H Αγγελική Σπανού σχολιάζει τη διευκρινιστική ανακοίνωση στην απαγόρευση κυκλοφορίας ότι το κολύμπι δεν μετρά ως σωματική άσκηση.
Όταν διάβασα ότι απαγορεύεται το κολύμπι δεν το πίστεψα. Γιατί είναι παράλογο. Όσες φορές πάω για μπάνιο στη θάλασσα είμαι μόνη. Ελάχιστοι κολυμπούν αυτή την εποχή. Ούτε εγώ θα το έκανα αν δεν επιβαλλόταν για λόγους υγείας και επειδή δεν λειτουργούν οι πισίνες.
Άρχισα να το ψάχνω και διαπίστωσα ότι, πράγματι, με κυβερνητική απόφαση το κολύμπι δεν «πιάνεται» ως σωματική άσκηση, όπως επίσης το κανό, το σερφ και το ψάρεμα που είναι εξίσου μοναχικά σπορ.
Ίσως να είχαν κατά νου τους χειμερινούς κολυμβητές που μαζεύονται σε συγκεκριμένες παραλίες. Αλλά αν ισχύει αυτό, θα μπορούσαν να εξηγήσουν ότι αυτές οι συναθροίσεις δεν επιτρέπονται.
Όμως επέλεξαν μια γενική εντολή προς όλους. Χωρίς να την υποστηρίξουν. Επειδή έτσι. Επειδή μπορούν και επειδή δεν θα πρέπει να απολογηθούν.
Δεν έχει αποτέλεσμα να αναζητήσει κανείς νόημα στην ανοησία και λογική στο παράλογο. Έχει όμως ίσως κάποια αξία να υπογραμμιστεί ότι σε συνθήκες δημοκρατίας οι απαγορεύσεις που δεν μπορούν να αιτιολογηθούν με όρους κοινής λογικής είναι αυταρχικές και μόνο προσωρινά αποδοτικές. Γιατί δημιουργούν θυμό και διάθεση αντίδρασης. Όχι επιθετικής. Αμυντικής απέναντι στη βία του γραφειοκρατικοί ανορθολογισμού.
Λέω να πάω για μπάνιο αύριο αφού πρέπει. Θα έχω χαρτί γιατρού μαζί και ό,τι γίνει. Ίσως είμαι τυχερή και δεν με σταματήσουν για έλεγχο. Θα είναι η πρώτη «παρανομία» της ζωής μου.
22°
