Zero Day: Εντυπώσεις από τη νέα τηλεοπτική σειρά του Neftlix με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο στον ρόλο του πρώην προέδρου των ΗΠΑ.
To τηλεοπτικό 2025 είναι μέχρι στιγμής η χρονιά που προσπαθεί εναγωνίως να φέρει στη μικρή οθόνη την ανάσα της τεχνολογικής δυστοπίας που μυρίζει καθημερινά γύρω μας προοικονομώντας τα χειρότερα. Από την πολυαναμενόμενη επιστροφή του “Severance” μέχρι τις πρώτες αναμενόμενες, διαφημισμένες σειρές της χρονιάς, όπως το “Prime Target” και το “Paradise” οι οθόνες του streaming γεμίζουν κάθε βράδυ με κορπορατικές πλεκτάνες, συνωμοσίες, μυστικές υπηρεσίες, κι έναν κόσμο που είτε έχει τελειώσει είτε απειλείται το τέλος του. Τα αποτελέσματα δυστυχώς πενιχρά μέχρι στιγμής. Με μια συναισθηματική εξαίρεση για το έτσι κι αλλιώς εκτός συναγωνισμού και θεματικό διακριτό “Severance” που διασώζεται χάρη στην state-of-the-art αισθητική του, όλες οι νέες σειρές που επιχειρούν να ποντάρουν στο τεχνολογικό εσχατολογικό momentum κολυμπάνε μέχρι στιγμής σε ένα τέλμα αοριστίας και μετριότητας, φλερτάροντας σε στιγμές και με την παρωδία των πρωταγωνιστικών τους θεσμών, υπηρεσιών και ιδεών. Στην ίδια λίμνη θα κολυμπούσε σίγουρα και το νέο πολιτικό δυστοπικό θρίλερ του Netflix, “Zero Day” αν δεν το τραβούσε αναγκαστικά από τα μαλλιά ο ζωντανός θρύλος που ακούει στο όνομα Ρόμπερτ Ντε Νίρο.
Zero Day: Ο Ρομπερτ Ντε Νίρο υποδύεται έναν πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ στη νέα τηλεοπτική σειρά του Netflix
H υπόθεση μια συρραφή εμπνεύσεων από μια ντουζίνα POTUS ταινίες που σημάδεψαν τα παιδικά και νεανικά μας χρόνια τις χρυσές εποχές των DVD clubs με το απαραίτητο τεχνολογικό twist για να ταιριάζει με την εποχή. Μια μαζική κυβερνοεπίθεση σε συστήματα και συσκευές διάρκειας ενός μόλις λεπτού παραλύει την Αμερική και προκαλεί δυστυχήματα που κοστίζουν τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Ο τρόμος και οι μνήμες της 9/11 ξυπνάνε, όλα τα δάχτυλα δείχνουν τη Ρωσία και πρέπει να ληφθούν έκτακτα μέτρα για να αντιμετωπιστεί αυτή η έκτακτη ανάγκη. Αυτά συνοψίζονται στη σύσταση μιας ειδικής ερευνητικής επιτροπής με υπερ-αυξημένες εξουσίες που ξεπερνούν κάθε όριο του αμερικανικού Συντάγματος για το τιμόνι της οποίας ανακαλείται από το εξοχικό όπου περνάει ήρεμα τη συνταξιοδότησή του ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τζωρτζ Μάλεν (Ρόμπερτ Ντε Νίρο) ως ένα πρόσωπο ευρείας αποδοχής και κύρους, ο πλέον κατάλληλος για να παίξει τον ρόλο της εγγύησης των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ανθρώπινων αξιών σε αυτό το στοίχημα διακυβέρνησης και πολιτικής αντιμετώπισης. Η έρευνα ξεκινάει και ο Πρόεδρος τα βρίσκει δύσκολα από την πρώτη μέρα καθώς στο παρασκήνιο εξυφαίνονται ακαθόριστες και περίπλοκες συνωμοσίες και η κρίση του θολώνει από μια πρωτοφανή και ανεξήγητη πνευματική σύγχυση.
