Βίκυ Καρατζόγλου: «Ευτυχώς πια δεν ζητάμε "ψίχουλα", τα θέλουμε όλα και τα διεκδικούμε ως γυναίκες και ως άνθρωποι»

Με την Βίκυ Καρατζόγλου, δίνουμε το ραντεβού μας μεσημέρι στο αγαπημένο της ρετρό μαγαζί του Μεταξουργείου μια μέρα πριν αναχωρήσει για τη συναυλία της με τον Νίκο Πορτοκάλογλου, τον Βύρωνα Τσουράπη και τους Ευγενείς Αλήτες για τη Θεσσαλονίκη. Είναι γλυκιά, δυναμική, χαρούμενη, έχει λαμπερό χαμόγελο και λίγο πριν ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας για το νέο της τραγούδι «Ψίχουλα», το πρόγραμμα, τη μητρότητα και τη ζωή της, πίνει μια γουλιά ακόμη από τον σκέτο εσπρέσο της.

Βίκυ Καρατζόγλου: Συνέντευξη με την καλλιτέχνιδα 

Τη μουσική την αγάπησε μέσω των γονιών της, στους οποίους ζήτησε μάλιστα να μάθει πιάνο σε ηλικία μόλις 8 ετών. Η εικόνα του πατέρα της μπροστά από το πικ απ στο σπίτι τους στη Δράμα είναι η πιο σημαντική (μουσική) παιδική της ανάμνηση. Εκείνη πάντα βρισκόταν τριγύρω του, κοντά στη συλλογή με τις κασέτες των μεγάλων επιτυχιών που είχε αριθμημένες στα συρτάρια του και άκουγαν παρέα τραγούδια των Mοσχολιού, Πάριου, Αλεξίου, Νταλάρα, Μαρινέλα, Γαλάνη και τον αγαπημένο του Χατζιδάκι. Την πρώτη φορά που έκανε δοκιμή για να μπει στη σχολική χορωδία δεν την επιλέξαν. Πήγε όμως στη δασκάλα της και της είπε «έχω πολύ καλή φωνή. Σας παρακαλώ να σας πω ένα τραγούδι ακόμη;» Έτσι κι έγινε. Αν και σεμνό και ντροπαλό παιδί βρήκε το θάρρος και εκφράστηκε, διεκδίκησε και πήρε την πολυπόθητη θέση. 

Η συζήτησή μας επιστρέφει στο παρόν και το δύσκολο καθημερινό πρόγραμμα μιας γυναίκας καλλιτέχνιδας που πρέπει να συνδυάσει τη μητρότητα με την καριέρα. Η Βίκυ ξυπνάει καθημερινά στις 7 να ετοιμάσει την κόρη της για το σχολείο και έπειτα ξανακοιμάται. Την περιμένει η Άρια, το σκυλί της, για να την ταΐσει και να την πάει βόλτα, και έπειτα σειρά έχουν τα ραντεβού για δουλειά και η μελέτη στο σπίτι. Φτιάχνει το πλάνο για την επόμενη συνεργασία, μελετά τραγούδια και σχεδιάζει προγράμματα για μελλοντικά live. «Κάνω ό,τι κάνουν όλοι οι άνθρωποι που “τρέχουν σαν τρελοί”. Αυτό που αλλάζει είναι πως όταν φεύγω για περιοδεία θα τα αφήσω όλα κάπως στον αέρα. Ο σύζυγος και η πεθερά μου αναλαμβάνουν. Η αυριανή “φυγή” για μένα μοιάζει κάπως σαν διακοπές. Έχω πάντα στον νου μου όμως ότι θα μιλήσω με την κόρη μου μέσα στη μέρα και θα συζητήσουμε τα πάντα».

