Ανεπιφύλακτη στήριξη στον παίκτη του Star Academy

"Εγώ θα παρομοίαζα [τον Λάκη Λαζόπουλο] με ένα λιόνταρι, τον αρχηγό του δάσους [...] Και θα έβαζα κάποιους επιβήτορες να τον καβαλικεύουν. Θα έβαζα κάποιους να τον καβαλικεύουν και θα τον ονόμαζα φούστη. [...] Είναι ο φούστης που τον καβαλικεύουν επιβήτορες. Και το κακό είναι το εξής. Εμένα η μαμά μου το ξέρει ότι είμαι μακάκας από μικρό παιδί. Αυτουνού η μαμά το ξέρει ότι είναι φούστης από μικρό παιδί;" Αυτά είχε δηλώσει δημόσια σε μια εκπομπή σαβάνας ο Νίκος Καρβέλας εν έτει 2007. Είχε μάλιστα προαναγγείλει τα επικείμενα αποκαλυπτήρια μέσα από τα ερτζιανά λίγες ημέρες πριν: "Ο Λάκης Λαζόπουλος δεν μας έχει αποκαλύψει ο ίδιος τι είναι [χάχανα]. Όλοι οι Έλληνες το ξέρουν ή πάντως το φαντάζονται. Θα τον αναγκάσουμε να αποκαλύψει ακριβώς τι είναι."

Δέκα χρόνια μετά, ο Νίκος Καρβέλας εμφανίζεται ως κριτής σε ένα τηλεοπτικό μουσικό παιχνίδι και ρωτά live έναν 29-χρονο παίκτη αν αφιερώνει το ερωτικό τραγούδι που μόλις τραγούδησε σε "γκόμενο ή γκόμενα". Ο παίκτης απαντά αμήχανα ότι το αφιερώνει σε "γκόμενα". Την επόμενη ημέρα εμφανίζεται ταραγμένος από την ερώτηση του κριτή: "Ήταν ο μπαμπάς μου από πίσω, όλη μου η οικογένεια να παρακολουθεί, όλος ο κόσμος, πιτσιρίκια 15-χρονών. Θεωρώ ότι στη τηλεόραση πρέπει να προσέχεις λίγο πως μιλάς. Δεν ήρθε να μου το πει στο σπίτι μου, δεν ήρθε να μου το πει σε ένα καφέ. Ήταν μια προσβολή που δεν την λες ούτε για πλάκα στον αέρα", τον ακούμε να λέει σε φιλική συζήτηση με την Κατερίνα Γκαγκάκη. Στο επόμενο live, ο παρουσιαστής του show αποφασίζει ότι Καρβέλας και διαγωνιζόμενος πρέπει να λύσουν την παρεξήγηση μπροστά στο πανελλήνιο. Στο διάλογο που ακολουθεί, ο παίκτης αρκέστηκε να πει ότι θεώρησε προσβλητική την ερώτηση επειδή την εκπομπή βλέπουν και μικρά παιδιά. Αμέσως μετά, τη σκυτάλη πήρε ο Νίκος Καρβέλας, ο οποίος σε μια επίδειξη δύναμης και υπεροχής, έκανε σκόνη τον νεαρό με κεντρικό επιχείρημα ότι, εν έτει 2017, το να θεωρεί κανείς προσβλητική μια ερώτηση για το αν έχει σύντροφο ή συντρόφισσα αποτελεί από μόνο του προσβλητική στάση.