Από εκεί και πέρα η σειρά κάνει εμμονικά δειγματοληπτικά τικ στα περισσότερα από τα κουτάκια που απαρτίζουν το παζλ της σύγχρονης Αμερικής σε ένα ρεσιτάλ wannabe προφητειών, τόσο επιβεβαιωμένων όσο και διαψευσμένων. Οι προφανείς αναφορές της επιλογής μιας μαύρης γυναίκας Προέδρου στον διαψευσμένο ευσεβή πόθο για την ανάληψη της προεδρικής εξουσίας από την Κάμαλα Χάρις αλλά και της ανάθεσης του ρόλου ενός new age villain – συνωμότη σε ένα μεγάλο αφεντικό της big tech πλαισιώνονται από ένα χορταστικό κολάζ κλεισιμάτων του ματιού που έχει απ’ όλα: εξτρεμιστικές αναφορές, συμφέροντα που σορτάρουν τραγωδίες, δημοσιογράφους που υποθάλπουν τα πιο ακραία ανθρώπινα ένστικτα για την τηλεθέαση, τη νέα δύναμη των social media και των διαδυσυνδεδμένων συσκευών, τους κινδύνους του deep fake, αστικούς μύθους για μυστηριώδη νευρολογικά όπλα και κρυφά προγράμματα της CIA και φυσικά τα συνήθη, διαχρονικά πολιτικά διλήμματα και παιχνίδια εξουσίας.
Όλα αυτά παρελαύνουν σε μία επιδερμική αλληλουχία με τους δημιουργούς της σειράς, τον γνωστό από το “Narcos” Eric Newman, τον πολύπειρο Noah Oppenheim της ειδησογραφικής ομάδας του NBC και τον δημοσιογράφο των New York Times Michael Smidt να αποτυγχάνουν εντυπωσιακά να μετουσιώσουν τις περγαμηνές τους και το πλούσιο υλικό της σύγχρονης αμερικανικής πολιτικής και κοινωνικής ιστορίας σε ένα πειστικό σενάριο που θα απελευθερώσει οργανικά και καθηλωτικά τα διδάγματά του. Αντιθέτως συχνά διολισθαίνουν, στο όνομα της ταχύτητας της πλοκής, σε προχειρότητες και ρηχές επιλογές, αφήνοντας κεντρικά μυστήρια της πλοκής τάχα μου δήθεν ανεξήγητα και στήνοντας σκηνές που αποδεικνύονται συχνά κατώτερες των περιστάσεων.
Ευτυχώς για εκείνους όμως υπάρχει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ο σωστός άνθρωπος στη σωστή θέση. Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο ως πρώην Πρόεδρος Μάλεν θα χρειαστεί μόλις έξι επεισόδια για να εξιχνιάσει την υπόθεση και να σώσει την Αμερική και μόλις ένα λεπτό για να σώσει την παρτίδα του “Zero Day” άμα τη εμφανίσει. Από την πρώτη σκηνή μέχρι την τελευταία αποδεικνύει, χωρίς να ιδρώσει, εκείνο το σπάνιο ειδικό βάρος που κάνει έναν ηθοποιό να είναι ο Ταξιτζής, ο Νονός, το Καλό Παιδί, ο Ιρλανδός και τώρα -γιατί όχι- ένας από τους καλύτερους, μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού κινηματογραφικούς / τηλεοπτικούς (πρώην) Προέδρους ΗΠΑ που έχουν περάσει ποτέ από την οθόνη, χωρίς να αφήνει στον θεατή περιθώρια να σκεφτεί ότι είναι οποιοσδήποτε άλλος πέραν του ρόλου που υποδύεται. Το δε εύρημα της νοητικής δυσλειτουργίας που στην αρχή της σειράς παραπέμπει σε συμπτώματα άνοιας αλείφει βούτυρο στο ψωμί του δίνοντας του ένα εύχρηστο και διασκεδαστικό παιχνίδι για να δώσει μερικές έξτρα διαστάσεις στον πρωταγωνιστικό ρόλο μιας κατά τα λοιπά μονοδιάστατης σειράς.
Κάπως έτσι το “Zero Day”, περνώντας σταθερά κάτω από τον πήχη των οφθαλμοφανών στοιχημάτων επικαιρότητας του pastiche του, οδεύει προς ένα wrap –up πολιτικό happy– end όπου οι «κακοί» άγονται ενώπιον των ευθυνών τους και ο «καλός» σηκώνει αλλά και απολαμβάνει όλα τα βάρη της πολυπόθητης αλήθειας που αναδύεται από τον ποταμό Χάντσον που κυλάει δίπλα στο εξοχικού του Προέδρου Μάλεν ως η τελευταία ευκαιρία της Αμερικής και της ανθρωπότητας. «Όσο υπάρχει η αλήθεια, θα έχουμε μια τελευταία ευκαιρία να σώσουμε τη χώρα» λέει ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, λίγο πριν το τελικό zoom – out και τους τίτλους τέλους. Αυτό που είναι σίγουρο ωστόσο είναι ότι όσο υπάρχει ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, η κατάσταση θα σώζεται και η οθόνη θα έχει λίγη ζωή ακόμα.
11°