Στην καθημερινότητά της παλεύει να ισορροπήσει την καλλιτεχνική της ταυτότητα με το κομμάτι της μητρότητας. «Είναι πολύ διαφορετική η ζωή του καλλιτέχνη. Οι άνθρωποι που βρίσκονται στον χώρο αυτό χρειάζονται χρόνο να «κλειστούν» στον εαυτό τους και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο όταν υπάρχει οικογένεια. Παλεύω πάντα να βρω τον χρόνο να φεύγω από τον έναν ρόλο και να μπαίνω στον άλλον. Δεν υποτιμώ κανέναν από τους δύο, άλλωστε ο ένας θρέφει τον άλλον. Ίσα ίσα παίρνω δύναμη από την κόρη μου και την οικογένειά μου και παράλληλα είμαι πιο αισιόδοξη και δημιουργική στη δουλειά μου.

Άλλωστε πέρασαν τα δύσκολα. Νομίζω ότι τώρα που το παιδί μου είναι 14 ετών μπορώ να αφιερωθώ πιο πολύ σε αυτό που αγαπάω. Είμαι και εγώ πολύ πιο ώριμη – ξέρω τι θέλω να κάνω. Αυτή η δουλειά έχει τη μαγεία του να ψάχνεις συνέχεια τον εαυτό σου. Δεν έχω χάσει τον αρχικό στόχο, ωστόσο άλλαξε η διαδρομή μου χάρη και στη μητρότητα».

Η Βίκυ πιστεύει πως με την έφηβη κόρη της αρχίζει και έχει κοινά. «Είναι πολύ ευαίσθητη, ενώ έχει ταυτόχρονα μια ανεξαρτησία που δεν την είχα εγώ. Είναι πειθαρχημένη, κάτι που εγώ βρήκα στην πορεία χάρη σε εκείνη και τον άντρα μου, Στέφανο, που είναι αθλητής. Έως τα τέσσερα της ήμουν δίπλα στο κρεβάτι της κάθε βράδυ και την κοίμιζα. Δεν ήθελα να φύγω από κοντά της. Με κόπο και με “σπρώξιμο” από τον άντρα μου πήγαινα για να ακούσω έξω μουσική. Το παιδί είναι ένα όνειρο. Μου δίνει τρομερή δύναμη το ότι είμαστε πολύ δεμένες».

Το νέο τραγούδι της «Ψίχουλα»

«Αυτό που μου έκανε εντύπωση πρόσφατα ήταν όταν τη ρώτησα, αφότου κυκλοφόρησε το νέο μου τραγούδι, τι της αρέσει να τραγουδάω περισσότερο. Mου απάντησε με μεγάλη ευκολία: τα “Ψίχουλα”. Αλλά όχι μόνο σε εκείνη και στις φίλες της, γιατί είμαι πιο “κανονική”. Ένιωσε αυτό που ένιωσα και εγώ σε αυτό το τραγούδι…ότι δεν χρειάστηκε να αποδείξω τίποτα σε κανέναν. Το κομμάτι τα είπε όλα και εγώ έβγαλα τον εαυτό μου. Χαρη στην κόρη μου σκέφτομαι τώρα ότι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσω είναι ο απλός. Να κάνω κάτι διαφορετικό αλλά χωρίς να αλλάξω εγώ. Σκοπός είναι μέσα από αυτό που κάνω και που είμαι να βγαίνει κάτι διαφορετικό και δημιουργικό».

Τα «Ψίχουλα» είναι το τραγούδι που παρουσίασε στην αρχή της άνοιξης. Ένα τραγούδι από τη νέα της συνεργασία με δύο από τους μεγαλύτερους δημιουργούς της γενιάς της, τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, με σύγχρονο, φρέσκο ήχο, που σηματοδοτεί την περίοδο ανανέωσης και εξωστρέφειας που διανύει. «Τα προηγούμενο τραγούδι “Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω” μιλούσε για μια διαφορετική αγάπη που αρκούνταν στα λίγα. Ευτυχώς πια δεν ζητάμε ψίχουλα, τα θέλουμε όλα και τα διεκδικούμε ως γυναίκες και ως άνθρωποι. Το κομμάτι δεν μιλάει μόνο για την αγάπη, αλλά και για την κοινωνία. Ελπίζω σε μια νέα γενιά που θα διεκδικεί. Έτσι θέλω να πιστεύω πως μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, διεκδικώντας σε όλα τα επίπεδα. Τώρα υπάρχει τσαγανό».

