Ο πραγματικός μας πλούτος δεν είναι τα χρήματα, αλλά η ποικιλία των εμπειριών που αποκτάμε όταν έχουμε την ευλογία να ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους που είναι διαφορετικοί.
Ο Ρωμανός Γεροδήμος γράφει για το διαλογισμό, τη γιόγκα αλλά και την ποικιλομορφία που θα πρέπει να έχει μια κοινωνία
Χτες το βράδυ, μετά από μια αρκετά δύσκολη μέρα στη δουλειά, έσβησα τα φώτα στο σαλόνι, άπλωσα ένα χαλάκι και κάθισα οκλαδόν για να ηρεμήσω. Προσπάθησα να αδειάσω το μυαλό μου, όπως μας έχουν μάθει στα μαθήματα της πρακτικής φιλοσοφίας, του διαλογισμού και της γιόγκα. Όλα αυτά ακούγονται εντελώς χιπστερικά –και είναι– αλλά το θέμα είναι ότι δουλεύουν.
Η πιο απλή και ευεργετική πράξη που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος για τον εαυτό του, η μία πράξη που μπορεί να του παράσχει εσωτερική ηρεμία –το να κάτσει, δηλαδή, για λίγα λεπτά ήσυχος, ακίνητος, ακουμπώντας στο έδαφος, ένα με τη γη, συγκεντρωμένος στην αναπνοή του και στα εξωτερικά ερεθίσματα του περιβάλλοντός του (μυρωδιές, ήχους, την υφή του δωματίου και της στιγμής), βγαίνοντας απ’ τον κυκεώνα των σκέψεών του– έχει καταλήξει να θεωρείται είτε πολυτέλεια, είτε προσποίηση.
Κι όμως, είχα την τύχη να γνωρίσω ανθρώπους που χωρίς να κάνουν καμία προσπάθεια να προσηλυτίσουν τους άλλους για τις ευεργετικές συνέπειες του διαλογισμού ή της υγιεινής διατροφής, μεταδίδουν μια γαλήνη και ευεξία αυθεντική, ασχέτως των προβλημάτων και των συνθηκών που ο καθένας αντιμετωπίζει. Μπορεί στην αρχή ο τρόπος ζωής τους να με ξένισε, αλλά μου έμεινε η αίσθηση ότι τα είχαν καλά με τον εαυτό τους.
Η σκέψη αυτή μου θύμισε ότι ο πραγματικός μας πλούτος δεν είναι, φυσικά, τα χρήματα, αλλά η ποικιλία των εμπειριών που αποκτάμε όταν παρατηρούμε τους άλλους· όταν έχουμε την ευλογία να ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους, καθημερινές συνήθειες, και τρόπους ζωής που είναι διαφορετικοί από αυτούς που έχουμε συνηθίσει.
Έτσι όπως καθόμουν στο σκοτάδι, ένιωσα σα να βρίσκομαι μπροστά σε μια τεράστια βιβλιοθήκη με άπειρα κλειστά ντουλαπάκια. Ανοίγοντας το κάθε ένα, ένας ολόκληρος κόσμος ζωντάνευε, σαν μια μινιατούρα θεατρικού σκηνικού που ξαφνικά φωτίζεται, σαν ένα μουσικό κουτί που αρχίζει να παίζει. Μέσα στα μαγικά αυτά κουτιά βρίσκονται οι αναμνήσεις μιας ζωής, από στιγμές σε σπίτια φίλων, συγγενών, γνωστών, συνεργατών ή και ξένων με τους οποίους οι ζωές μας έτυχε κάποτε να διασταυρωθούν.
Το διαμέρισμα στο Παγκράτι με τα μεγάλα παράθυρα και τις ορτανσίες στο οποίο ζούσε μια γυναίκα γεμάτη αξιοπρέπεια και χιούμορ. Το σπίτι στην Κυψέλη με τις μεγάλες βιβλιοθήκες και τα πιάνα στο οποίο μια άλλη γυναίκα χάριζε γενναιόδωρα τον χρόνο της στους μαθητές της. Ένα παλιό διαμέρισμα στο Χαλάνδρι φορτωμένο με την ιστορία της οικογένειας· τα δέκατα του δευτερολέπτου να φεύγουν το ένα μετά το άλλο, για δεκαετίες, στο μεγάλο ρολόι με τον κούκο. Μια καλύβα στο Μενίδι με την οικογένεια να μοιράζεται το λίγο φαγητό της με τους επισκέπτες. Ένα εξοχικό στο Πόρτο Ράφτη, με την ιδιοκτήτρια να μεταδίδει αυθεντική αστική ευγένεια και –δεκαετίες πριν η χορτοφαγία γίνει της μόδας– να τρώει σόγια αντί για κρέας. Μια μισογκρεμισμένη κάμαρα στο Νέο Ηράκλειο με τη γιαγιά μέσα να ανάβει κάθε μέρα το καντήλι, να προσεύχεται και να μη γκρινιάζει ποτέ. Συμμαθητές με σπάνια χόμπι και απίστευτες γνώσεις για τα πιο εξειδικευμένα θέματα. Καλλιτέχνες με αντισυμβατική ζωή που θυσιάζουν την άνεση για να υπηρετήσουν το πάθος τους. Μοναχικοί τύποι χωμένοι στη γνώση και τη σοφία. Γονείς που υπομονετικά απαντάνε στις ερωτήσεις των παιδιών τους. Αμέτρητοι άλλοι άνθρωποι που με επιμέλεια φτιάχνουν το δικό τους σπίτι, τον δικό τους κόσμο.
Το κάθε κουτί δεν κρατάει μόνο μία εστία, αλλά παραδείγματα αξιών και συμπεριφορών· μοντέλα που το καθένα κρύβει τη δική του ομορφιά, και απ’ τα οποία όλοι κάτι παίρνουμε.
Είναι σημάδι πολιτισμού, επίτευγμα, επένδυση και πλούτος για μια κοινωνία να επιτρέπει την ποικιλομορφία στη ζωή των ανθρώπων· να διευκολύνει την κίνηση και τον συγχρωτισμό –ειδικά των παιδιών, που είναι δεκτικά στα ερεθίσματα και στο διαφορετικό– όλων των τάξεων, των αντιλήψεων, των ενδιαφερόντων, των τρόπων ζωής.
