Ο ηθοποιός Χρήστος Λούλης γράφει για τη δική του Λήμνο.
Όταν έφτασα στο λιμάνι της Μύρινας, ήδη από το κατάστρωμα του καραβιού αντίκρισα ένα θέαμα που είχα ξαναδεί, αν και ήταν η πρώτη μου φορά στο νησί. Στα μάτια μου συνδυάζονταν και συνυπήρχαν κομμάτια από τα παιδικά μου χρόνια, όταν οι καλοκαιρινοί προορισμοί ήταν σε πιο ανθρώπινα μέτρα. Με παιδιά να παίζουν ανέμελα στο λιμάνι, με παππούδες και γιαγιάδες του τόπου να βολτάρουν πάνω κάτω στον Ρωμαίικο Γιαλό, με μικρά και μεγάλα όμορφα σπίτια να κοσμούν τη βιτρίνα της πρώτης πόλης της Λήμνου. Όταν πάτησα το πόδι μου στη στεριά, ένιωσα αμέσως αυτή την αλλαγή του ρυθμού που πολυδιαφημίζουν οι επιστήμονες της ανθρώπινης ζωής, ως απαραίτητης προϋπόθεσης για ήρεμα και ευτυχισμένα χρόνια. Η έλλειψη υπέρμετρων τουριστικών πινακίδων, ταβερνών, βαν για κάμπινγκ, ρουμστουλετάδικων, εταιρειών ενοικίασης αυτοκινητομοτοσυκλετών αλλά και –γιατί όχι– πλήθους τουριστών, μου δημιούργησε μια ανακούφιση. Έχοντας, βέβαια, την αίσθηση ότι ήμουν στο όγδοο μεγαλύτερο νησί της Ελλάδος, μου έκανε έκπληξη το πόσο ένιωθα ότι επρόκειτο για έναν τόπο που ανήκει στους ανθρώπους του κι εκείνοι σε αυτόν.
Αμέσως με την παρέα μου, νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο και αρχίσαμε την περιοδεία. Φυσικά ξεκινήσαμε από τις παραλίες. Από το Μικρό Φαναράκι, την Κέρο, το Διαπόρι και την Παρανησιά ήδη είχαμε αντιληφθεί ότι συναγωνίζονταν άνετα σε καθαρότητα και ομορφιά τις παραλίες της Κρήτης και των Κυκλάδων. Η μορφολογία του νησιού, με τους αναρίθμητους κόλπους και ορμίσκους που της δίνουν την τέταρτη μεγαλύτερη ακτογραμμή της Ελλάδας, προσφέρει στον επισκέπτη ήσυχα και ρηχά νερά, ό,τι πρέπει για τα παιδιά, που συνδυάζονται με μαγικά τοπία που μόνο σε ταινίες έχεις δει. Και τι τοπία… Αργότερα έμαθα ότι λόγω της μεγάλης παρουσίας στρατοπέδων στο νησί, αλλά και λόγω της απόστασης από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, δεν αναπτύχθηκε έντονη τουριστική υποδομή και ευτυχώς. Επιπλέον, το μέγεθός του που υποστηρίζει γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή, το κατέστησαν αυτάρκες και οι άνθρωποι δεν έπεσαν με τα μούτρα στην οικιστική τουριστική ανάπτυξη. Με αποτέλεσμα να οδηγείς για ώρα βλέποντας γύρω σου μόνο το τοπίο. Ούτε σπίτια, ούτε καλώδια, ούτε χωράφια. Μόνο δρόμος και τοπίο. Και η φαντασία σου να τρέχει σε εκείνα τα χρόνια που η Λήμνος ήταν το σημαντικότερο, ίσως, κάστρο του Αιγαίου. Τότε που ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, κατά τη διάρκεια της μεγάλης πολιορκίας της Πόλης και έχοντας γνώση του μάταιου αγώνα του, είχε τάξει ολόκληρο το νησί στον πρωτεργάτη της άμυνας εναντίον των Οθωμανών, Τζοβάνι Τζουστινιάνι, σε περίπτωση που κατόρθωναν να σώσουν την Πόλη. Οι ίδιες και άλλες σκέψεις για αυτά που πέρασαν, αλλά δεν μάθαμε πότε σε κατακλύζουν όταν επισκεφτείς το κάστρο της Μύρινας. Εκεί ψηλά, αγναντεύοντας το Βόρειο Αιγαίο, αναρωτιέσαι πόσοι άνθρωποι έφυγαν με τα μάτια τους στη θάλασσα. Και ήταν πολλοί. Και τώρα γυρίζουν, αυτοί ή τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Και φτιάχνουν τα σπίτια τους στο χωριό, κάνοντάς τα να μοιάζουν σαν να μένει εκεί ο Αίσωπος.
Βέβαια, μετά το κολύμπι και τις φαντασιακές περιπλανήσεις, κάπως ανοίγει η όρεξη. Και με χαρά μου έμαθα ότι η Λήμνος φημίζεται για τα προϊόντα της, αλλά και για τη γαστρονομία της. Τα τοπικά φημισμένα κρασιά της, το ούζο της, τα τυριά της, όπως το «καλαθάκι», η φέτα, το «μελίχλωρο», το «κασκαβάλι», το ολόδικό της σιτάρι, που φτιάχνει τα «φλωμάρια», τις παραδοσιακές χυλοπίτες του νησιού, τον τραχανά της, το απίστευτο μέλι της και τα γλυκά της, όπως τα περίφημα «βενιζελικά», τα αμυγδαλωτά, τους «σαμσάδες» και βέβαια ως αυθεντικό ελληνικό νησί, τα ψάρια της και τους θαλασσινούς μεζέδες, χωρίς να ξεχνάμε και την ντόπια παραγωγή σε πουλερικά και κόκκινο κρέας. Σε μικρά χωριά, παραμυθένια, σε παραδοσιακές ταβέρνες και μοντέρνα, αλλά καθόλου «πολυτελή», εστιατόρια φάγαμε πιάτα που ακόμα τα θυμάμαι.
Στη Λήμνο πήγα πίσω στον χρόνο. Όταν οι διακοπές ήταν και στο σώμα και στο μυαλό. Από τις αμμοθίνες, τη Σαχάρα της Λήμνου, ως και τη σπηλιά του Φιλοκτήτη και τα πολύ ενδιαφέροντα αρχαία του νησιού, τα μπαράκια και την περαντζάδα της Μύρινας, ένα είναι το συμπέρασμα: Θα ξαναπάω! Φέτος!
14°