Ο Θέμη Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος είναι δύο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή της. «Είναι ωραίοι άνθρωποι, υποστηρικτικοί γι’ αυτό και θεωρώ ότι έχουν καταφέρει όλα όσα πέτυχαν και θα πετύχουν. Αγκάλιασαν τα «Ψίχουλα» πολύ και μαζί θα κάνουμε και το επόμενο τραγούδι μου.

»Ο τρόπος που το ερμήνευσα ήταν αβίαστος σε σχέση με παλιότερα τραγούδια. Δεν είμαστε άλλωστε ένα πράγμα. Είμαι αυτό το φωτεινό, αισιόδοξο που βγαίνει στα “Ψίχουλα” είμαι και αυτό που βγαίνει στα “Αρώματα”. Για να με βλέπεις χαμογελαστή, ωραία και αισιόδοξη σημαίνει ότι έχω δει και ζήσει τις σκοτεινές μου πλευρές, απλώς επιλέγω τις φωτεινές».

Οι σκοτεινές της πλευρές έχουν να κάνουν πιο πολύ με πράγματα που μας πληγώνουν, «αυτά που λέμε στον ψυχολόγο μας συνήθως και μας πονάνε». «Η οικογένεια και οι απώλειες της ζωής μου με επηρέασαν, αλλά κυρίως η απώλεια του πατέρα μου που έπασχε από αλτσχάιμερ και τον έχασα στην ηλικία των 18. Η στιγμή που με είδε με την αδερφή μου και δεν με αναγνώρισε, με έκανε να βλέπω αυτό που ερχότανε. Πένθησα τον μπαμπά μου πολύ πριν φύγει, αλλά όλα αυτά τα χρόνια μέσα μου υπάρχει αυτό το κομμάτι του, η εικόνα του, όσα μου έδωσε και κυρίως η μουσική που μου έμαθε».

Ο έρωτας από την άλλη στη δική της ζωή όπως και στη μουσική της παίζει σημαντικό ρόλο. «Είναι το πιο ωραίο πράγμα που υπάρχει στον κόσμο. Όταν τραγουδάω ερωτεύομαι ξανά, με βοηθά να μπαίνω σε ρόλους που δεν έχω ζήσει. Κι όταν είμαι ερωτευμένη νομίζω πως κάποια κομμάτια έχουν γραφτεί για μένα. Είναι κινητήριος δύναμη ο έρωτας κι σε αυτή τη δουλειά έχουμε την τύχη να κάνουμε τον κόσμο να ερωτεύεται, να κλαίει, να αναπολεί. Υπάρχει ένα είδος αθώου φλερτ στη σκηνή με τον κόσμο και τους συνεργάτες μας, που έχει στοιχεία έρωτα. Όταν είσαι πάνω στη σκηνή και βλέπεις ένα αγόρι κι ένα κορίτσι να τραγουδούν τα λόγια σου και να σε κοιτάνε στα μάτια είναι αλήθεια μια ερωτική στιγμή».

Από τη Δράμα στην Αθήνα

Αναρωτιέμαι πώς πήρε την απόφαση να έρθει στην Αθήνα. «Ήρθαμε στην Αθήνα με την αδερφή μου όταν ήμουν 18. Όποιος περνούσε κάτω από το σπίτι μας και βλέπαμε ότι είναι μουσικός τον καλούσαμε για να τραγουδήσουμε μαζί. Υπήρξε ένας συνθέτης μεγάλος ηλικιακά σε σχέση με εμάς του χώρου που γνωρίσαμε σε μια μουσική σκηνή και τον καλέσαμε στο σπίτι μαζί με τους μουσικούς για να παίξουμε μουσική. Με έπαιρνε τηλέφωνο και μου μιλούσε πρόστυχα. Δεν θα ξεχάσω πόσο είχα τρομάξει όταν σκέφτηκα ότι ξέρει και πού μένω. Είχαμε άγνοια κινδύνου. Τώρα που το σκέφτομαι έχοντας κόρη στα 14, είναι τρομακτικό. Στη Δράμα είχαμε φτιάξει μουσικές παρέες και όλη μέρα τραγουδούσαμε κι έτσι ήθελα να είναι η ζωή μου εδώ, παρέα με μουσικούς και φίλους. Βγαίναμε σε μικρά μαγαζιά, μπουάτ στην Πλάκα και στα Εξάρχεια, δεν πήγαινα ποτέ σε μεγάλες πίστες.