Όπως ήταν φυσικό, το περιστατικό σχολιάστηκε στα soial media από άτομα με λόγο και ρόλο σε διάφορες φεμινιστικές και lgbtq+ οργανώσεις. Ωστόσο, μια γρήγορη έρευνα στον ιστό αποκαλύπτει πως η κυρίαρχη ανάγνωση του περιστατικού επικεντρώθηκε στην έλλειψη ειλικρίνειας του παίκτη και στην συλλογική αποδοκιμασία που του αρμόζει επειδή δεν ανταποκρίθηκε όπως έπρεπε στις απαιτήσεις της στιγμής και στις προσδοκίες της κοινότητας. Το γεγονός ότι ο παίκτης εργαζόταν επί χρόνια σε gay club (έχοντας επίσης φωτογραφηθεί να ανεμίζει την πολύχρωμη σημαία σε παρελάσεις gay pride), κυρίως όμως, το γεγονός ότι ξεστόμισε δημόσια την ηθικολογική φράση "ναι, θεωρώ ότι η ερώτηση είναι προσβλητική όταν μας βλέπουν 15-χρονα παιδιά" προκάλεσε την έντονη αντίδραση των ακτιβιστών.

Η κυρίαρχη ανάγνωση πάσχει από πολλαπλά συμπτώματα. Πρώτον, διαβάζει επιλεκτικά τα όσα είπε ο παίκτης, εστιάζοντας απόλυτα σε μια φράση (αυτήν που ενισχύει τα επικριτικά συμπεράσματα), αδιαφορώντας, όμως, για άλλα κομμάτια του σκεπτικού του. Δεύτερον, εξετάζει το περιστατικό είτε θεωρητικά (σε συνθήκες εργαστηρίου/στρογγυλής τράπεζας) είτε από τη σκοπιά ενός ατόμου που είναι άουτ σε όλα τα επίπεδα - σε κάθε περίπτωση, το μελετά έξω και ανεξάρτητα από τις πραγματικές συνθήκες στις οποίες εκδηλώθηκε. Τρίτον και σπουδαιότερον, δεν ιεραρχεί σωστά (από άποψη lgbtq+ rights) τις πρωτεύουσες και δευτερεύουσες συνδηλώσεις του περιστατικού με συνέπεια να αναδεικνύει το ασήμαντο, αντί του σημαντικού, το επουσιώδες αντί του ουσιώδους. Γράφω αυτή τη σημείωση ως κριτική της κυρίαρχης ανάγνωσης. Την δημοσιεύω ως απάντηση στους ακτιβιστές και ως ανεπιφύλακτη υπεράσπιση του παίκτη.

Ι. ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ:

