The Bear: Τι γίνεται στον 4ο και ίσως καλύτερο κύκλο της δημοφιλούς σειράς
Αν θυμάμαι καλά, ξεκίνησα το «The Bear» όταν πια κόντευε να βγει ο δεύτερος κύκλος και είχαν ήδη ειπωθεί πολλά πράγματα για την σειρά, αλλά κυρίως όλοι έλεγαν πόσο πρωτότυπη και φρέσκια ήταν. Μια μέρα λοιπόν, που δεν είχα κάτι άλλο να δω, την έβαλα. Η πρώτη μου εντύπωση δεν ήταν καλή. Φώναζαν πολύ. Υπήρχε ασύλληπτα πολλή ένταση από όλους τους χαρακτήρες, σε σημείο που σου προκαλούσε – ή σε μένα τουλάχιστον – εκνευρισμό και άγχος. Παρόλα αυτά, την είδα όλη τη σεζόν. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν ξέρω αν αποκόμισα κάτι. Κάτι με έκανε όμως να βάλω να δω και την δεύτερη όταν βγήκε λίγες εβδομάδες μετά, και τότε ήταν που την ερωτεύτηκα. Τότε ήταν που είπα, ναι. Κάτι θέλει να μας πει αυτή η σειρά, και σίγουρα κάτι έχει να δώσει. Έκτοτε, έχουν γραφτεί άπειρα πράγματα. Άλλα θετικά, άλλα αρνητικά.
Στις 25 Ιουνίου βγήκε ο 4ος κύκλος, τον οποίο ξεκίνησα προχθες το βράδυ και τελείωσα χθες το απόγευμα. Στο ενδιάμεσο έπεσα σε δύο κριτικές: μία καλή και μία κακή. Δεν διάβασα καμία μέχρι να δω και το τελευταίο επεισόδιο.
Είναι δύσκολο να περιγράψεις την σειρά αυτή σε κάποιον που δεν την έχει δει, γιατί αν προσπαθήσεις, ή θα του φανεί αδιάφορη η βαρετή, ή θα του φανεί εντελώς psycho. Και εν μέρει είναι, psycho, καθότι αν έπρεπε να επιλέξω μία λέξη για να περιγράψω την ουσία της γενικά, η λέξη αυτή θα ήταν «δυσλειτουργία» (dysfunction). Την δεύτερη σεζόν, η οποία είναι μακράν η αγαπημένη μου, θα την ονόμαζα Αναγέννηση, δεδομένου ότι η πρώτη κατά κάποιο τρόπο είναι ο Μεσαίωνας, the dark ages, που λένε και στα αγγλικά – οι σκοτεινοί αιώνες. Η 3η σεζόν ίσως ήταν λιγότερο έντονη, και κανά δυο επεισόδια θα τολμήσω να πω πως ήταν βαρετά. Η μία αυτή λέξη που χαρακτηρίζει την 4η σεζόν είναι ο χρόνος: ο χρόνος που έχουμε, που νομίζουμε ότι έχουμε, ο χρόνος που σπαταλήσαμε, που δεν μπορούμε να ανακτήσουμε.
Μέσα σε αυτές τις 1440 ώρες, όλοι οι χαρακτήρες ξεχωριστά αντιμετωπίζουν κάποιους δαίμονες – κάποιοι δαίμονες προέρχονται από το παρελθόν και κάποιοι είναι νεόφερτοι, γεννημένοι στο τώρα. Ρολόγια κουβαλάμε πια όλοι επάνω μας – ακόμη και όσοι δεν τα φοράμε στον καρπό μας. Έτσι όμως όπως ξεχνάμε καμιά φορά ότι το smartphone μας παίρνει και τηλέφωνα, με τον ίδιο τρόπο ξεχνάμε και ότι μετράει και χρόνο.
Οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες του «The Bear», ο Κάρμι και η Σιντ, ναι μεν βρίσκονται σε διαφορετικές φάσεις της καριέρας τους, αλλά φαίνεται να βρίσκονται στην ίδια φάση της ζωής τους: όταν έχεις δώσει κυριολεκτικά ό,τι έχεις και ό,τι είσαι σε ένα πράγμα – εν προκειμένω τη μαγειρική – τι σου μένει μετά; Όταν ο χρόνος που έκλεψες από κυριολεκτικά όλες τις άλλες πτυχές στη ζωή σου ―οικογενειακή, προσωπική, κοινωνική― και φτάνεις σε ένα σημείο καμπής, αναπόφευκτα αναρωτιέσαι αν όλο αυτό άξιζε. Κοινώς, γιατί κάνουμε ό,τι κάνουμε;
Το άρθρο της Μέλανι Μακφάρλαντ στο περιοδικό Salon, μας λέει ότι πια όπως ο Κάρμι και η Σιντ, έχουμε κάνει όλοι burnout, ο καθένας μας ίσως με έναν διαφορετικό τρόπο. Οι ρυθμοί πλέον είναι τέτοιοι που, όπως είναι και το motto σε αυτά τα εστιατόρια, «every second counts» (κάθε δευτερόλεπτο μετράει). Είναι αδύνατον όμως να ζήσεις μια ζωή και να την απολαύσεις, έστω στοιχειωδώς, όταν το κάθε δευτερόλεπτο μετράει – γιατί τότε εστιάζεις μόνιμα σε ό,τι σου μένει και όχι σε αυτό που κάνεις τώρα, εκεί που είσαι, και αυτό που βιώνεις.
Ένα χαρακτηριστικό της σεζόν είναι τα πολύ κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των κεντρικών χαρακτήρων, ειδικά όταν η σκηνή είναι έντονη. Βλέπουμε το συναίσθημα να χαράζεται στις ρυτίδες των ανθρώπων ―οι οποίες ρυτίδες είναι πολύ εμφανείς, δόξα τω Θεώ… γιατί έχουμε ξεχάσει πως είναι τα ζαρωμένα κούτελα― και τους παράξενους μορφασμούς που ασυναίσθητα όλοι κάνουμε, ειδικά όταν αισθανόμαστε άβολα, ζόρικα, η ένοχα. Και οι ενοχές είναι μία ακόμη θεματική ενότητα του κύκλου αυτού, όπως είναι και η επιθυμία για εξιλέωση, συγχώρεση, ή ακόμη και μία συνειδητοποίηση του φαύλου κύκλου μέσα στον οποίο ζούμε εδώ και καιρό, το οποίο το μόνο που έχει καταφέρει να μας προσφέρει είναι απομόνωση, μοναξιά, αποξένωση και μία ολοένα αυξανόμενη απομάκρυνση από τον εαυτό μας.
Στο τελευταίο επεισόδιο, ο Κάρμι αποφασίζει να αποχωρήσει αφήνοντας το εστιατόριο στα ικανά χέρια της Σιντ και του υπόλοιπου προσωπικού. Η Σιντ εξαγριώνεται, πιστεύοντας ότι την και τους εγκαταλείπει. Αφού ανταλλάσσουν κάποιες σκληρές αλλά σωτήριες αλήθειες, ο Κάρμι της λέει ότι «Δεν ξέρω ποιος είμαι. Δεν ξέρω ποιος είμαι έξω από αυτό». Και αυτό ίσως να είναι και το κλειδί όλου αυτού: ο χρόνος που αφιερώνουμε σε κάτι και το κόστος όταν στο τέλος της ημέρας αυτό το κάτι είναι η ίδια μας η ταυτότητα.
Η ανθρωπιά, η οικογένεια, η φιλοδοξία, η φιλία, η ανικανότητα να ανταπεξέλθουμε ικανοποιητικά σε όλα αυτά, ξετυλίγονται επίσης με χάρη στην σεζόν αυτή. Και ενώ ένα άλλο motto των εστιατορίων φαίνεται να είναι ότι «δεν είσαι ποτέ μόνος» (σε ένα εστιατόριο), και αυτό το απεικονίζουν έντεχνα και πολύ όμορφα, εντέλει αυτό που βλέπουμε είναι ανθρώπους μόνους, που παλεύουν μόνοι, που έχουν κλειστεί τόσο στον εαυτό τους, που έχουν ξεχάσει ότι μπορούν και εν μέρει «οφείλουν» να ζητήσουν βοήθεια.
Γιατί όντως δεν είναι μόνοι, γιατί όντως έχουν γύρω τους ανθρώπους που νοιάζονται, γιατί πάντα γεννιέσαι σε μια οικογένεια που δεν επιλέγεις, αλλά η ζωή σου επιτρέπει να δημιουργήσεις άλλες, και να επιλέξεις την οικογένεια που θα σε περιβάλλει, που θα σε περιθάλψει, και θα σε βοηθήσει να βρεις ποιος είσαι, όταν αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα χαθείς.
15°
