Ομόνοια, η κουρασμένη μητρόπολη που μαζεύει δυνάμεις και αναγεννάται
Η ζέστη αναβλύζει από την άσφαλτο. Ο ουρανός θολός, έχει χάσει το γαλάζιο χρώμα του. Άνθρωποι και ιδρώτες κλεισμένοι σε ένα βάζο με καπάκι. Στην Ομόνοια, κάτω από το OMG πόστερ του Κοκλώνη και τη γιγαντοαφίσα με τον Ρέμο, σταματάει όχημα με ανοιχτά παράθυρα παίζοντας στη διαπασών Σώτη Βολάνη. «Μου λείπεις. Παγώνω, κρυώνω, εσένα θέλω μόνο». Με 40 βαθμούς, παγώνεις, ρε φίλε; Τι έρωτας… μας δρόσισες, Sotis.
Ομόνοια: Μια περιοχή που αλλάζει διαρκώς
Ισραηλινοί και Κινέζοι τουρίστες δοκιμάζουν ρούχα και παπούτσια στην κλιματιζόμενη νησίδα του Hondos Center και στον όροφο με τα πολυτελή καλλυντικά, ώριμα ζευγάρια Αμερικανών τουριστών αγοράζουν φίνα αρώματα και κρέμες Λα Mερ. Νεαρές Ρωσίδες φορτώνουν τα καλάθια τους με Μακ και Νιξ και με τα κραγιόν της Κάιλι. Το taxfree είναι θελκτικό. Το πολυκατάστημα του Hondos, σ’ αυτό το περίεργο, ανακατεμένο, συγχυσμένο, μπερδεμένο, πολύχρωμο, πολυπολιτισμικό και σουρεάλ σημείο της Αθήνας, προσδίδει μια κοσμοπολίτικη και πολιτισμένη πινελιά προβάλλοντας, εδώ και χρόνια, σθεναρή αντίσταση στην υποβάθμιση της περιοχής. Κι έγινε μότο. Το Hondos «κράτησε» την Ομόνοια. Η πλατεία αναβαθμίζεται με μοντέρνα ξενοδοχεία, ανακαινισμένα κτίρια, καινούργια σουβλατζίδικα, ψησταριές, με σταθερή αξία τη Στάνη με το καταπληκτικό γιαούρτι και τους λουκουμάδες, με τον Λουμίδη, με τους ωραίους, πεντακάθαρους φούρνους και σύντομα θα αποκτήσει το giga Zara.
Στο μεταξύ, ο Sotis το χαβά του. Μεγάλη καψούρα πρέπει να έχει ο οδηγός του Xιουντάι. Κόβει βόλτες γύρω από την πλατεία Ομονοίας. «Παγώνω, κρυώνω, εσένα θέλω μόνο… Δεν έχω οξυγόνο. Μου είσαι απαραίτητηηηη».
Απαραίτητο μού είναι το Μινιόν των παιδικών μου αναμνήσεων. Η Dimand δίνει ζωή στο κτίριο, δίπλα στην πλατεία της Ομόνοιας, γωνία Πατησίων και Βερανζέρου. Ετοιμάζει ένα σύγχρονο, βιοκλιματικό κτίριο με καταστήματα, γραφεία, διαμερίσματα και με το νέο Zara να απλώνεται σε 5.150 τ.μ. και να είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στην Ευρώπη. Τα εγκαίνια του giga Zara θα γίνουν τον Δεκέμβριο, πριν τα Χριστούγεννα.
Δεν χρειάζεται να βγάζεις γούστα και να αναζητάς εξτρίμ εμπειρίες για να πας στην Ομόνοια. Η περιοχή αλλάζει. Ανέβηκα κι εγώ στο Hondos και πήρα, επειδή είχε εκπτώσεις και είμαι καταναλωτικό ον, ένα ωραιότατο πουκαμισάκι Twinset, πόθησα μια μπλούζα Bash και ένα παντελόνι Polo, ήπια παγωμένο καφέ στον 10ο όροφο του κτιρίου απολαμβάνοντας τη συγκλονιστική θέα στην Ακρόπολη και στα καπάκια ένα λάιτ τσιζ κέικ από τη γλυκοθήκη του καφέ bistro. Ξέρετε πόσος κόσμος, από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, πίνει τον καφέ του εκεί στα ψηλά; Και είναι όλοι έτοιμοι για ζύμωση και κουβέντα. Από τον δέκατο όροφο τα πάντα φαίνονται πιο όμορφα. Η καρτ ποστάλ μιας κουρασμένης μητρόπολης που μαζεύει δυνάμεις και αναγεννάται.
Στην πίσω πλευρά, κάτω από το Hondos και τα μαγαζιά, εκεί στα στενάκια από τη Μάρνη έως το ύψος της Καποδιστρίου και πιο πίσω απλώνεται ένας «αθέατος» κόσμος. Είναι και η ζέστη που κάνει την ατμόσφαιρα πιο δυσάρεστη και δυστοπική. Η οσμή των ούρων σε κάποια σημεία είναι έντονη. Άνδρες και γυναίκες, χρήστες ουσιών, αδυνατισμένοι, με λερωμένα ρούχα κάθονται ανακούκουρδα σε πεζούλια ή κοιμούνται σε πεζοδρόμια ανάμεσα στα σκουπίδια. Ηλικίες δεν καταλαβαίνεις, είναι βέβαιο ότι δείχνουν όλοι μεγαλύτεροι από ό,τι είναι. Χρειάζονται φροντίδα. Σε διάφορα σημεία των δρόμων αρκετές γυναίκες –δεν αντιλαμβάνομαι τη γλώσσα που μιλούν– από νωρίς το πρωί αναζητούν πελάτη. Σταματούν κάποιους, κάποιους άνδρες τους φωνάζουν με το όνομά τους…
Ένας άλλος κόσμος, μια σκληρή εικόνα μικρών τραγωδιών, πίσω από το μικρό «θαύμα» που συντελείται στην «πρόσοψη» της Ομόνοιας. Όταν γίνονται βήματα προς τα εμπρός, αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσουν όλοι.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
12°
