Η καθηγήτρια Φιλοσοφίας Βάσω Κιντή γράφει για τα πολύτιμα δώρα της χρονιάς της πανδημίας, δώρα που μπορεί να μας συνοδεύουν μια ζωή
Δεν θέλω να ξεχάσω αυτή τη χρονιά. Πρώτα απ’ όλα χάθηκαν πάνω από 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι σε λιγότερο από έναν χρόνο. Στην αρχή από άγνοια και έλλειψη προετοιμασίας. Μετά, από τις δυσκολίες της αντιμετώπισης, π.χ. στα νοσοκομεία όπου ήταν εξ ανάγκης εκτεθειμένο όλο το νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά και από προχειρότητα, ανευθυνότητα και έλλειψη αλληλεγγύης, αφού η τήρηση των μέτρων, που δεν είναι δυσβάστακτα, θα απέτρεπε πολλά δεινά. Ύστερα, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο καταστράφηκαν οικονομικά, έχασαν τη δουλειά τους, σχέδια και όνειρα ζωής ανατράπηκαν έτσι σε μια αμετάκλητη στιγμή. Το μέλλον χάσκει μπροστά τους και μπροστά μας, αβέβαιο.
Θέλω να τη θυμάμαι. Γιατί παρ’ όλα τα δεινά, μας έφερε όλους πιο κοντά καθώς ζήσαμε και ζούμε ακόμη, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, στην ίδια συνθήκη σε όλη τη υφήλιο, από τη Νότια Κορέα στη Νέα Ζηλανδία, και από το Μεξικό, στη Σουηδία, στη Βραζιλία, στη Νότια Αφρική, στη Βρετανία, στον Καναδά. Ο ένας μάθαινε για τον άλλο και πονούσε για τον άλλο. Αυτό που γινόταν στη Βουχάν και μας φαινόταν στην αρχή τρομακτικό, συνέβη προοδευτικά σε όλους μας. Άδειασαν οι δρόμοι, έκλεισαν τα μαγαζιά, οι κινηματογράφοι, τα σχολεία, τα θέατρα, κλειστήκαμε στα σπίτια.
Παρά την απομόνωση, συντονιστήκαμε με όλον τον κόσμο. Συγκινηθήκαμε με τις άριες στα μπαλκόνια της Ιταλίας, διασκεδάσαμε με τις αυτοσχέδιες συναυλίες σε κάθε γωνιά της γης, μαγειρέψαμε με συνταγές από όλο τον κόσμο, φοβηθήκαμε με τα φέρετρα στα φορτηγά στο Μπέργκαμο, θαυμάσαμε τη δύναμη ψυχής ασθενών που παραχωρούσαν το κρεβάτι τους στις μονάδες εντατικής θεραπείας για να ζήσουν νεότεροι, μαθαίναμε σε πραγματικό χρόνο αποφάσεις για την πανδημία άλλων χωρών, τα κρούσματα και τους θανάτους που είχαν.
Όλες οι χώρες μαζί στην ίδια περιπέτεια με τις δυσκολίες, τον πόνο αλλά και την ελαφρότητα της ύπαρξης που προσπερνά κι αφήνει πίσω της τα δεινά.
Συντονισμένη ήταν και είναι και η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα που συνεργάστηκε, δούλεψε σκληρά, μελέτησε, σχεδίασε, δοκίμασε, έλεγξε, δανείστηκε ιδέες παλιές και παρήγαγε νέες. Βιολόγοι, λοιμωξιολόγοι, μαθηματικοί, επιδημιολόγοι, γενετιστές, μηχανικοί, κλινικοί γιατροί, ζωολόγοι, πληροφορικοί, βιοπληροφορικοί, φαρμακολόγοι, περιβαλλοντολόγοι, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, και πολλοί άλλοι, σε ερευνητικά κέντρα και πανεπιστήμια, σε φαρμακευτικές εταιρείες και διεθνείς οργανισμούς.
Όλοι μαζί, σε μια αόρατη συγχορδία, μας φρόντισαν, μάς πήραν από το χέρι και μάς σήκωσαν ψηλά.
Μα πιο πολύ απ’ όλα δεν θέλω να ξεχάσω τους γιατρούς και τους νοσηλευτές με τα χαραγμένα από τις μάσκες πρόσωπα, τους υπαλλήλους των σούπερ μάρκετ, τους ντελιβεράδες και τους κούριερ, τους καθαριστές και τις καθαρίστριες, τους ευσυνείδητους δασκάλους και καθηγητές, τους αστυνομικούς, τους οδηγούς και τους ταξιτζήδες, τους εθελοντές, τους αξιωματούχους του κρατικού μηχανισμού και της κυβέρνησης που βρέθηκαν στη θέση τους και έκαναν το καθήκον τους τιμώντας, όπως λέει ο Καντ, την αξιοπρέπεια της ανθρωπότητας στο πρόσωπό τους. «Καθήκον! Όνομα εσύ μεγάλο και υψηλό» (πάλι Καντ).
Αυτοί είναι που ύψωσαν τον άνθρωπο πάνω από τον εαυτό του (ξανά Καντ) και γέμισαν την ψυχή μας με θαυμασμό, σεβασμό και δέος για το τι είμαστε ικανοί να κατακτήσουμε.
Αυτά είναι τα πολύτιμα δώρα αυτής της χρονιάς που φεύγει, δώρα που μπορεί να μας συνοδεύουν μια ζωή.
10°
