Ποιες είναι εκείνες οι δυνάμεις που έκαναν πολλούς να μην πέφτουν σε παραλυτική συναισθηματική αδράνεια μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής και να υποκύπτουν στον διαδικτυακό χουλιγκανισμό, στη βαρβαρότητα, στην αρρωστημένη αυταρέσκεια;
Σχόλιο για τις πυρκαγιές που καίνε σε ολη τη χώρα και τις οργισμένες αντιδράσεις των ανθρώπων στα social media
Μέσα από τις στάχτες, την καταστροφή και τον απέραντο πόνο αναδύθηκε και πάλι το γνωστό δηλητηριώδες κοκτέιλ: Καφενειακά fiction, ανόητες θεωρίες συνωμοσίας και πολύ μίσος ανάκατο με χυδαιότητα, τοξικότητα και απανθρωπιά. Εχθροί παντού, τραμπικές φωνές και συμπεριφορές, φασιστάκια κάθε είδους στους ψηφιακούς δρόμους και όχι μόνο. Τις ώρες που η καταστροφή εξαφανίζει τον ίδιο τον ήλιο, την ίδια τη ζωή, όλοι έχουν την ανάγκη να μιλήσουν, να πουν, να φωνάξουν, να καταγγείλουν, να βρίσουν. Ανθρώπινα είναι όλα αυτά, όταν σταματάει ο νους δεν μιλάει η λογική. Αλλά…
Κάτι το «Karma is a bitch» του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ηρακλείου, Χάρη Μαμουλάκη, κάτι το hashtag #Mitsotaki_g@@@@, κάτι το μικρότερης εμβέλειας και διάρκειας #syrizaempristes, κάτι η ανάρτηση της δικηγόρου που έκανε βουντού για να καεί η Εκάλη και το Καστρί γιατί «μόνο έτσι θα πέσει η άχρηστη κυβέρνηση». Κάτι και η ανάρτηση του πρώην υπουργού Εξωτερικών που χαρακτήριζε το κυβερνών κόμμα «κόμμα του Νέρωνα», κάτι και οι σεφερλικής μανιέρας πρωτοσέλιδοι τίτλοι περί «εκκενώσεων ο Κυριάκος», κάτι το ένα, κάτι το άλλο. Όλα μαζί κατάφεραν να αφήσουν τη μπόχα του μίσους, του διχασμού και της ασχήμιας στα πληκτρολόγια και τις οθόνες ενώ στην κανονική ζωή ο όλεθρος επέλαυνε χωρίς σταματημό.
Το βράδυ του Σαββάτου έκανα μια απόπειρα στο twitter. «Κάψατε τη μισή Ελλάδα και μιλάς, ρε κοπρίτη;» ήταν η ατάκα που εισέπραξα μέσα σε δευτερόλεπτα. Αναμενόμενο και αυτό εκείνες τις ώρες. Ίσως ο ίδιος χρήστης με το δανεισμένο ψευδώνυμο από γνωστό καρτούν να είχε άλλη συμπεριφορά σε άλλη στιγμή. Στους δρόμους των social βγήκαν όλες οι φυλές. Από εκείνους που δεν κουράζονται ποτέ να έχουν πάντα δίκιο μέχρι εκείνους που τους λες καλημέρα και σου απαντούν με επιθετικότητα «τι εννοείς, πού το πας;». Και από εκείνες που παπαγαλίζουν τις κομματικές πομφόλυγες από το πρωί μέχρι το βράδυ χωρίς να έχουν να πουν κάτι πριν πάρουν την επίσημη γραμμή μέχρι εκείνες που μιλούν για τα πιο χαζά πράγματα του κόσμου με ύφος καρδιοχειρουργού που στον ελεύθερο χρόνο του ασχολείται με την πυρηνική φυσική. Κι εκείνες που ξεκινούν κάθε ανάρτηση με τη λέξη «εγώ», ακόμα και αν στέλνουν συλλυπητήρια σε κάποιον. Όλες αυτές οι φυλές, όμως, έχουν μια κοινή προέλευση αλλά κοινή επιδίωξη. Να πείσουν τους εαυτούς τους ότι δεν είναι μόνοι τους και ότι κάπου ανήκουν, ότι απολαμβάνουν τη σκιά κάποιου ομαδικού -έστω και οπαδικού- στεγάστρου.
Και μαζί με τις στάχτες, πίσω από τις φωτισμένες οθόνες και τα ερμητικά κλειστά παράθυρα, πλανιόταν το ερώτημα: Γιατί να πρέπει να μιλήσεις οπωσδήποτε; Γιατί να μην μπορείς να συμβιβαστείς με τις μικρές σου, ανθρώπινες διαστάσεις μπροστά στον όλεθρο και να σιωπήσεις; Όχι καρτερικά και στωικά, σαν ιερομόναχος που περιμένει τη λύτρωση αλλά ανθρώπινα και -γιατί όχι- με κοινωνική αλλά και πολιτική ωριμότητα και σοβαρότητα μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής. Γιατί να πρέπει σε κάθε περίπτωση, ακόμα και σε αυτή, να ανεμίζεις τις σερπαντίνες του ναρκισσισμού σου και ν' απολαμβάνεις τη γοητεία που ασκεί στα αυτιά σου η ίδια σου η φωνή; Γιατί να επιδεικνύεις διαρκώς πόσο ανώφελα ερωτευμένος είσαι με τον εαυτό σου; Ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα από τα μυστήρια των ημερών. Ποιες είναι εκείνες οι δυνάμεις που έκαναν πολλούς να μην πέφτουν σε παραλυτική συναισθηματική αδράνεια μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής και να υποκύπτουν στον διαδικτυακό χουλιγκανισμό, στη βαρβαρότητα, στην αρρωστημένη αυταρέσκεια; Άβυσσος…
15°
