Ενθαρρυντικό πρώτο βήμα για την (ex-Pipettes) Rose Dougall, που αποδεικνύει εδώ πως μπορεί περισσότερα (και καλύτερα) από τη συμμετοχή της σε ένα vintage φωνητικό συγκρότημα. Καλή ερμηνεία, μουσικό περιβάλλον που περιλαμβάνει από orchestral pop μέχρι indie αναφορές και στίχοι που μιλούν για σχέσεις από ένα κορίτσι 24 χρονών. Έχει όμως πολύ δρόμο μπροστά της για να ξεπεράσει το: συμπαθές (αν μπορεί, φυσικά...).
Susan Cowsill - Lighthouse (***)
Στο κουρμπέτι από 9 χρονών –ως μέλος του οικογενειακού γκρουπ (που ενέπνευσε τη δημιουργία των Partrige Family)–, έχει πια απομακρυνθεί από τη μουσική που υπογράμμιζε το αμερικάνικο όνειρο και ψάχνει τη λύτρωση στη folk-country παράδοση της χώρας της και στον ήχο της Νέας Ορλεάνης (που είναι το σημείο αναφοράς της). Χαμηλοί τόνοι, γλυκόπικροι στίχοι, φωνή κουρασμένη απ’ τη ζωή, φωνητικά από την οικογένεια, ένα σπιτικό άλμπουμ.
Ένας πίνακας του Jacques-Louis David στο εξώφυλλο, μυστικιστικές ζωγραφιές στο εσώφυλλο, στίχοι σαν αλλόκοτα διηγήματα, γλυκιά και μελαγχολική ερμηνεία, λυρισμός, consept δομή, λιτές ενορχηστρώσεις... ο Paul Marshall μάς εκπλήσσει ευχάριστα για 2η φορά.
The Acorn - No Ghost (**)
Συνηθισμένη nu-folk από 5 ποιητικά/μελαγχολικά αγόρια που με ουκαλίλι, ακορντεόν, τσέλο, βιόλα κι όλα τα «συγκινητικά» όργανα, ταξιδεύουν στο δρόμο, χαζεύουν στην εξοχή, κοιτάζουν τη ζωή, αλλά... με συνηθισμένο τρόπο. Το «συμπαθές τίποτα» συνεχίζεται.
Σαν πρωινή λειτουργία στα Απαλάχεια Όρη. Οι 3 γυναικείες φωνές «ψέλνουν» υπέροχα ύμνους γεμάτους απ’ την αμερικάνικη παράδοση με τη λιτή συνοδεία μιας ακουστικής κιθάρας. Με τον πιο απλό τρόπο, το χτες γίνεται σήμερα, χωρίς να γίνεται θέμα. Από κει που δεν το περιμένεις...
Από τη χορευτική μουσική
Pin Me Down - Pin Me Down (**)
Αν υπήρχε «εναλλακτική» Eurovision, το νεόκοπο ντουέτο του κιθαρίστα των Block Party Russell Lissack και της (ex-Moustach) Milena Mepris θα έβαζαν υποψηφιότητα γιά 1ο βραβείο. Η παραγωγή άψογη, τα τραγούδια και χορεύονται και είναι radio friendly, το πνεύμα είναι indie (και καλά) και το στιλ ανέμελο. Το πόσες «κρυφο-μαντόνες» υπάρχουν στην «εναλλακτική» κοινότητα είναι απίστευτο.
Qua - Q&A (***)
Ο Αυστραλός Cornel Wilczek «χαμένος στη μετάφραση» των Daft Punk, των KLF, των Chemical Brothers, των 808 State, που κοιτάζουν προς τον Frank Zappa... Μόνο που το «χάος» σ’ ένα άλμπουμ θέλει τρομερή οργάνωση για να μην ακούγεται υστερικό και το vintage πνεύμα των αναλογικών συνθεσάιζερ δεν είναι αρκετό. Παρά λίγο...
Stars - The Five Ghosts (***)
Μετά από 10 χρόνια και 5 άλμπουμ, η παρέα από τον Καναδά (που απορρέει από την κολεκτίβα των Broken Social Scene) ακούγεται λιγότερο γοητευτική και φρέσκια από το πρόσφατο παρελθόν, ενώ μετακινείται από τους ηλεκτρονικούς ήχους περισσότερο προς την κιθαριστική indie. Η πατίνα της ποιοτικής pop, όμως, είναι πάντα παρούσα.
Τώρα που η εποχή της σάχλας τελείωσε και οι άνθρωποι ψάχνουν πάλι την ουσία, την αλήθεια, την αυθεντικότητα, τη συνέπεια, ο Mick Jagger πάει πίσω και ανατέλλει η εποχή Keith Richards. Συμμετοχές σε ταινίες ως τρομερή μούρη, ένα παρελθόν με 3 προσωπικούς δίσκους-αριστουργήματα, που πέρασαν απαρατήρητοι γιατί βγήκαν σε λάθος εποχή, τα γαλόνια σαν ένας από τους καλύτερους (και τους πιο λιτούς) κιθαρίστες και με τη βιογραφία του “Life” που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, ο Κιθ είναι το πρόσωπο των ημερών. Βέβαια πολλοί περιμένουν να δουν τι λέει για τον Jagger, για τα ναρκωτικά και για τις γυναίκες, αλλά αυτή δεν είναι η ουσία. Ο Keith Richards, που όπως δηλώνει «τα θυμάμαι όλα», είναι ένα αυθεντικό και σπάνιο είδος της rock κουλτούρας, ένας bluesman, ένας ρεμπέτης, ένα αυθεντικό πρόσωπο μιας ιστορίας εν εξελίξει, που πολλές φορές έχασε το δρόμο της αλλά πάντα ισιώνει με πρόσωπα σαν κι αυτόν. Από κει που δεν το περιμένεις...
13°