Τι είδαμε στα δύο τηλεοπτικά αποσπάσματα; Προσωπικά είδα μια πράξη λεκτικής εξολόθρευσης - και χρησιμοποιώ τον όρο εξολόθρευση λόγω της διαφοράς ισχύος (σε όλα τα επίπεδα) μεταξύ παίκτη και κριτή. Ο νεαρός είναι ο κρινόμενος στο παιχνίδι. Στη συνέχεια, βέβαια, καταλήγει και ανακρινόμενος. Είναι καλλιτεχνικά άγνωστος, διαθέτει φτωχό λεξιλόγιο και προφανή κενά μόρφωσης. Είναι επίσης ο εσωτερικά στιγματισμένος. Αυτός είναι που ντρέπεται. Αυτός είναι που φοβάται. Και εν τέλει αυτός είναι που έχει κάθε λόγο να θέλει να τρέξει μακριά. Από την άλλη μεριά, ο Καρβέλας είναι ο κριτής στο παιχνίδι και ο ανακριτής στη συζήτηση. Είναι ο φτασμένος καλλιτέχνης, με την μεγάλη άνεση στην εκφορά του λόγου και με την αδιαμφισβήτητη ισχύ της καλύτερης μόρφωσης. Είναι ο προνομιούχος που δεν έχει τίποτα να φοβάται. Είναι φανερό ότι θέλει να κάτσει και να παλέψει. Και πράγματι ο Καρβέλας επιτέθηκε χρησιμοποιώντας όλα τα όπλα στα οποία χρωστά την υπεροχή του. Είναι χαρακτηρηστικό το πως επιβάλλεται στον παίκτη ήδη με τα μαθήματα γλώσσας που του παραδίδει για να τον βάλει στη θέση του (π.χ. "αυτό στα ελληνικά λέγεται ερώτηση δεν λέγεται σχόλιο", "ο ένας τύπος είναι στην καθαρεύουσα, ο άλλος στη δημοτική - ποιον από τους δύο τύπους προτιμάς"). Ο πραγματικός τρόμος, όμως, αποτυπώνεται στην αγωνιώδη προσπάθεια του παίκτη να εκτονώσει την πίεση και να ξεφύγει από τη δαγκάνα του κριτή. Είναι μάταιο. Δεν διαθέτει τα εφόδια που θα του επιτρέψουν να ελιχθεί αποτελεσματικά και φυσικά ο ανακριτής του δεν θέλει να τον αφήσει ελεύθερο πριν τον ισοπεδώσει. Για παράδειγμα, στην προσπάθειά του να αποφύγει μια τετ-α-τετ συνομιλία με τον Ν. Καρβέλα ο παίχτης, αντί να μιλήσει και να υποστηρίξει την άποψή του ζωντανά, αποφασίζει να παραπέμψει στην βιντεοσκοπημένη συζήτηση που είχε με την Κ. Γκαγκάκη (όντως τα είχε πει καλύτερα σε συνθήκες φιλικού περιβάλλοντος). Όμως ο Καρβέλας λέει ότι δεν ξέρει τίποτα για βίντεο και ότι θέλει να τον ακούσει να τα λέει μπροστά του. Ξανά και ξανά του απευθύνει την ίδια επίμονη ερώτηση "Πιστεύετε ότι η ερώτηση που σας έκανα είναι προσβλητική;" Αναζητώντας απελπισμένα την απόδραση και την εκτόνωση ο παίκτης δοκιμάζει και πάλι να υπεκφύγει "Εσείς πιστεύετε πως δεν είναι;" Μιλάμε για απεγνωσμένες απόπειρες άμυνας... Αλλά ο Καρβέλας δεν συγκινείται και συνεχίζει να ρωτά μέχρι να εκμαιεύσει μια απάντηση που είναι σίγουρο ότι θα είναι τρωτή. Τελικά ο παίχτης απάντησε με μια χαζή ηθικολογία: ο λόγος που ενοχλήθηκε είναι ότι "όταν μας παρακολοθούν 15-χρονα, τότε ναι η ερώτηση για γκόμενο ή γκόμενα είναι προσβλητική". Φυσικά η απάντηση δεν είναι καλή. Όμως ο παίκτης απάντησε αμυνόμενος και αυτό μετράει. Είναι άλλωστε εξαιρετικά αμφίβολο αν η απάντηση όντως τον εκφράζει - είναι προφανές ότι θα έδινε ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ απάντηση θα κατάφερνε να σκεφτεί εκείνη την ώρα για να αρπαχτεί και να εκτονώσει την πίεση. Είναι, μάλιστα, τρομακτικό το πως ο Νίκος Καρβέλας υψώνει τη φωνή και απαιτεί από τουλάχιστον δύο ανθρώπους που θέλησαν να βοηθήσουν τον παίκτη να εκφραστεί να μην αναμειχθούν στην ανάκριση. Όντες περισσότερο στα μέτρα του Καρβέλα, κυρίως όμως απαλλαγμένοι από την πίεση που βιώνει ένας άνθρωπος που ξέρει ότι κατά βάθος κρίνεται για το τι είναι, οι Φουρθιώτης και Κωστόπουλος θα μπορούσαν εύκολα να βελτιώσουν το αμυντικό επιχείρημα του παίκτη (π.χ. "δεν ήταν προσβλητική η ερώτηση αλλά ρε συ Νίκο δεν νομίζεις ότι παραέγινες αδιάκριτος;"). Αυτό θα οδηγούσε σε μια πιο ειλικρινή και, εν πάση περιπτώσει, ισότιμη αντιπαράθεση. Αλλά φυσικά τον Καρβέλα δεν τον ενδιέφερε η αναζήτηση κάποιας αλήθειας αλλά η επικράτηση. Επιβλήθηκε γιατί υπερείχε σε όλα τα σημεία. Όμως το στοιχείο που αναβίβασε την πράξη επιβολής σε σκηνή τρομοκρατίας ήταν ένα: ο παίχτης είναι όντως ομοφυλόφιλος και γι' αυτό φοβάται. Με τους γονείς του να ακούν δεν τόλμησε καν να επαναλάβει την εύλογη σκέψη (και μερική ομολογία) που είχε μοιραστεί με την Γκαγκάκη ("ήταν ο πατέρας μου και η μητέρα μου μπροστά όταν με ρώτησε - άλλο αν έρθει να μου το πει κατ' ιδίαν άλλο μπροστά σε όλο τον κόσμο"). Αυτό ήταν το περιστατικό που παρακολουθήσαμε και αυτή είναι η ανάγνωση που θα έπρεπε να είχε επικρατήσει: ένας στρέιτ ανακρίνει από θέση ισχύος και συθλίβει έναν γκέι, πατώντας στον φόβο του τελευταίου για να μπορέσει να τον εξουδετερώσει ευκολότερα. Ενοχή - σιωπή - υποταγή. Αυτά είδαμε στο βίντεο. Υπάρχει πιο εξουσιαστικό τρίπτυχο;

