Να ξεκινήσω λέγοντας πως το άρθρο αυτό δεν αφορά τον Γιώργο τον Λάνθιμο ή κάποιον άλλο πετυχημένο στο εξωτερικό Έλληνα καλλιτέχνη. Ο Πολιτισμός στον οποίο αναφέρομαι δεν είναι αυτός των τεχνών, αλλά της καθημερινότητας. Είναι δηλαδή ο Πολιτισμός στον οποίο εμείς οι Έλληνες, κατα γενική μας ομολογία, υπερέχουμε. Είναι ο Πολιτισμός που πολλοί ζηλεύουν κι ακόμα περισσότεροι θαυμάζουν. Είναι ο Πολιτισμός που υπάρχει στο κοινωνικό μας DNA και σαν σημάδι περνάει από γενιά σε γενιά. Είναι ο Πολιτισμός του να είσαι Έλληνας.
Αφού έκανα την απαραίτητη διευκρίνηση, να πω πως με θλίψη διαβάζω τα απαξιωτικά σχόλια που συνοδεύουν την είδηση σύμφωνα με την οποία μια νεαρή Ελληνίδα αποφάσισε να υψώσει την ελληνική σημαία στο γεφύρι Πόντε Βέκιο της Φλωρεντίας. Δεν το έκανε, βέβαια, κυριολεκτικά αλλά το έκανε ουσιαστικά, καθώς έδωσε ένα ακριβές δείγμα του τι πραγματικά σημαίνει ελληνικός πολιτισμός και Ελλάδα στους θλιβερούς μακαρονάδες γείτονες. Όπως διαβάζω στα ρεπορτάζ, πήρε έναν μαρκαδόρο και έγραψε «η Λίνα είναι τέλεια» και έτσι πάνω στο μνημείο της ιταλικής πολής προστέθηκε και η υπόμνηση πως από εδώ πέρασε ο ελληνισμός κι όπως συμβαίνει με τους σπουδαίους πολιτισμούς, άφησε το σημάδι του.
Το ότι οι κουτόφραγκοι γείτονες (οι κομπλεξικοί που προκειμένου να τους κάνουμε να αισθανθούν λίγο καλύτερα επινοήσαμε το «ούνα φάτσα ούνα ράτσα») δεν σκαμπάζουν ούτε από πολιτισμό ούτε από τελειότητα και επέβαλαν πρόστιμο(!) στη σπουδαία Ελληνίδα δεν με εξέπληξε. Είναι σύνηθες οι καθυστερημένοι λαοί να μην αντιλαμβάνονται τις συνήθειες των πιο προηγμένων και να αντιστέκονται στην εξέλιξη. Αυτό που με εξέπληξε δυσάρεστα, αυτό που δεν περίμενα, είναι το ότι πολλοί συμπατριώτες (που διστάζω να αποκαλέσω Έλληνες) επιτέθηκαν στη Λίνα και δικαιολόγησαν την, ακατανόητη για πραγματικούς Έλληνες, στάση των Ιταλικών αρχών.
Είναι πλέον φανερό πως ο εχθρός της Ελλάδας βρίσκεται μέσα από τα τείχη και σαμποτάρει την εξαγωγή ελληνικού πολιτισμού. Είναι βέβαιο πως κάποιοι συμπολίτες αισθάνονται άβολα με την ελληνική ανωτερότητα και υπηρετώντας (ηθελημένα ή άθελα) τη νέα τάξη πραγμάτων, τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης και τον μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού, θέλουν να επιβάλουν μια ομοιομορφία που μπορεί να βολεύει όσους υπολείπονται, αλλά δεν αρμόζει σε όσους, όπως οι Έλληνες, ηγούνται και ξεχωρίζουν.
Δεν θα κουραστώ ποτέ να λέω και να γράφω για την πιο περήφανη μου στιγμή ως Έλληνας. Ήταν πριν περίπου 10 χρόνια όταν είχα επισκεφθεί την πανεπιστημιούπολη του Cite Internationale Universitaire στο Παρίσι, όπου συνυπήρχαν τα οικήματα διαφόρων χωρών που (κυρίως) φιλοξενούσαν φοιτητές από την χώρα στην οποία «ανήκε» το οίκημα. Υπήρχε το σπίτι των ΗΠΑ, το σπίτι της Βραζιλίας, το σπίτι της Ιαπωνίας, το σπίτι της Ισπανίας κ.ο.κ. Δάκρυα συγκίνησης πλημμύρησαν τα μάτια μου όταν αντίκρισα το «Σπίτι της Ελλάδας». Ενα παλιό κτίριο των αρχών του προηγούμενου αιώνα το οποίο ξεχώριζε από όλα τα άλλα σπίτια όχι τόσο για την αρχιτεκτονική του, όσο για να συνθήματα με τα οποία οι Ελληνες είχαν κοσμήσει τους τοίχους του. Ήταν τέτοια η αντίθεση ανάμεσα στα βαρετά σπίτια των άλλων χωρών και το γεμάτο μπάλα και επανάσταση σπίτι της Ελλάδας που, χωρίς να το πολυσκεφτώ, ξεκίνησα φουσκωμένος από υπερηφάνια να τραγουδώ τον εθνικό μας ύμνο.
Όπως ακριβώς θα έκανα και αν, επισκεπτόμενος τη Φλωρεντία, αντίκριζα γραμμένο σε κάποιον τοίχο ένα «Η Λίνα είναι τέλεια» ή ένα σύνθημα που θα ζητά τη λευτεριά κάποιου εγκληματία ή τους αριθμούς των θυρών που προτιμούν τα Ορκ των ελληνικών ομάδων. Γιατί εμένα, σε αντίθεση με πολλούς από σας, η Ελλάδα με συγκινεί στ’ αλήθεια. Και δεν ξέρω πολλά πράγματα που να είναι πιο ελληνικά από την τοποθέτηση της επιθυμίας του ενός για επίδειξη ή βόλεμα πάνω από την καθημερινότητα των πολλών. Δεν ξέρω πολλά πράγματα πιο ελληνικά από την απαίτηση για υπόκλιση της κοινωνίας στην ψυχολογική ανάγκη του βάνδαλου να δηλώσει την ύπαρξη του. Και μπράβο του.
