Black Rabbit: Τουλάχιστον θυμηθήκαμε πώς είναι το binge-watching
Το νέο γκανγκστερικό limited-series στο Netflix διχάζει κοινό και κριτικούς, βλέπεται απνευστί, αλλά είναι και η απόδειξη των χαμηλών πτήσεων της φετινής τηλεοπτικής χρονιάς
Black Rabbit: Εντυπώσεις από τη νέα μίνι σειρά στο Netflix, με τους Τζουντ Λο και Τζέισον Μπέιτμαν
Ένα μοδάτο νεοϋορκέζικο bar restaurant –ή κατά το λεξικό της νέας χιπστερική «gastropub»– με τη γέφυρα του Μπρούκλιν πιάτο και όλο το πακέτο: πρωτογενείς τούβλινους τοίχους που διεκδικούν τη συνύπαρξη με επιμελώς παλαιωμένες ταπετσαρίες, bone-in burgers 50 δολαρίων, cocktail pairing, όροφο VIP και ό,τι χρειάζεται ένα τέτοιο μέρος για να μπει σε όλους τους οδηγούς πόλης και να προσελκύσει τους food critics του New Yorker.
Αυτό το hip μέρος ανήκει –με πολύ διαφορετικό τρόπο– σε δύο αδέλφια: τους αδελφούς Friedken, παρ’ ολίγον stars τoυ indie bandlife των 00s, που κυνηγάνε την επιβίωσή τους νομίζοντας ότι κυνηγούν την επιτυχία – με πολύ διαφορετικό τρόπο ο καθένας. Ο καλοζωισμένος, υπέρκομψος Τζέικ (τι πιο σύνηθες να συμβεί από το να υποδύεται έναν υπέρκομψο χαρακτήρα ο Τζουντ Λο) διευθύνει το «Black Rabbit» τα τελευταία χρόνια με μεγάλα ζόρια και μεγάλα όνειρα και πιστώνει στον εαυτό του την όψιμη επιτυχία του μέρους και τη μεταμόρφωσή του σε φαντασίωση του απόλυτου νεοϋορκέζικου hotspot. Προσπαθεί να κοιτάζει εκεί που θέλει να πάει και «κυνηγάει» το επόμενο φιλόδοξο project: να ξαναδώσει ζωή σε ένα από τα ιστορικά εστιατόρια του Four Seasons. Από την άλλη ο Βινς (τον ρόλο του οποίου θα απογειώσει με κάθε τρόπο κατά τη διάρκεια των 8 επεισοδίων ο Τζέισον Μπέιτμαν) είναι εκείνος που είχε πάντα το «όραμα», είτε αυτό ήταν η μπάντα των Black Rabbits, είτε το εστιατόριο Black Rabbit. Αποδεικνύεται ωστόσο τόσο ικανός να καταστρέφει καλές ιδέες όσο και να τις γεννάει και καταλήγει να κολυμπάει στα λιμνάζοντα νερά του αρχετυπικού ρεμαλιού, προσπαθώντας να ξεφύγει από τους εθισμούς του και να ξεπουλήσει ό,τι μπορεί για να βρει τα λεφτά να ξεπληρώσει τους πιστωτές του.
Ένα πολυπρόσωπο, ανθρώπινο πλέγμα απλώνεται γύρω από τα δύο αδέλφια με βαριά εκπροσώπηση από τον υπόκοσμο της Νέας Υόρκης, φίλους και γνωστούς μεγαλωμένους στα ίδια ή παρόμοια υπόγεια, που τώρα προσπαθούν να απολαύσουν (και να διατηρήσουν) μια νέα θέα, και τις οικογένειές τους που προσπαθούν να χωρέσουν σε ζωές στην κόψη του ξυραφιού.
Με επίκεντρο το εστιατόριο Black Rabbit, πρωταγωνιστές τα αδέλφια Friedken και συμπρωταγωνιστές φίλους και γνωστούς, γυναίκες και παιδιά, συνεργάτες, τοκογλύφους και γκάνγκστερ θα ξεκινήσει μια θύελλα δράσης και δράματος που πιθανόν να μην αφήσει και πολλά όρθια στο τέλος. Οικογενειακές και φιλικές σχέσεις που δοκιμάζονται, ηθικά διλήμματα που συγκρούονται με διλήμματα επιβίωσης, έγκλημα και τιμωρία, σκληρό δράμα, οικογενειακές ιστορίες. Hustle n Bustle, κυνηγητό, μικρές και μεγάλες κομπίνες, ανθρώπινα ερείπια που προσπαθούν να ορθοποδήσουν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Η σκοτεινή πλευρά της πόλης αναδύεται κάτω από την αστραφτερή πρόσοψη του εστιατορίου και καταπνίγει τη λάμψη του νεοϋορκέζικου ονείρου υπό τους ήχους μιας υποδειγματικής playlist που ρίχνει γέφυρες μεταξύ των απαρχών του indie sleaze και του νέου μουσικού λεξικού του.
Η πλοκή, βαθιά επηρεασμένη από κλασσικά και αγαπημένα crime thrillers των 00s, με ένα τηλεοπτικό twist από «Ozark», δεν είναι άμοιρη ελαττωμάτων – ίσα ίσα που σε πολλές στιγμές η αίσθηση της προχειρότητας και του όχι και τόσο αριστοτεχνικού σχεδιασμού είναι κάτι παραπάνω από απτή. Το «Black Rabbit» κάπως καταφέρνει, ωστόσο, να γυρίσει τα όποια κενά υπέρ του, να τα μετατρέψει σε εργαλεία ανάδειξης εκείνης της πολυπαραγοντικής ανθρώπινης καταστροφής που χτίζεται από οικογενειακές πληγές, λάθος επιλογές, και φιλοδοξίες με χάρτινα πόδια και καραδοκεί πίσω από τη μόστρα των επιμελώς ατημέλητων σύγχρονων μητροπόλεων. Αν αυτό οφείλεται στη γοητεία που αυτόματα ασκεί η συγκεκριμένη αισθητική πρόταση σε ένα συγκεκριμένο κοινό ή στην κλάση του πρωταγωνιστικού του διδύμου (με τους Λο και Μπέιτμαν να εκμεταλλεύονται πολύ όμορφα και την πραγματική χημεία που μοιράζονται μέσα από το νεόκοπο bromance τους) ή και στα δύο, δεν έχει πολύ μεγάλη σημασία.
Σημασία έχει ότι το «Black Rabbit», ακόμα κι αν «διχάζει» κοινό και κριτικούς, με την «επίσημη» βαθμολογία του να είναι κολλημένη σε ένα μέτριο 7 –χαριστικό μάλλον κι αυτό αν διαβάσει κανείς τις περισσότερες κριτικές–, βλέπεται απνευστί. Μπορεί να είναι μια απόδειξη των χαμηλών πτήσεων της φετινής τηλεοπτικής χρονιάς, που μέχρι στιγμής βασίζεται κυρίως σε μεγάλες επιστροφές και τελευταίες σεζόν, αλλά παραμένει μια από τις καλύτερες στιγμές της. Τουλάχιστον θυμηθήκαμε, μετά από αρκετούς μήνες, πώς είναι το binge watching.
15°