»Η πρώτη φορά που είχα ανέβει στη σκηνή βέβαια ήταν στα 15 μου στη Δράμα, όταν είχα πάει να δω την αδερφή μου που τραγουδούσε. Ο τότε φίλος μου τους είπε τη “Βίκυ σηκώστε” και εγώ έκανα ότι δεν ήθελα. Τραβάτε με κι ας κλαίω. Έτρεμα.

Η πρώτη φορά που τραγούδησα επαγγελματικά στην Αθήνα ήταν στη Mέδουσα με την Γλυκερία και τον Νικολόπουλο. Δεν θα ξεχάσω το κομμάτι με το οποίο έβγαινα. Υπάρχει βέβαια ένα κενό στη μνήμη μου για τα υπόλοιπα από το πολύ άγχος. Το ένιωθα αυτό για πολλή ώρα στα πρώτα live, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια είμαι εκεί πια 100%. Έχει φύγει το άγχος και άρχισα να το απολαμβάνω. Όταν μοιράζεσαι τη σκηνή με κάποιον άλλο είναι πιο εύκολο να το απολαύσεις. Με τον Νίκο Πορτοκάλογλου, για παράδειγμα, έχω μηδέν άγχος».

Η σχέση της με τον Νίκο Πορτοκάλογλου

Με τον Νίκο γνωρίστηκαν στο «Μουσικό κουτί» όταν είχε πάει να τραγουδήσει με τον Παναγιώτη Καρατζόπουλο. «Ανήκω σε αυτή τη γενιά που τα πράγματα γινόταν μουσικά κάπως από μόνα τους. Όταν κατέβηκα στην Αθήνα νόμιζα ότι θα με ανακαλύψουν και θα μου πουν “έλα εδώ να σου κάνουμε δίσκο, τι ωραία φωνή”. Μέχρι μεγάλη το νόμιζα αυτό. Σήμερα οι άνθρωποι διεκδικούν το καθετί, έπρεπε στην πορεία να το μάθω αυτό και γι’ αυτό νομίζω έφαγα μεγάλη σφαλιάρα. Η μόνη φορά που χρειάστηκε να εκφράσω κάτι που ήθελα ήταν όταν είπα στον Νίκο μετά την εκπομπή ότι θα ήθελα πολύ να συνεργαστούμε και να κάνουμε live μαζί. Έτσι κι έγινε. Ήταν η μόνη φορά που εξέφρασα κάτι και έγινε και συνειδητοποίησα ότι πρέπει να διεκδικώ.

»Ο Νίκος με έχει επηρεάσει πάρα πολύ, με έκανε να αλλάξω πράγματα που σκέφτομαι μουσικά, είναι πολύ ανοιχτός στο να μπλέκει μουσικά είδη. Είναι δοτικός και με έχει αγκαλιάσει από την πρώτη στιγμή. Νιώθω ηρεμία για τη συνεργασία μας και τύχη. Είναι σαν να μιλάω με τον μπαμπά, τον αδερφό, τον κολλητό μου. Δεν υπάρχει ο Πορτοκάλογλου. Δεν κουβαλάει το όνομά του».

