Ξενάγηση στην Αθήνα, στους λόφους Νυμφών, Πνύκας, Φιλοπάππου, και στο Αστεροσκοπείο Αθηνών.
Θέλω να μάθω την Αθήνα καλύτερα. Η ιστορία δεν ήταν ποτέ το ισχυρό μου στοιχείο. Απ’ το σχολείο ομολογώ με λίγη ντροπή ότι δεν θυμάμαι τίποτα. Ενώ ήμουν καλή μαθήτρια, στην Ιστορία είχα χειρότερο βαθμό απ’ τη Χημεία (ποιος; Εγώ!) γιατί σιχαινόμουν να αποστηθίζω και το έβρισκα ανούσιο. Επίσης επειδή η «παράδοση» του μαθήματος ήταν πιο αδιάφορη και σύντομη από την ανακοίνωση στο σινεμά που μας ενημερώνει τι θα συμβεί και τι πρόστιμο θα πληρώσουμε εάν προσπαθήσουμε να την αντιγράψουμε.
Ιστορικά ό,τι γνωρίζω το έχω μάθει από ντοκιμαντέρ και από ανθρώπους που γνωρίζουν από ιστορία, γιατί παραδόξως ούτε το να τη διαβάζω με ελκύει ιδιαίτερα (ξανά… ποιον; Εμένα!) Πριν λίγες μέρες λοιπόν παραβρέθηκα στην ξενάγηση της Action Plus, «Με Οδηγό το Φεγγάρι», μεταξύ μας πάντα, κυρίως γιατί μέρος αυτής της ξενάγησης ήταν στο Αστεροσκοπείο και θα είχα την ευκαιρία να δω μέσα από το πελώριο, πανέμορφο τηλεσκόπιό του! Ειδάλλως δεν ξέρω με σιγουριά αν θα είχα πάει.
Μου έκανε εντύπωση ότι το γκρουπ ήταν μεγάλο και περιλάμβανε ανθρώπους όλων την ηλικιών, συμπεριλαμβανομένων δύο παιδιών ηλικίας περίπου 12 ετών. Λεπτομέρειες πολλές δεν θυμάμαι, παρακαλώ μη με ρωτήσετε, έχω όμως μείνει με πολλές εντυπώσεις όπως και την ουσία, το feeling ρε παιδί μου που μου άφησε. Έμαθα πράγματα που δεν είχα ξανακούσει στο παρελθόν, όπως και κάποια (τύπου κουτσομπολιά της εποχής) που με έκαναν να γελάσω ειρωνικά γιατί συνειδητοποίησα ότι πάνω-κάτω τα ίδια συνέβαιναν και τότε… same shit, different outfits. Γενικώς δεν μαθαίνουμε σαν είδος· εξελισσόμαστε, αλλά δεν μαθαίνουμε.
Ήταν αστείο ότι κάποια στιγμή στεκόμασταν σε ένα σημείο και ακούγαμε ενώ μια οικογένεια Κινέζων βρισκόταν παραδίπλα και έβγαζε φωτογραφίες. Κατάλαβαν άραγε ότι είμαστε ντόπιοι και όχι τουρίστες σαν και αυτούς; Τους έκανε εντύπωση ότι βρισκόμασταν εκεί σαν ενήλικες να μάθουμε την ιστορία του τόπου μας; Και αν ναι, το βρήκαν τίμιο ή το χλεύασαν;
Όταν φτάσαμε στην Πνύκα σοκαρίστηκα από το πόσο άδεια ήταν. Ίσως γιατί η τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί ήταν τον Απρίλιο του 2021 κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Ήταν μια δροσερή και ανοιξιάτικη Κυριακή και ο λόφος ήταν κυριολεκτικά γεμάτος κόσμο. Κυρίως νέοι άνθρωποι (νεότεροι από εμένα) που είχαν έρθει με τα καφεδάκια τους και τα σνακ τους για να ξεφύγουν λίγο απ’ τη φυλακή που είχε γίνει το σπίτι μας. Βλέποντάς τον έτσι άδειο, και το χορτάρι ξεραμένο από τον ανελέητο ήλιο και τη ζέστη, ήταν παράξενο.
Εκτός από το γκρουπ μας, υπήρχε μόνο ένα νεαρό ζευγάρι τουρίστες,p γύρω στα 27-28, οι οποίοι ήταν ψηλά σε κάτι υπερυψωμένες πέτρες και βγάζανε φωτογραφίες. Στεκόντουσαν όμως πολύ κοντά στην άκρη, τόσο που κάποια στιγμή δεν άκουγα τι έλεγε η ξεναγός για τους ρήτορες της εποχής και αν κοιτούσαν τη θάλασσα ή την Αθήνα όταν αγόρευαν, γιατί φοβόμουν ότι θα γκρεμιστούν και θα τους μαζεύουμε ενώ κάποιoς καλεί το 166.
Η ξενάγηση τελείωσε λίγο πριν τις 22:00 και ενώ ήμουν κατάκοπη από 4 ώρες ορθοστασίας στη ζέστη, ήμουν γεμάτη, κυρίως από μια ανανεωμένη αγάπη για την Αθήνα μας η οποία απλωνόταν μπροστά μας καθ’ όλη τη διάρκεια με τόση χάρη και ομορφιά.
Δεν έχω σκοπό να σταματήσω εδώ τη γνωριμία μου με την Αθήνα. Το πιο όμορφο όμως δεν ήταν αυτή η φρέσκια επανασύνδεση, αλλά το γεγονός ότι όσα χρόνια και αν το κάνω αυτό, ουσιαστικά δεν θα τη μάθω ποτέ εξ ολοκλήρου, γιατί εκείνη θα συνεχίζει να εξελίσσεται, να αλλάζει, να μεταμορφώνεται, όπως οφείλουμε και εμείς να κάνουμε, σαν άνθρωποι. Ελπίζω.
Επόμενη στάση η Εθνική Πινακοθήκη. Η μεθεπόμενη, άγνωστο. Τώρα… γιατί επιλέγω το καλοκαίρι να τα κάνω αυτά και ταλαιπωριέμαι τα μάλα…δεν ξέρω. Μάλλον γιατί τον χειμώνα έχω πολύ περισσότερη διάθεση αλλά πολύ λιγότερο χρόνο.
Μετά το πέρας της ξενάγησης και παρ’όλη την κούραση, πήγα και βρήκα μια παρέα για ποτό, φαγητό και ωραία κουβέντα στο Θησείο, σε ένα μαγαζί που πήγαινα επίσης για πρώτη φορά, το οποίο ήταν το ιδανικό «κλείσιμο» της ημέρας. Πού θα πάει… θα περάσει και αυτό το έρμο καλοκαίρι…
17°
