Ο Μάκης Βορίδης και η λάθος πλευρά της Ιστορίας

Δεν γνωρίζουμε αν ο Πρωθυπουργός, πέραν του καταμερισμού των υπουργείων, έχει κάνει και καταμερισμό κομματικών καθηκόντων στα στελέχη της ΝΔ. Είναι πάντως φανερό ότι ο Μάκης Βορίδης έχει αναλάβει από καιρό τα καθήκοντα του υπεύθυνου της ιδεολογικής δουλειάς. Με την ιδιότητα αυτή απευθύνθηκε στους συνέδρους της ΝΔ επιδιώκοντας να τους εξηγήσει γιατί «η παράταξή μας βρέθηκε πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας». Ο κ. Υπουργός επεχείρησε, για μια ακόμα φορά, να εμφανιστεί ως η ιδεολογική αιχμή του δόρατος της ΝΔ απέναντι στην Αριστερά και τις ιδέες της θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο απενοχοποιεί τη δική του πολιτική διαδρομή και τις ιδέες που την συνόδευσαν.

Ωστόσο, οι πολίτες της χώρας -και όχι μόνον οι αριστεροί- διαθέτουν και μνήμη και κρίση. Θυμούνται πολύ καλά ότι ο Μάκης Βορίδης δεν εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή ως πρωτοεκλεγής βουλευτής το 2007 (του ΛΑΟΣ, κάτι που παραλείπει να αναφέρει στο επίσημο βιογραφικό του). Η ανάμειξή του στην πολιτική ξεκίνησε από τα μαθητικά και τα φοιτητικά του χρόνια με κορυφαία στιγμή τη διαγραφή του από τον Σύλλογο Φοιτητών Νομικής για τις «ιδέες» του, με τη σύμφωνη γνώμη της ΔΑΠ στα μέλη της οποίας απευθύνθηκε τώρα από το βήμα του συνεδρίου. Προφανώς δεν βρισκόταν, ως φοιτητής, στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

Το 1985 αναδείχθηκε πρόεδρος της νεολαίας Ε.Π.ΕΝ, διαδεχόμενος τον φυλακισμένο σήμερα για σύσταση της εγκληματικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή» Νίκο Μιχαλολιάκο. Την περίοδο από το 1994 έως το 2005 οπότε και προσχώρησε στο ΛΑΟΣ, διετέλεσε πρόεδρος του «Ελληνικού Μετώπου» διατηρώντας αδελφικές σχέσεις με το «Εθνικό Μέτωπο» του Ζαν Μαρί Λεπέν στη Γαλλία. Κάθε πολίτης μπορεί να κάνει τις προσωπικές πολιτικές του επιλογές, δεν μπορεί ωστόσο να υπολογίζει σε ασυλία των απόψεών του. Τι έλεγε εκείνα τα χρόνια ο κ. Βορίδης για τη Μεταπολίτευση; «Θέλω να είναι σαφές ότι εγώ δεν συμπαθώ και δεν υπερασπίζομαι το κράτος της Μεταπολίτευσης, το οποίο μόνο κατ' επίφαση ήταν “εθνικό” κράτος». Προφανής άποψη, αν σκεφθεί κανείς ότι «εθνικό» κράτος θεωρούσε αυτό που είχε προηγηθεί της μεταπολίτευσης. Σήμερα, όλοι - και η ΝΔ - συμφωνούν ότι η μεταπολίτευση ήταν η μακροβιότερη περίοδος δημοκρατίας και σταθερότητας στη σύγχρονη Ιστορία της χώρας. Επομένως ο Μάκης Βορίδης βρισκόταν όλα αυτά τα χρόνια στη λάθος πλευρά της Ιστορίας.

Κατά την χθεσινή ομιλία του στο συνέδριο της ΝΔ επέμεινε ότι πρέπει να ηττηθούν στρατηγικά οι ιδέες της Αριστεράς, άποψη καθ’ όλα νόμιμη και θεμιτή. Πώς εννοεί, ωστόσο, την ήττα αυτή; Το 2018 είχε μιλήσει και πάλι για την ανάγκη «στρατηγικής ήττας» της Αριστεράς ώστε «να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της» και για να μην υπάρξει αμφιβολία για το τι ακριβώς είχε στο μυαλό του, ζήτησε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη «να κάνει παρεμβάσεις σε κράτος και θεσμούς για να το διασφαλίσει». Σε τι διαφέρει η άποψη αυτή από τις απόψεις περί «αρμών εξουσίας», εκείνων που ο κ. Βορίδης δεν θέλει να ξαναβρεθούν στην εξουσία; Μήπως βρίσκεται, όπως κι εκείνοι, στη λάθος πλευρά της Ιστορίας;

Και αν η μνήμη ορισμένων συμπολιτών μας «εξασθενεί» με τον χρόνο, οι μνήμες κάποιων άλλων παραμένουν ολοζώντανες. Ας θυμηθούμε την ανακοίνωση του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος, μετά την ορκομωσία της κυβέρνησης της ΝΔ: «Κανείς Εβραίος δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος με την υπουργοποίηση ενός ανθρώπου που, μέχρι πριν από δύο χρόνια, ήταν ηγετικό μέλος του ακροδεξιού και αντισημιτικού κόμματος ΛΑΟΣ». Ο κ. Βορίδης υποχρεώθηκε τότε να ζητήσει συγγνώμη και να εκφράσει «την αντίθεσή του στους αρνητές του Ολοκαυτώματος» και δεσμεύτηκε να «βάλει τέλος στην αντισημιτική, ρατσιστική προκατάληψη, η οποία είναι κατάφωρη παραβίαση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας». Αναγνώρισε έτσι, με τον πιο συντριπτικό τρόπο, το ότι είχε βρεθεί, για μια ακόμα φορά, στη λάθος πλευρά της Ιστορίας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι διάφορες εκδοχές της Αριστεράς στο πέρασμα της Ιστορίας, τα μεταπολεμικά χρόνια αλλά και πρόσφατα με την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βρέθηκαν πολλές φορές στη λάθος πλευρά της Ιστορίας. Δεν υπάρχει όμως καμιά απολύτως αμφιβολία ότι ο Μάκης Βορίδης στάθηκε, με την πολιτική του διαδρομή, στην ακροδεξιά της πλευρά.