H ξεχασμένη σκάρα: Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη αυτό το μήνα στην οδό Λυκαβητού, μεταξύ Σκουφά και Σόλωνος, στο Κολωνάκι. Το αντικείμενο που βλέπετε ίσως να είναι ακατανόητο σε κάποιους/κάποιες από σας, γιατί αποτελεί απομεινάρι του παρελθόντος. Πρόκειται για σκάρα όπου οι παλιοί Αθηναίοι καθάριζαν τα παπούτσια τους, προτού μπουν στο σπίτι. Ήταν απαραίτητο βοήθεια στην παλιά πόλη, όπου κυριαρχούσανε οι λασπόδρομοι. Αυτές οι σκάρες, όσο η ασφαλτόστρωση προχωρούσε, σταδιακά έπαψαν να πακτώνονται μπροστά στις εισόδους των σπιτιών και των πολυκατοικιών- κι έτσι οι σιδεράδες χάσανε μια σημαντική πηγή εσόδων. Φυσικά, πολλές απόμειναν, άχρηστες πια. Η συγκεκριμένη σκάρα ξεχωρίζει για το απλό, απλούστατο ντιζάιν της- τόσο απλό, ώστε δεν το έχω ξαναδεί (Ευχαριστώ την αναγνώστρια Ε. Τ. για τη φωτογραφία).
Η «Διαγώνιος» της οδού Πατησίων
Είναι ένα από τα πιο παλιά βιβλιοπωλεία στα Πατήσια, το βλέπω δεκαετίες. Δεν ξέρω τον άνθρωπο που το τρέχει, δεν είμαι πελάτης, πάντα όμως όποτε περνούσα από μπροστά σταματούσα και κοιτούσα τη βιτρίνα. Και πάντα ήθελα να γράψω κάτι γι΄ αυτό, γιατί –παρόλο που είναι συνοικιακό μαγαζί– παλεύει πάρα πολύ με έμφαση στο βιβλίο, στο οποίο αφιερώνει τη μια βιτρίνα του, τη μεγαλύτερη (στην άλλη προβάλλει χαρτικά και δώρα, επιβίωση γαρ). Επιπλέον με συγκινεί και η ονομασία του, που απηχεί το ομώνυμο θρυλικό περιοδικό και εκδοτικό οίκο της Θεσσαλονίκης. Το ίντερνετ πληροφορεί: «Από το 1979, ένας ζεστός χώρος βιβλίου. Λογοτεχνία για μικρούς και μεγάλους, σχολικά, ξενόγλωσσα, χαρτικά και φωτοτυπίες. Βασίλης Μαραγκόπουλος, τηλ. 2102286619». «Διαγώνιος», Πατησίων 306, σχεδόν στη γωνία με τη Γαλατσίου.
Τα μαγαζιά στην οδό Γεωργίου Σταύρου
Σίγουρα ξέρετε το δρομάκο στα Χαφτεία, φυσική συνέχεια της Λυκούργου, που ενώνει διαγώνια την Αιόλου με τη Σταδίου, στο δυτικό πλάι του κεντρικού κτιρίου της Εθνικής Τράπεζας. Η οδός έχει ονομαστεί έτσι εξαιτίας του ιδρυτή της Εθνικής Τράπεζας- ταιριαστή ονομασία. Λοιπόν, στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς είχα την υπομονή να μετρήσω τα μαγαζιά και να τσεκάρω την κατάστασή τους. Το συνολικό σκορ βγαίνει 17-1, δηλαδή 17 κλειστά και ένα (1) ανοιχτό. Είναι που «αφήσαμε την κρίση πίσω μας», καθώς λέει ο σεβαστός μας πρωθυπουργός.
Αθηναϊκός φούρνος από το 1908
Όσο και να την περπατάς, όσο και να τη μαθαίνεις, η πόλη αυτή είναι γεμάτη εκπλήξεις και δεν αρκεί μια ζωή για την καταγράψεις, ούτε καν στα κεντρικότερα μέρη της- άσε που οι αλλαγές είναι συνεχείς. Ένα από τα μέρη που δε μετακινήθηκαν, μόνο που εγώ άργησα να το ανακαλύψω, είναι ο φούρνος της οικογένειας Λιόντου – Παπαγεωργίου, στο ίδιο μέρος από το 1908, στο ίδιο νεοκλασικό δίπατο σπίτι (προσοχή : νεοκλασικό - νεοκλασικό, όχι απλά παλιό). «Winkler», γράφει στην ταμπέλα, από τη μάρκα των πρωτοποριακών γερμανικών μηχανικών εγκαταστάσεων που χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί. Διαθέτει, φυσικά, όλα όσα περιμένει κανείς από ένα φούρνο που σέβεται τ΄ όνομά του: ποικίλα ψωμιά, τσουρέκια, παξιμάδια, κουλούρια και τα συναφή, καθώς και επιλεγμένα είδη ζαχαροπλαστείου, ενώ κάνει και καφέδες.
Αυτό όμως που τον διαφοροποιεί αποφασιστικά από άλλα συναφή μαγαζιά είναι ότι χρησιμοποιεί τις εγκαταστάσεις του για να ψήνει εξαιρετικά φαγητά, που αλλάζουνε κάθε μέρα, τα οποία και πουλάει μερίδα τη μερίδα στους τυχερούς πελάτες. Ενδεικτικά: κοτόπουλο κοκκινιστό, μπακαλιάρος, κολοκυθόπιτα, κοτόπιτα, πατάτες φούρνου, μπιφτέκια, παστίτσιο κλπ- όλα με τη χαρακτηριστική ευωδιά του επαγγελματικού ψησίματος. Πέντε γενιές φουρναραίοι, με ρίζα φυσικά ηπειρώτικη (όπως τα τρία τέταρτα των φούρνων της Αθήνας), πολύ καλά τα ΄χουνε καταφέρει.
Κάνει και ντελίβερι στη γύρω περιοχή. Γιώργος Λιόντος, Αριστοτέλους 54, Βικτώρια, τηλ. 2108210646.
14°