Οι συνεργασίες της ζωής της

Όταν έφυγε από τη Δράμα είπε ότι πάει στην Αθήνα για να τραγουδήσει με τον Κότσιρα. Το τηλέφωνό της χτύπησε κάποια στιγμή και ήταν ο συνεργάτης του. «Είχε ακούσει την “Περηφάνια” στο ραδιόφωνο και με πήρε τηλέφωνο. Μου ανακοίνωσε ότι ο Γιάννης ήθελε να συνεργαστούμε τον χειμώνα. Δεν μπορώ να περιγράψω πώς ένιωσα. Ήταν το όνειρό μου, όπως και το να συνεργαστώ με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, που επίσης έγινε αληθινό. Με θυμάμαι να πηγαίνω κάθε Σαββατοκύριακο στο “Tαμπού” που δούλευε τότε. Συνεργαστήκαμε με τον Μιχάλη, πήγαμε Αμερική και Αυστραλία. Με αντιμετώπιζε πάντα σαν να είμαστε ισάξιοι και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ».

Δισκογραφικά έχει συνεργαστεί με τη Δήμητρα Γαλάνη και θα ήθελε να μοιραστεί τη σκηνή μελλοντικά με τον Γιώργο Νταλάρα. «Είναι πολύ γλυκός άνθρωπος, πάντα έχει ένα χαμόγελο και μου λέει “εσύ είσαι καλό παιδί”. Είναι φανταστικό αυτό να στο λένε άνθρωποι που εκτιμάς. Πάνω από το καλή τραγουδίστρια για μένα είναι το καλός άνθρωπος. Όσο κι αν οι άνθρωποι του χώρου όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησαν να με κάνουν να σκληρύνω και να γίνω κάτι που δεν ήμουν, δεν τα κατάφεραν. Προσπάθησα να σκληρύνω είναι η αλήθεια κάποια στιγμή, αλλά κουράστηκα – νόμιζα ότι φταίω εγώ. Σήμερα πιστεύω ότι έχασα χρόνο προσπαθώντας να μην είμαι ο εαυτός μου. Αγαπιόμαστε για αυτό που είμαστε και είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβουμε σε νεαρή ηλικία.

»Σήμερα βλέπω τον κόσμο που αντιδράει, την άνοδο της ραπ μουσικής που μιλάει για τον αγώνα στον δρόμο, τις δυσκολίες, την ωραία ραπ. Δεν είναι τυχαίο όλο αυτό που συμβαίνει. Ακούω πολύ Λεξ και Εθισμό. Ακούω και πράγματα, λόγω της κόρης μου, που δεν πεθαίνω κιόλας… Πάντα θα υπάρχει και η άλλη πλευρά της τραπ που υποβαθμίζει τις γυναίκες και μιλά για τα λεφτά, πάντα θα υπάρχει και η χλίδα των μπουζουκιών με τα αναρίθμητα stories και τα λουλούδια στα social media. Το θέμα είναι πάντα με ποια πλευρά είσαι. Για μένα δεν είναι τυχαίο ότι ο Λεξ γεμίζει τα στάδια και γίνεται χαμός».

Σήμερα εμπνέεται από απλά και καθημερινά πράγματα. Αρκεί μια στιγμή, ένας άνθρωπο, ένας καφές τονίζει. «Δεν γράφω τραγούδια, αλλά έχω πολλές σημειώσειςστο κινητό και το μαγνητόφωνό μου με πράγματα που μου βγαίνουν αβίαστα. Ίσως κάποια στιγμή να το προχωρήσω και αυτό. Το καλοκαίρι θα είμαι σε περιοδεία και με την δική μου μπάντα και με τον Νίκο Πορτοκάλογλου. Θα έχω και εγώ ένα τραγούδι, ένα επιστέγασμα της συνεργασίας μας στο νέο του άλμπουμ. Κι ετοιμάζω νέα πράγματα για τον χειμώνα. Κάνω διάφορες σκέψεις για συνεργασίες και ανυπομονώ!»

Λίγο πριν αποχωρήσουμε, με προτρέπει να ζήσω τον έρωτα στο απόλυτο, χωρίς ημίμετρα. Η Βίκυ πιο αληθινή και άμεση από ποτέ με την ερμηνεία της μας θυμίζει ότι στη ζωή αρκεί να είμαστε ο εαυτός μας, να ρισκάρουμε για την ευτυχία και να στρεφόμαστε εκεί που αναγνωρίζεται η αξία και η ουσία μας. Απελευθερωτικό και αισιόδοξο.