ΙΙ. ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΑΝΤΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ:

Έχοντας αναγνώσει έτσι το περιστατικό, είναι προφανές το πως πιστεύω ότι πρέπει να σταθούμε απέναντί του. Παρ' όλα αυτά, η κυρίαρχη ακτιβιστική ανάγνωση αναπτύχθηκε στον αντίποδα της δικής μου: εστίασε όλη της την προσοχή στο να επικρίνει τον παίκτη, φτάνοντας, μάλιστα ως το σημείο να επαινέσει τον Νίκο Καρβέλα, με το σκεπτικό ότι πολέμησε την ετεροκανονικότητα αρνούμενος να λάβει ως δεδομένο ότι, επειδή ο παίκτης είναι άνδρας, άρα θα επιθυμούσε ερωτικά γυναίκες. Η δική μου απάντηση στο "τι σημασία έχει για τα lgbtq+ rights η συγκεκριμένη υπόθεση" προκύπτει από την ανάλυση που προηγήθηκε. Τίποτε άλλο δεν μου χρειάζεται για να λάβω τη θέση που έλαβα. Θα προσπαθήσω, ωστόσο, να συνομιλήσω με τα αντεπιχειρήματα της άλλης πλευράς για να τα αντικρούσω:

α) "Ηθικολόγησε, άρα είναι αντίπαλος."

Διαφωνώ. Η ηθικολογία ήταν μόνο ένα μικρό κομμάτι των όσων υποστήριξε ο παίκτης (είπε και άλλα πιο σοβαρά που αγνοήθηκαν - π.χ. αναφέρθηκε στην ντροπή του πατέρα του, κουβέντα που θα έπρεπε να οδηγήσει σε κάποιες σκέψεις για την σύγκρουση με την πατρική φιγούρα). Έπειτα, σε πραγματικές συνθήκες πίεσης, άμυνας και ανάκρισης, αρνούμαι να αξιολογήσω ως κυριολεκτικό αυτό που βγήκε από το στόμα του. Είναι προφανές ότι δεν το πίστευε και είναι εξ ίσου φανερό ότι, αν μπορούσε να σκεφτεί κάτι καλύτερο (που συγχρόνως δεν θα τον εξέθετε) θα το είχε πει. Όταν ένα μέλος μιας λιγότερο προνομιακής ομάδας εξωθείται να αποκαλύψει τις εμπειρίες του, το επιχείρημα "δεν μας τα 'πες καλά" δεν μπορεί να ισχύει. Το βάρος της κατανόησης είναι στους ώμους όσων παρακολουθούν τον ανακρινόμενο από απόσταση και όχι το αντίστροφο.

