Speedrunner III: Η Άννα Αμοργιανού γράφει για το τελευταίο του δρομολόγιο στις Δυτικές Κυκλάδες (Σέριφο - Σίφνο- Μήλο).
Στις 5/5/2022 το Speedrunner III έκανε το τελευταίο του δρομολόγιο στις Δυτικές Κυκλάδες (Σέριφο - Σίφνο- Μήλο) αποχαιρετώντας τα λιμάνια που επισκεπτόταν, τους πιστούς του ταξιδιώτες, αλλά και την εταιρεία που το φρόντιζε τόσα χρόνια.
Όσοι ξέρουν το πλοίο πονάνε για την απώλεια αυτή, όχι γιατί το πλοίο πάει για απόσυρση, αλλά γιατί αγοράστηκε από άλλη εταιρεία, και καλώς ή κακώς η ταξιδιωτική εμπειρία για πολλούς από εμάς δεν θα είναι πλέον η ίδια. Γιατί η εμπειρία τού να ταξιδεύεις με το πλοίο αυτό ήταν ο λόγος που το έκανε ξεχωριστό – από τον κύριο Αντώνη, τον αρχιλογιστή, μέχρι τον Γιώργο και την Ιωάννα στον πάνω όροφο, τον Κάπτεν που θα άλλαζε πορεία για να μην μας ταλαιπωρήσει ο καιρός και τα παιδιά στο γραφείο που θα σε ενημέρωναν για οποιαδήποτε παραμικρή πληροφορία χρειαζόσουν. Η αγάπη των εργαζομένων για τη δουλειά τους γινόταν δική σου αγάπη για ένα πλοίο.
Προσωπικά, η εμπειρία μου μαζί του συνδέεται με πολλά ταξίδια από Πειραιά στις 7.05 π.μ. από την Ε7, με την πιο συγκινητική ίσως στιγμή του γάμου μου, με το πρώτο ταξίδι της κόρης μου, αλλά πάνω από όλα με τα δύο χρόνια που υπήρξα και εγώ περήφανο προσωπικό της εταιρείας αυτής και «υπηρέτησα» τα ταξίδια του. Πέρυσι τον Σεπτέμβρη, γυρνώντας από τη Σίφνο και έχοντας αγοράσει ένα πήλινο καραβάκι, κατέγραψα στιγμές που συμβολίζει και ζωντανεύει μέσα μου το πλοίο αυτό.
Αφιερώνω λοιπόν το παρακάτω κείμενο σε όλους όσους το αγάπησαν όσο εγώ και νιώθουν πως ένα μικρό κομμάτι του καλοκαιριού τους δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο.
«…Χαζεύω το καραβάκι μου και μου έρχονται τόσες σκέψεις, τόσα συναισθήματα, το κοιτάω, το ξανακοιτάω, και προσπαθώ να τα βάλω σε τάξη.
Πρώτα απ’ όλα, μου έρχονται στο μυαλό η αδημονία των διακοπών, η χαρά της φυγής από την πόλη, η μυρωδιά του καλοκαιριού, το πρωινό ξύπνημα για να πας στο λιμάνι και να μπεις στο καραβάκι αυτό. Η προσμονή ότι μέσα στις επόμενες ώρες θα βουτάς στη θάλασσα, θα σε λούζει ο ήλιος, θα πιεις, θα διασκεδάσεις, θα χαλαρώσεις, θα στοχαστείς και θα περπατάς ολημερίς ξυπόλυτος στην ακροθαλασσιά.
Όμως, όπα! Δεν είναι μόνο το καραβάκι. Στο καραβάκι αυτό βλέπω και την ολοκλήρωση των πολυπόθητων διακοπών, να πηγαίνεις στο λιμάνι του νησιού για να επιστρέψεις και ξαφνικά να νιώθεις βαρύς. Και τα πάντα μέσα σε αυτό το ίδιο καραβάκι να σου φαίνονται βρόμικα, άσχημα, καταθλιπτικά. Επιβιβάζεσαι, κάθεσαι σε μια καρέκλα και νιώθεις ήδη κουρασμένος.
Είναι και το άλλο, όταν είσαι εσύ στο νησί και περιμένεις το καραβάκι ξέροντας ότι φέρνει τους αγαπημένους σου. Και έτσι, πηγαίνοντας προς το λιμάνι για να τους υποδεχτείς, βλέπεις το καραβάκι να έρχεται κοντά σου και εκεί να γεμίζεις δάκρυα, χαρά και να συγκινείσαι μόνο και μόνο που ξέρεις ότι θα ανοίξει η μπουκαπόρτα και εσύ θα ψάξεις τα πρόσωπά τους για να τρέξεις να τους αγκαλιάσεις. Και ας μην έχεις να τους δεις καιρό, όταν είσαι εκεί, στο λιμάνι, νιώθεις σαν να έχεις χρόνια να τους ανταμώσεις.
Στο λιμάνι, θα χρειαστεί να αποχαιρετήσεις τους ίδιους ή κάποιους άλλους, και κοιτώντας το καραβάκι να φεύγει μακριά σου, πάλι θα κλάψεις, γιατί, όπως και η αντάμωση, έτσι και ο αποχωρισμός είναι έντονος, σε πονάει κάθε δευτερόλεπτο που κοιτάς το καράβι να απομακρύνεται και απλά μελαγχολείς.
Είναι ακόμα που μπορεί απλά να δεις κάπου το καραβάκι αυτό και να θυμηθείς παλιές στιγμές και καλοκαίρια. Να νοσταλγήσεις όλα τα παραπάνω ταυτόχρονα, να παρακαλάς μέσα σου να μπορούσες να τα ξαναζήσεις έστω για μία μέρα, να περνάνε όλες οι στιγμές τόσο γρήγορα από μπροστά σου και να μην ξέρεις εάν θέλεις να κλάψεις από χαρά που τα έχεις ζήσει ή από στεναχώρια που δεν τα ζεις πια.
Και θυμό, ναι, μπορεί να θυμώσεις όταν βλέπεις αυτό το παλιο καραβάκι. Γιατί εσύ ίσως δεν μπορείς να είσαι μέσα σε αυτό για να ξεφύγεις, να αναπνεύσεις, να μη σκέφτεσαι. Και βλέπεις άλλους γύρω σου να προγραμματίζουν προορισμούς και ημερομηνίες αναχώρησης χωρίς δεύτερες σκέψεις και εσύ ζηλεύεις, γιατί πολύ θα ήθελες να ήσουν και εσύ ένας από αυτούς.
Μπορεί βέβαια και να μη δεις τίποτα από τα παραπάνω και να βλέπεις μόνο φόβο και ανασφάλεια. Γιατί το καραβάκι δεν ταξιδεύει μόνο σε φωτεινές μέρες με θάλασσες που λαμπυρίζουν, αλλά και σε μέρες σκοτεινές, με φουρτούνες, παλεύοντας με τα κύματα, ταλαιπωρώντας το ίδιο και τους επιβάτες του, φτάνοντας σχεδόν πάντα καθυστερημένα στον προορισμό του...»
Για όλα αυτά, αλλά και για ακόμα περισσότερα είσαι και θα είσαι το πλοίο της αγάπης,καθώς συντροφεύεις τις αναμνήσεις, τις στιγμές, τις εικόνες μας. H ευχή μου; Να αγαπηθείς τόσο και από τους επόμενους.
18°
