Ο νομικός - ψυχολόγος, Αντώνης Κ. Φιξ, γράφει για τη δική του Μύκονο.
➺
Ο πατέρας µου, από τους πρώτους Αθηναίους στο νησί, ερωτεύτηκε τη Μύκονο το ’70. Όταν ήταν, ακούω, ένας επίγειος ξυπόλητος παράδεισος. Υπάρχουν ακόµη όψεις αυτού του παραδείσου, απλά τώρα θέλει παπούτσια. :)
Στον Άγιο Σώστη, έσβησα το κεράκι του 1 έτους. Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι που έκτισε ο πατέρας µου γεµάτο κεριά (δεν είχε φθάσει το ρεύµα τότε) και κάτι τεράστιες κουνουπιέρες, πάντα µε κάποια διαολεµένη τρύπα…
Η Μύκονος για µένα είναι ένα µωσαϊκό στιγµών και κάθε καλοκαίρι ξαναµαζεύω τις ψηφίδες.
Στον χίπικο Άγ. Σώστη βουτάς στα ζωογόνα νερά του βορρά, µαθαίνεις να στήνεις σκηνή µε καλαµιές (σκιά γιοκ) και να δένεις το pareo σου (από τον Λουκά στο El Pareo) να µη σου πέφτει.
Στην παρθένα Κάπαρη ακούς τα, σπάνια πλέον, ελληνικά, αγναντεύεις τη Δήλο και ξαπλώνεις στους ζεστούς λείους βράχους της για (γυµνή) ηλιοθεραπεία. Ναι, είναι η ελληνική βερσιόν του The Beach.
Μύκονος χωρίς Δήλο, σώµα χωρίς πνεύµα – δεν γίνεται. Θα πας στο αρχαίο αµφιθέατρο να θαυµάσεις την ακουστική και θα ανέβεις στον Κύθνο να ανακαλύψεις ότι το µυθικό «καθαρότερο φως» δεν είναι µύθος.
Δεύτερο πιο ιερό µέρος για µένα, το 180 sunset bar του φίλου µου Αναστάση. Δεν είναι bar, είναι ψυχοθεραπεία: η πιο ωραία θέα στο νησί, οι πιο µυστηριακές µουσικές και µια παγωµένη Mikοnu (δεύτερη πιο αγαπηµένη µπίρα).
Θες να δεις τι σηµαίνει πραγµατικός καλλιτέχνης; Ακολούθα τα σχεδιαστικά χνάρια του Minas στο κατάστηµά του, στο club Astra και –για τους τυχερούς– στο σπίτι του.
Για καφέ και δουλειά µε λάπτοπ θα πας στο προσωπικό µου γραφείο, το καφέ Velanos. Εκεί συναντάς, µεταξύ άλλων, ξενιτεµένους καθηγητές πανεπιστηµίου που ελπίζουν ότι το κολύµπι θα τους δώσει την έµπνευση να τελειώσουν το νέο τους βιβλίο.
21°