β) "Αν ήταν όντως δικός μας θα το είχε παραδεχθεί. Να του κοπούν τα χέρια άμα ξανασηκώσει τη σημαία μας."

Δεν συμφωνώ καθόλου με αυτήν την προσέγγιση. Υπολαμβάνει ότι για να βρει κανείς χώρο στο κίνημα οφείλει, εφόσον έχει εκτεθεί δημόσια, να επιδιώξει να είναι άουτ σε όλα τα επίπεδα. Διαφορετικά του πρέπει να είναι παρείσακτος και αποκλεισμένος. Όμως, πειθαρχία και ευθυγράμμιση με τις επιταγές της "κοινότητας" δεν μπορεί να ζητείται, εφόσον μιλάμε για συμπεριληπτικό κίνημα απελευθέρωσης. Η απάντηση στις δηλώσεις αποκήρυξης που ζητεί η ετεροκανονική κοινωνία δεν μπορεί να είναι οι δηλώσεις νομιμοφροσύνης προς το "δόγμα μηδενικής ανοχής στην ντουλάπα" μιας ομοκανονικής κοινότητας. Καθένας προχωρά με τους ρυθμούς που μπορεί να σηκώσει. Έπειτα, νομίζω πως, αν σε ένα πράγμα συμφωνεί όλος ο ακτιβιστικός κόσμος, αυτό είναι ότι δεν πρέπει να κάνεις ένα στοχοποιημένο άτομο να νιώθει ένοχο για αυτό που είναι. Υποθέτω ότι είναι εξίσου εγκληματικό να το κάνεις να νιώθει ένοχο επειδή νιώθει ένοχο για αυτό που είναι.

γ) "Για κάθε κρυφή που το παίζει άντρας, μια φανερή τρώει ξύλο και για τις δυο τους. Μπορεί να είμαστε το ίδιο αλλά είμαστε απέναντι."

Είμαι αντίθετος και αμε αυτή την τοποθέτηση. Τι συνεπάγεται μια τέτοια ανάλυση για το συγκεκριμένο περιστατικό; Σημαίνει πολύ απλά: "Κάντε τον ρόμπα, διασώστε την lgbtq+ κοινότητα από τις κρυφές!" Δεν θεωρώ ότι είναι ακτιβιστική μια τέτοια στάση. Πιστεύω, μάλιστα, πως είναι τεράστιο λάθος να επιρρίπτονται ευθύνες (έστω και ως σχήμα λόγου) και να ζητούνται απολογίες για τα πιο μεγάλα κακά από στοχοποιημένα άτομα. Είναι δυνατόν να ξαναστοχοποιείται (ως υπεύθυνο για το φαινόμενο της ομοφοβίας) ένα άτομο που έχει ήδη στοχοποιηθει (ως ομοφυλόφιλο);

δ) "Καλλιέργησε την ενοχή στα 15-χρονα lgbtq+ παιδιά που τον άκουσαν."

Παρατραβηγμένο. Όπως θα πω και παρακάτω, είναι εκτός πραγματικότητας να θεωρείται ότι μια φωτογραφία από ένα πράιντ και μία φράση (του τύπου "μας βλέπουν και μικρά παιδιά") σε διαγωνισμό τραγουδιού κάνουν κάποιον opinion maker. Ο Καρβέλας (σε κάποιο βαθμό) και ο Κασιδιάρης (σε σαφώς μεγαλύτερο) είναι διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Όχι, όμως ο παίκτης που τραγούδησε.

ε) "Δεν φανερώθηκε και έτσι δεν έδωσε στήριγμα στα 15-χρονα lgbtq+ παιδιά που παρακολουθούσαν την εκπομπή."

