Jo Jo the Dog Face Boy: Η ιστορία του πρωταγωνιστή του τραγουδιού Dog-Face Boy των Motörhead, που πέθανε στη Θεσσαλονίκη
Στις 29 Νοεμβρίου του 1998, το μεταλλικό πλανόδιο τσίρκο των Motorhead έκανε στάση στο περίπτερο 15 της Έκθεσης. Έγινε της ατσαλένιας κόλασης, ήμουν εκεί, η συναυλία ήταν διοργάνωση του Μύλου, αν και στον 88μισό παίζαμε κουλτουριάρικα: άσιντ τζαζ, μπριτ ποπ, έθνικ, τριπ χοπ, Κέιβ, Tindersticks, Smashing Pumpkins… Motorhead ούτε για δείγμα. Το αυτί του Lemmy δεν ίδρωσε, στο λάιβ έγινε ο καλός χαμός, ιδρώτας, σίδερο, ιαχές, πολυκοσμία και ρίγος. Μετά τη συναυλία, στα καμαρίνια, ο Lemmy Kilmister μεράκλωσε: «Ένας λόγος που η πόλη σας γαμάει και γουστάρω που είμαστε εδώ και τα λέμε, είναι και γιατί στα μέρη σας είναι θαμμένος ο Dog Face Boy. Είναι αληθινός ήρωας, δεν τον έβγαλα από το μυαλό μου». Ήξερα το ομώνυμο τραγούδι τους, δυναμίταρος, «Dog Face Boy werewolf hero, pride and joy, Dog Face Boy, canine weirdo, Dog Face Boy». Αλλά δεν γνώριζα ότι ο Dog Face Boy υπήρξε στα αλήθεια. Και όχι μόνο υπήρξε, αλλά, όπως έμαθα από τον Lemmy και ψάχνοντας στη συνέχεια, έζησε έναν πολυτάραχο βίο, που λόγω θανατηφόρας πνευμονίας τελείωσε στη Θεσσαλονίκη του 1904, όταν ένα τσίρκο τον έφερε στα μέρη μας.
Εκείνον τον Νοέμβριο του 1998 μετά το θεϊκό λάιβ τους ήταν που άκουσα πρώτη φορά για τον Fedor Jeftichew, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Jo Jo the Dog Faced Boy. Ο Lemmy, με το τραγούδι που του αφιέρωσε, ήθελε να αποτίνει φόρο τιμής σε όλους τους μοναχικούς, καταραμένους και άτυχους ανθρώπους, αφού τέτοιος ήταν και ο Dog Face. Άτυχος και δυστυχής, δεν λες τίποτα, ο «Σκυλάνθρωπος» ήταν ένας περφόρμερ που τούραρε στην Ευρώπη μαζί με τον πατέρα του, τον «Αγριάνθρωπο από το δάσος της Καστρόμα». Και οι δυο τους ζούσαν στην τσαρική Ρωσία υποφέροντας από υπερτρίχωση, μια σπάνια ασθένεια, με τριχοφυία τέτοιας ασύλληπτης πυκνότητας, που καταλαμβάνει όχι μόνο το σώμα, αλλά και το πρόσωπο. Ο Jo Jo the Dog Face Boy και ο πατέρας του είχαν τη μαλλιαρή όψη που έχουν τα σκωτζέζικα σκυλιά τεριέ, για αυτό και εξόριστοι εξαιτίας της ασχήμιας και του τρόμου που προκαλούσαν στους χωριανούς της Καστρόμα ζούσαν απομονωμένοι στο δάσος. Μέχρι να τους πιάσουν κυνηγοί και να τους πουλήσουν στο τσίρκο του αμερικανού ιμπρεσάριου P.T. Barnum. Ο Barnum, που ειδικευόταν σε θεάματα όπου κυριαρχούσε το αλλόκοτο (στο σανίδι έβγαζε λογής από περιπτώσεις, τύπου το Κορίτσι με τα Γένια, ο Άνθρωπος με το Γιγάντιο κεφάλι και τα Σιαμαία μη Αποκολλημένα Δίδυμα), τους αγόρασε από τους δουλέμπορους και ενέταξε πατέρα και γιο στο σχήμα, δειγματίζοντάς τους σε όλον τον κόσμο.
Ο Lemmy (αιωνία του) πέθανε το 2015. Έτσι δεν είδε την ταινία The Greatest Showman, με τον Χιου Τζάκμαν να παίζει τον Barnum, ο οποίος κάθε άλλο στυγνός εκμεταλλευτής και έμπορος του πόνου ήταν. Απεναντίας, ο P.T. Barnum αγαπούσε όλα τα weirdo πλάσματα, τα υιοθετούσε και τους πρόσφερε μια αξιοπρεπή ζωή καθώς το θεότρελο καραβάνι τους περιόδευε τον κόσμο. Δείτε την ταινία.
Στην περίπτωση του Jo Jo the Dog Face, ο οποίος ήταν από τις μεγάλες βεντέτες του θιάσου, έτσι κύλησαν τα πράγματα. Μορφώθηκε, έμαθε να μιλά εκτός από Ρωσικά, Γερμανικά και Αγγλικά, και σύμφωνα με την ιστορία που διηγούνταν ο ιμπρεσάριος στο κοινό του, μπορεί να γρύλιζε σαν λυκάνθρωπος, αλλά κατά βάθος ήταν ένα φιλειρηνικό ον που του άρεσε να διαβάζει Μαρκ Τουέιν και Χέρμαν Μέλβιλ. Όπου περιόδευε ο θίασος το σουξέ ήταν γκραντ, ο δε Dog Face Boy στη Βρετανία έγινε λαϊκός ήρωας, έδωσε συνεντεύξεις, το σκίτσο του φιλοξενήθηκε στις εφημερίδες και οι λιθογραφίες του γίνονταν ανάρπαστες στο βικτωριανό Λονδίνο, που οι άνθρωποι ελκύονταν από το αλλόκοτο. «Αγόρασα μια τέτοια και εγώ από ένα υπαίθριο παζάρι κι έτσι τον έμαθα» μου μαρτύρησε ο Lemmy τη νύχτα εκείνη.
Στη Θεσσαλονίκη το Σκυλοπαιδί - διασκεδαστής δεν ήρθε με το τσίρκο του Barnum, ο P.T. πέθανε το 1891, ο θίασος κομματιάστηκε, οι πρωταγωνιστές διασκορπίστηκαν σε άλλα σχήματα. Προφανώς με ένα τέτοιο έφτασε στα μέρη μας και ο Jo Jo, που πέθανε όταν προσβλήθηκε από πνευμονία. Ίσως και να νοσηλεύτηκε στο Χαμιντιέ (σημερινό νοσοκομείο Άγιος Δημήτριος). Ίσως να είναι θαμμένος στην Ευαγγελίστρια. Όσο και να έψαξα αρχεία και εφημερίδες της εποχής, δεν κατάφερα να μάθω περισσότερα από όσα σας διηγήθηκα.
«Ξυπνάτε από τα μνήματα αδικοσκοτωμένοι / Να δήτε την πατρίδαν σας απελευθερωμένη. / Ξυπνάτε από τα μνήματα, δεν είσθε πια ραγιάδες / Ξυπνάτε κι ήρθ’ η λευθεριά, έφυγαν οι αγάδες»
Ο ναός του Αγίου Δημητρίου είναι σαν χρονοκαψούλα, μέσα του συνυπάρχουν, αλληλεπιδρούν και νοηματοδοτούν η μια την άλλη οι μεγάλες ιστορικές στιγμές που σημάδεψαν τη Θεσσαλονίκη
15°
