”, και αργά μετά τις 3.30, ο Segka με δίσκους και όσους θα ξεκινάνε τη νύχτα τους εκείνη την ώρα.
10°