Δεν ασπάζομαι την άποψη ότι υπάρχει ηθική υποχρέωση να προβαίνει κανείς σε αποκαλύψεις με κόστος για την προσωπική ζωή του, προκειμένου να εμπνεύσει κάποιο παράδειγμα για άλλους. Μπράβο του αν το κάνει φυσικά. Όμως ο δημόσιος λόγος είναι δύσκολος. Θέλει δύναμη να σταθείς ειλικρινά σε κάτι, το οποίο δεν είσαι έτοιμος να διαχειριστείς, ειδικά όταν ο συνομιλητής σου είναι αυτός που ανοίγει θέματα που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις. Άλλο μια τετ-α-τετ συζήτηση και άλλο μια live εκπομπή μπροστά στο πανελλήνιο.

στ) "Δεν τον πίεσε ούτε τον εξέθεσε. Μια απλή ερώτηση του έκανε."

Απλή; Το με ποιον γαμιέσαι; Το λένε άνθρωποι του ακτιβιστικού χώρου αυτό;

στ) "Αν ήμουν εγώ στη θέση του θα του απαντούσα..."

Σύμφωνοι. Με τη βοήθεια μεγαλύτερης μόρφωσης, λιγότερης πίεσης, περισσότερης ετοιμολογίας, λιγότερης εσωτερικευμένης ενοχής κλπ προφανώς και θα είχαν βρεθεί καλύτεροι τρόποι να απαντήσει κανείς στον Νίκο Καρβέλα. Θυμάμαι ένας ευφυέστατος stand-up comedian στο AGT είχε δεχθεί κάποτε την ίδια ερώτηση από τους εκεί κριτές και την απέφυγε δύο φορές προκαλώντας πολύ γέλιο στο ακροατήριο. Ενδεχομένως μια εξίσου αδιάκριτη ερώτηση προς τον Καρβέλα (π.χ. "το θεωρείτε προσβλητικό αν σας ρωτήσω αν παίρνατε την κυρία Βίσση από τον πρωκτό") να είχε αναδείξει καθαρότερα το πρόβλημα με την ερώτηση. Όμως κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να επινοεί τα ιδανικά επιχειρήματα για τις καταπιέσεις του. Ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται ένα μη-προνομιούχο άτομο δεν μπορεί να είναι ούτε δικαιολογία για τη συνέχιση της καταπίεσής του, ούτε επιχείρημα για την περιφρόνηση του βιώματός του.

ζ) "Δημόσιο πρόσωπο, δημόσια τιμωρία."

Κούφιο τσιτάτο που δεν ταιριάζει στην συγκεκριμένη περίπτωση. Ναι, υπάρχει φωτογραφία του που τον δείχνει να ανεμίζει την πολύχρωμη σημαία στις παρελάσεις υπερηφάνειας και απελευθέρωσης. Ναι, προκύπτει ότι εργάστηκε για χρόνια σε γκέι νυχτερινό μαγαζί. Από το σημείο αυτό, όμως, χρειάζονται πολλά άλματα για να δικαιολογήσει (και να απαιτήσει) κανείς το ξεμπρόστιασμά του (και μάλιστα από τον Ν. Καρβέλα...) Ένας ακτιβιστής μου εξήγησε κάποτε ότι η φιλοσοφία των lgbtq+ friendly μαγαζιών ήταν η δημιουργία ασφαλών χώρων για τα lgbtq+ άτομα. Αν, όμως, δεχθούμε την κυρίαρχη ανάγνωση, τότε το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: την στιγμή που περνάς το κατώφλι του μαγαζιού, έχεις πλέον εκτεθεί - έχεις διασκεδάσει στα lgbtq+ στέκια και εφεξής πρέπει να υπομείνεις το ξεμπρόστιασμα αν δεν ανταποκριθείς ικανοποιητικά στις προσδοκίες που έχει από εσένα η κοινότητα. Παρομοίως, το 2014 έγινε γνωστό στον ηλεκτρονικό τύπο ότι ομάδα διαδηλωτών του gay pride περικύκλωσε φωτογράφο ξένου μέσου που είχε λάβει φωτογραφίες (με στοιχεία προσώπων) και απαίτησε την διαγραφή των φωτογραφιών. Σε εκείνη την περίσταση, οι ακτιβιστές στήριξαν τους διαδηλωτές που αντέδρασαν, με το σκεπτικό ότι έπρεπε να προστατευθούν από τις κοινωνικές συνέπειες μιας πιθανής αναγνώρισης. Δηλαδή στάθηκαν στο πλευρός τους - δεν τους είπαν ότι "εφόσον έχετε έρθει στο pride και κουνάτε τις σημαίες, έχετε ασπαστεί δημόσια τις αξίες της υπερηφάνειας και άρα, αν ποτέ επιλέξετε να κρυφτείτε, σας περιμένει δημόσια τιμωρία". Σύμφωνοι: σκοπός του ακτιβιστικού αγώνα είναι να έρθει μια μέρα που δεν θα χρειάζεται να λέει κανείς ψέματα για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις/ταυτότητα φύλου κλπ. Και ναι, για να επιτευχθεί αυτό, όσοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης (π.χ. πολιτικοί) εναντιώνονται στην ομοφυλοφιλία με λόγια αλλά δεν είναι συνεπείς ως προς τα εργα, μπορεί να πρέπει να ξεσκεπαστούν. Όμως, στην περίπτωση του διαγωνιζόμενου τραγουδιστή, μιλάμε για το ξεμπρόστιασμα και την γελοιοποίηση ενός lgbtq+ ατόμου που καθόλου δεν συμβάλλει προς αυτήν την κατεύθυνση. Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι η υπόθεση της lgbtq+ ορατότητας πάει μπροστά μέσω της διαπόμπευσης εσωτερικά στιγματισμένων και αδύναμων γκέι.

