Ο Ανδρέας Ζαμπούκας γράφει για τις Πανελλαδικές εξέτασεις που είναι αδιάβλητες αλλά όχι αξιοκρατικές.
Στη σύγχρονη «ελληνική» σκέψη κυριαρχούν δύο δυνάμεις προσανατολισμού: ο πελατειασμός και η «έντεχνη» υποκρισία. Για αυτό και οι εισαγωγικές εξετάσεις συνεχίζουν ακόμα να διενεργούνται από το Υπουργείο Παιδείας και όχι από τα πανεπιστήμια.
Ιδού πρώτα η εξυπηρέτηση του πελατειασμού: σχολές παντού στην Ελλάδα για να στηριχθεί η οικονομία της ταβέρνας και της γκαρσονιέρας. Όπως και η διασφάλιση χιλιάδων διορισμών «ακαδημαϊκών δασκάλων»…
Ιδού και η «έντεχνη» υποκρισία της πολιτείας: ικανοποίηση της μέγιστης φαντασίωσης της Ελληνίδας μάνας που διψάει για κοινωνική καταξίωση.
Αυτό που απομακρύνει την ελληνική κοινωνία από την πραγματικότητα, είναι η διαχρονική διάσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης. Μαθαίνουμε ουσιαστικά κανόνες για λάθος παιχνίδι. Νόμους για άλλα συντάγματα...
Γενικότερα, η ελληνική Εκπαίδευση κινείται πίσω από δύο μεγάλες σκιές: την εμμονή στην παράδοση και τον προσανατολισμό στην κοινωνική καταξίωση. Η αλήθεια είναι ότι το ένα φέρνει το άλλο. Γιατί σκοπός του πανεπιστημίου δεν είναι η επιστημοσύνη και η εξειδίκευση αλλά η αυθαίρετη «νοηματοδότηση» της ζωής του νέου ανθρώπου!
Η εικόνα δείχνει μια κοινωνία που συνεχίζει να πορεύεται με όρους αναπτυσσόμενης χώρας χωρίς δυνατότητα να ξεπεράσει το πρωτόγονο στάδιο του λειτουργικού αναλφαβητισμού και της ημιμάθειας.
Παράγουμε τόσα αστικά επαγγέλματα που είναι αδύνατον να τα απορροφήσουμε στην εγχώρια αγορά, όσο και αν πολλαπλασιάσουμε τις ανάγκες μας. Υπάρχει μία παλιά μελέτη που είχαν εκπονήσει η ελεγκτική εταιρεία ΕΥ, το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και η Endeavor Greece για τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Η έρευνα λέγεται «Εκπαίδευση, επιχειρηματικότητα και απασχόληση: ζητείται προσέγγιση» και αποκαλύπτει μεγάλες αλήθειες για την συμπεριφορά των νέων σε ό,τι αφορά τις ακαδημαϊκές τους επιδιώξεις. Αλήθειες που το υπουργείο Παιδείας θα έπρεπε να τις γνωρίζει, παίρνοντας ασφαλώς και τις αντίστοιχες αποφάσεις.
Η έρευνα δείχνει πως πάνω από δύο στους πέντε φοιτητές εξακολουθούσαν μέχρι πρόσφατα, να φοιτούν σε τρεις βασικές γενικές κατευθύνσεις: το 13% στις ανθρωπιστικές επιστήμες, το 12% στις κοινωνικές επιστήμες και επιστήμες της συμπεριφοράς και 12% σε επιστήμες εκπαίδευσης και κατάρτισης των διδασκόντων.
Η χώρα όμως, δεν μπορεί να επιβιώσει ως ανεξάρτητη χωρίς ανάπτυξη και παραγωγή πλούτου. Χωρίς θέσεις εργασίας. Χωρίς ανθρώπους οι οποίοι κάτι θα κάνουν για να κερδίσουν χρήματα και αυτοπραγμάτωση μέσω της εργασίας τους. Διαφορετικά, θα πρέπει να απαλλαγούν από τις απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας και να επιστρέψουν στην αγροτική ζωή της αυτάρκειας και του «λιτού βίου». Και τα δύο δεν γίνονται. Επομένως, πώς θα ανταποκριθεί η ελληνική αγορά σε συνθήκες οικονομικής και πολιτισμικής ανόρθωσης, όταν συνολικά, το 53% των φοιτητών κατευθύνεται σε αντικείμενα σπουδών και κλάδους που δεν συμβάλλουν στην αναπτυξιακή προσπάθεια της χώρας;
Οι εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια είναι αδιάβλητες αλλά δεν είναι αξιοκρατικές. Το κράτος πρέπει να αποσυρθεί και να πάρει την απόφαση να κλείνει σχολές, που δεν θα εξυπηρετούν την ανάπτυξη της χώρας.
Ας αποφασίσουμε τι θέλουμε. Ως τώρα, ο λαϊκισμός μας αναγκάζει να το κρύβουμε ακόμα και από τον εαυτό μας. Θέλουμε ένα πτυχίο αλλά και κάποιον να μας ταΐζει που το πήραμε. Επειδή όμως αυτό πλέον δεν γίνεται, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε για τα παιδιά μας είναι να καταλάβουμε με γενναιότητα, ποια είναι στην πραγματικότητα και να σκεφτούμε πώς δεν θα γίνουν επαίτες στη ζωή τους. Πώς θα τους εξασφαλίσουμε αξιοπρέπεια και ευθύνη στις επιλογές τους και όχι χαμένο χρόνο και εξάρτηση από την φαντασιόπληκτη επιβίωσή τους…
