Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για την ανάπτυξη των νέων video games με αφορμή το Mafia: Definitive Edition.
Πριν από λίγες ημέρες έπαιξα το Mafia: Definitive Edition και αμέσως μετά άρχισα το Uncharted: The Lost Legacy (που αδικαιολόγητα είχα σνομπάρει λίγα χρόνια πριν όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει) και αυτό που έχω να πω είναι ότι πέρασα πολύ καλύτερα από όσο περίμενα. Στην πραγματικότητα είχα καιρό να διασκεδάσω τόσο παίζοντας κι αυτό οφείλεται όχι τόσο στο πόσο καλά παιχνίδια είναι (που είναι) όσο στη διάρκειά τους. Οι 14 ώρες που χρειάστηκα για να τελειώσω το Uncharted και οι λίγο περισσότερες που χρειάστηκα για το Mafia ήταν μια ευχάριστη αλλαγή από τα αχανή παιχνίδια τα οποία κάπου στη μέση τους αναρωτιέσαι ποιο μήνα τα ξεκίνησες και γιατί τα παίζεις ακόμα αφού πια δεν γίνεται τίποτα το ενδιαφέρον ή έστω λίγο διαφορετικό και ενώ η ουρά των παιχνιδιών που θέλεις να παίξεις συνεχώς μεγαλώνει.
Είμαι ένας μεσήλικας με οικογένεια και δουλειά και οι ώρες που μπορώ να αφιερώσω στο παιχνίδι είναι πολύ λιγότερες από όσες μπορούσα πριν από 20 χρόνια, όμως σαν κι εμένα υπάρχουν εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο. Τα βιντεοπαιχνίδια δεν απευθύνονται σε συγκεκριμένες ηλικίες και ο μόνος λόγος που κάποτε θεωρούνταν παιδική ή εφηβική διασκέδαση είναι ότι μόλις είχαν εμφανιστεί. Οι πιτσιρικάδες που πριν από χρόνια ήταν το κοινό αυτής της νέας μορφής ψυχαγωγίας μεγάλωσαν και πολλοί από αυτούς συνεχίζουν να παίζουν, όπως συνεχίζουν να βλέπουν ταινίες, να ακούνε μουσική ή να διαβάζουν.
Μόνο που πια δεν έχουν τον χρόνο που είχαν.
Θέλω να ελπίζω ότι όταν πάρω σύνταξη θα τα καταφέρω και πάλι, αλλά προς το παρόν δεν μπορώ να ξεκινήσω να παίζω αδιαφορώντας για το πότε θα τελειώσω. Δεν μπορώ πια π.χ. να ξεκινήσω να παίζω μόλις αρχίσει να βραδιάζει και την επόμενη φορά που θα κοιτάξω έξω από το παράθυρο να συνειδητοποιήσω ότι έχει ξημερώσει. Πράγμα που σημαίνει ότι πια (και με δεδομένο ότι το μέγεθος των περισσότερων καλών τίτλων είναι τέτοιο που απαιτούνται δεκάδες ώρες παιχνιδιού) όταν ξεκινάω να παίξω ένα παιχνίδι μπορεί να μου πάρει και εβδομάδες να το τελειώσω.
Και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω το γιατί.
Θέλω να πω ότι ο όγκος αυτός, πέρα από δυσάρεστος για όσους έχουν να κάνουν και άλλα πράγματα στη ζωή τους, δεν προσθέτει τίποτα απολύτως σε σχεδόν κανένα παιχνίδι και είμαι σίγουρος ότι είναι δυσάρεστος και για ανθρώπους που έχουν χρόνο αλλά δεν θέλουν να τον σπαταλούν σε αέναες επαναλήψεις και ατελείωτα πέρα-δώθε σε έναν αχανή χάρτη. Ακόμα και οι καλύτεροι τίτλοι δύσκολα αποφεύγουν την επανάληψη και πολύ συχνά ο μόνος λόγος που κάποιος τα τελειώνει είναι ο ψυχαναγκασμός αφού η χαρά του παιχνιδιού έχει χαθεί κάπου μετά τις πρώτες 30 ώρες που αρχίζουν τα χαοτικά ξεχειλώματα τα οποία δεν επιτρέπουν ούτε την ιστορία να παρακολουθήσεις (Ένας λόγος που τα δύο Last Of Us είναι τόσο σπουδαία είναι το ότι η διάρκεια και η δομή τους σου επιτρέπουν να απολαύσεις και το gameplay και την ιστορία χωρίς να βαρεθείς ή να χαθείς).
Αναγνωρίζω ότι η τιμή των παιχνιδιών δημιουργεί απαιτήσεις όγκου αλλά είμαι σίγουρος ότι υπάρχει μια χρυσή τομή.
Είμαι δηλαδή σίγουρος ότι γίνεται και να δικαιολογείται η τιμή και τα παιχνίδια να είναι πιο σφιχτά και ζουμερά. Και κυρίως να μην αγνοούν ένα κομμάτι του καταναλωτικού κοινού που μπορεί πριν 20 χρόνια να μην υπήρχε αλλά όσο περνάει ο καιρός θα αυξάνεται και θέλει να παίζει παιχνίδια που δεν θα απαιτούν εβδομάδες ή παραίτηση από τη δουλειά για να τελειώσουν. Και μπράβο τους.
23°