η) "Δεν τον ξεμπρόστιασε. Για να υπάρξει ξεμπρόστιασμα θα πρέπει να υπάρξει γεγονός που προκαλεί αισχύνη."

Πολύ εκλεπτυσμένο και θεωρητικό (σχεδόν εργαστηριακό) επιχείρημα. Προφανώς πατάει στην ιδέα ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι ντροπή  :) Θα προτιμούσα να μην ασχοληθώ πολύ με το συγκεκριμένο επιχείρημα, λόγω της συνθετότητάς του (π.χ. είναι υβριστικό να πω κάποιον Αλβανό, ανάπηρο, πούστη κλπ;). Θα αρκεστώ, απλώς, να πω ότι η υπόληψη είναι κάτι που καθορίζεται όχι μόνο από το πως βλέπει κανείς τον εαυτό του αλλά και από το πως τον βλέπουν οι γύρω του (κοινωνική έκφανση της τιμής). Αν με τον να σε αποκαλέσει κάποιος "φούστη" (όπως ο Ν. Καρβέλας τον Λ. Λαζόπουλο) πετυχαίνει να μειώσει το σεβασμό που τρέφουν οι γύρω σου για σένα και να θέση σε κίνηση διαδικασίες επιβολής κοινωνικών κυρώσεων, με τρόπο που να αισθάνεσαι ντροπή/ενοχή, τότε νομίζω πως θα πρέπει να δεχθούμε ότι σε προσέβαλε.

Συμπερασματικά, το περιστατικό αποκάλυψε την πλήρη απομόνωση ενός lgbtq+ ατόμου που βρέθηκε ανάμεσα σε δύο κριτές και δέχτηκε τα πυρά και από τις δύο πλευρές. Από τους straight "επειδή είναι gay και έχουν κατακλύσει τα media" και από τους gay "επειδή είναι πουστάρα και δεν στηρίζει τα δικαιώματά μας." Άνθρωποι που βγήκαν από την ντουλάπα και βρήκαν την εμπειρία απελευθερωτική ξέχασαν τα βιώματά της άλλης πλευράς και έκριναν βάσει της συνθήκης που έχουν επιλέξει να ζουν. Γνώμη μου είναι ότι μόνη ορθή στάση απέναντι σε ανάλογα περιστατικά είναι η ανεπιφύλακτη στήριξη σε πραγματικά άτομα με πραγματικές ζωές.