Σχόλιο για τις βίαιες συγκρούσεις ακραίων ομάδων στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη.
Αν έβλεπες μόνο τις εικόνες, θα νόμιζες ότι πρόκειται για σύγκρουση χούλιγκαν. Αν δεν υπήρχε ο ήχος -για να ακούγονται ύβρεις και κραυγές στα ελληνικά- θα μπορούσες να πιστέψεις ότι οι σκηνές προέρχονται από οπουδήποτε στην Ευρώπη. Το γεγονός ότι τα επεισόδια σημειώθηκαν το πρωί της Τρίτης στην Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης, έξω από σχολείο, προκάλεσε σοκ (μόνο) στους ανυποψίαστους.
Όχι σε όλους, καθώς εδώ και αρκετά χρόνια στις σκοτεινές γωνιές των social media
πολλαπλασιάζονται τα βίντεο με εικόνες συγκρούσεων ανάμεσα σε χούλιγκαν ή σε ακραίους πολιτικών οργανώσεων ανά την Ευρώπη. Ο λόγος που κάνουν τα επεισόδια και τις συγκρούσεις είναι ακριβώς αυτός: Για να γίνουν εικόνα και κατόπιν να αυτοθαυμαστούν.
Η πανδημία, όπως αρκετοί ειδικοί εκτιμούν, αύξησε τις δυναμικές της βίας ως έκφραση αντίθεσης απέναντι στο οτιδήποτε, επί της ουσίας ως ανάγκη εκτόνωσης. Ένα σύγχρονο Fight Club τρόπον τινά, που μέσω της θεοποίησης της οργανωμένης βίας αποδίδει στους πρωταγωνιστές των γεγονότων μια συγκεκριμένη ταυτότητα. Τους κάνει ένα με τον διπλανό, διαμορφώνεται μια ομοιομορφία και σπάει το κέλυφος της μοναξιάς. Και στη διάρκεια της πανδημίας η μοναξιά είχε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Τι έγινε όμως στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη; Με δύο λόγια, όσα δεν έπρεπε… Φοιτητές ακροαριστερών παρατάξεων συγκεντρώθηκαν νωρίς το πρωί- με ντουντούκες και καδρόνια (εν είδει σημαίας) έφτασαν έξω από το σχολείο, φωνάζοντας ότι «…ο λαός τους φασίστες τους κρεμά». Κάτι αν μη τι άλλο… πρωτότυπο, ευθυγραμμισμένο με την εποχή μας. Τη στιγμή που εξελίσσεται η 4η βιομηχανική επανάσταση, τι πιο συναφές από εμφυλιοπολεμικά συνθήματα; Μεταξύ μας, έχουμε συνηθίσει σε αυτό το τέμπο...
Το θέμα χόντρυνε όμως όταν υπήρξε η αντίδραση της άλλης πλευράς. Μέσα από το σχολείο, μια ομάδα μαθητών, με κουκούλες, ρόπαλα, καπνογόνα, μαχαίρια (όλα τα παραφερνάλια του καλού χούλιγκαν με άλλα λόγια) προχώρησε σε αντεπίθεση και… χύθηκε αίμα. Στα ΜΜΕ καταγράφηκε ως σύγκρουση ακροδεξιών μαθητών με ακροαριστερούς φοιτητές. Λες και μπήκαν εικόνες από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης σε μια χρονοκάψουλα, αυτή προσγειώθηκε στα δυτικά προάστια της Θεσσαλονίκης και στήθηκε ένα σκηνικό με ίχνη σκουριάς, αποφορά ακρότητας, αλλά και ευτράπελης διάστασης.
Αυτά που ακολούθησαν είναι ικανά να προκαλέσουν απελπισία. Φοιτητικές αριστερές παρατάξεις, η τοπική ΚΝΕ και η Νεολαία της Χρυσής Αυγής της περιοχής εξέδωσαν ανακοινώσεις - όχι για να καταδικάσουν τα επεισόδια, αλλά για να υποσχεθούν συνέχεια. Δημοσιογράφοι έσπευσαν στην περιοχή και πήραν δηλώσεις από μαθητές που είτε έκαναν πλάκα με το γεγονός είτε αντιμετώπιζαν με ευκολία τις συγκρούσεις ως κάτι το απολύτως φυσιολογικό.
Κυκλοφόρησε επίσης κι ένα βίντεο που έδειχνε τους μαθητές, μετά τα επεισόδια, να τραγουδούν εν χορώ το γνωστό χυδαίο σύνθημα κατά του πρωθυπουργού. Να γελάνε, να το απολαμβάνουν και να μην ιδρώνει κανένα αυτί. Ίσως, βεβαία, αυτή η τελευταία ευτράπελη εικόνα να είναι από τις πιο αντιπροσωπευτικές για τα σχολεία μας σήμερα: Όλα χύμα κι ό,τι να ’ναι. Ένα διαρκές πανδαιμόνιο που μοιάζει να κανονικοποιεί τη βία και τον μηδενισμό και να αφήνει στην άκρη την Παιδεία.
Κάπου εδώ, βεβαίως, βρίσκεται η ρίζα του κακού πολλών παθογενειών...
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
