Ο foodblogger Δημήτρης Παπαζυμούρης γράφει για τα αγαπημένα του αθηναϊκά στέκια τις δεκαετίες του ’80 και του ’90.
Για τη δικιά μου γενιά, μια νέα λαμπρή νυχτερινή έκπληξη ήρθε στα μέσα της δεκαετίας του ’70, μόλις τέλειωσα το σχολείο. Μέχρι τότε, όλο το παιχνίδι της νυχτερινής διασκέδασης παιζόταν στις «9 Μούσες» του Μυκονιάτη Κώστα Ζουγανέλη. Το ιστορικό αυτό μαγαζί αφού έγραψε τη δική του ιστορία στο νησί των Ανέμων συγκεντρώνοντας όλο το ανφάν γκατέ του διεθνούς τζετ σετ τα καλοκαίρια στη Μύκονο, στη συνέχεια μετακομίζει στην Αθήνα, στην οδό Ακαδημίας, και εκεί γράφει μία ακόμα ιστορία που δεν πρόλαβα να ζήσω.
Το 1976 όμως το νέο κυκλοφόρησε από στόμα σε στόμα σε όλο τον στενό κύκλο της κοσμικής Αθήνας: οι Μούσες θα έκλειναν, αλλά ο Ζουγανέλης θα άνοιγε ένα κλαμπ-ρέστοραν που όμοιό του δεν είχε δει η πόλη. Η φήμη έλεγε ότι θα είχε δυο αίθουσες, στη μία θα λειτουργούσε το κλαμπ και στην άλλη το καλύτερο εστιατόριο που είχε ποτέ φανταστεί η Αθήνα με διεθνή κοσμοπολίτικη κουζίνα, εξού και το όνομα 9+9 για τη διττή λειτουργία του χώρου. Το ενδιαφέρον ήταν ότι o Ζουγανέλης αντί να διαλέξει την ασφάλεια της πιάτσας γύρω απ’ το Κολωνάκι, πήγε με αυτοπεποίθηση σε μια περιοχή που ποτέ δεν υπήρχε κάτι ανάλογο κοντά ή γύρω, σε ένα στενάκι δίπλα στο Παναθηναϊκό στάδιο, στο Παγκράτι.
Το καλό το μαγαζί φαίνεται απ’ τη πόρτα του και εδώ η πόρτα ήταν απ’ την αρχή αυστηρή και επιλεκτική. Απ’ τη πρώτη φορά που πήγα στο 9+9 ως την τελευταία, υπήρχε πάντα μια ουρά και ένας μικρός αγώνας για να μπεις μέσα, εκτός αν είχες καταφέρει να έχεις κάνει κράτηση στο εστιατόριο. Ο Κώστας, ο πορτιέρης, πάντα εκεί με χαμόγελο αλλά και αποφασιστικότητα να κρατήσει το στιλ των θαμώνων στο επίπεδο που αναλογούσε σ’ έναν τέτοιο χώρο.
Όχι μόνο αποκριάτικα πάρτι αλλά και εντιτόριαλ μόδας στήθηκαν με ντεκόρ τους χώρους του 9+9. Στις φωτό μοντέλα ποζάρουν στο φακό του Τάκη Διαμαντόπουλου για εντιτόριαλ μόδας του περιοδικού Sored:
Ανεβαίνοντας τα δυο σκαλάκια της εισόδου και μπαίνοντας στα Εννιάρια, δεξιά ήταν η αίθουσα με τους φιμέ καθρέπτες που ήταν το κλαμπ. Όπως τη θυμάμαι ήταν-δεν ήταν 70 τετραγωνικά. Αυτός ο χώρος κατάφερε να χωρέσει ό,τι πιο γοητευτικό, μοδάτο και κοσμικό είχε η Αθήνα εκείνα τα χρόνια. Απ’ τον Μπίλυ Μπο με τον Τσέλιο και τις μοντέλες τους, μέχρι παιδιά σημαντικών οικογενειών της πόλης αλλά και μας, που σαν παιδιά μας άρεσε να νιώθουμε μέρος αυτής της λαμπερής παρέας. Νιώθαμε ότι είμαστε ανάμεσα στον «καλό κόσμο», όπως, φαντάζομαι, ένιωθαν όσοι πήγαιναν στο Studio 54 που άρχισε να γίνεται γνωστό λίγα χρόνια μετά. Για εμάς τα Εννιάρια έγιναν το δικό μας Στούντιο 54, κι ας μη μπήκε ποτέ μέσα καμία Μπιάνκα Τζάγκερ πάνω σε άσπρο άλογο. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι θα συναντούσες και θα λικνιζόσουν δίπλα στις πιο όμορφες και κομψές υπάρξεις. Εκεί τα καλά κορίτσια γνώριζαν τους καλύτερους γαμπρούς και εκεί γινόντουσαν τα καλύτερα πάρτι. Επίσης εκεί ξεκινούσαν οι τάσεις και οι μόδες σε μουσική, ρούχα, τα πάντα!
Απ’ την αριστερή πλευρά ήταν το εστιατόριο με το μπαρ. Ένας πολύ exclusive χώρος, με τιμές πολύ υψηλές για τα στάνταρ της εποχής και το να έχεις καταφέρει να κλείσεις ένα τραπέζι απ’ τον Αλόρα, ήταν ένας μικρός θρίαμβος. Ο Αλόρας ως μετρ και γενικός επιτηρητής του μαγαζιού έκανε το παιχνίδι και το έκανε καλά. Συνδυάζοντας μια μικρή δόση έπαρσης (μη ξεχνάμε, δούλευε στο καλύτερο μαγαζί της πόλης), με μια μεγάλη δόση καλών τρόπων και επαγγελματισμού, ο Αλόρας είχε κατορθώσει να τρέχει το μαγαζί άψογα, σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Είχε απόλυτα ευχαριστημένους όσους κατάφερναν να βρουν τραπέζι, αλλά και διατηρούσε άσβεστη την επιθυμία όσων δεν το κατάφεραν, ώστε να επιστρέψουν κάποια άλλη φορά που «θα είναι τυχεροί».
Το φαγητό ήταν κλασική διεθνοποιημένη γαλλική κουζίνα με χαρακτηριστικά πιάτα τα φιλέ μινιόν σος μαδέρα, φιλέ ο πουάβρ, τουρνεντό ροσίνι, σατομπριάν, εσκαλόπ α λα κρεμ, μπεφ στρογγανόφ, και για πρώτα υπήρχαν σπαράγγια βινεγκρέτ, μανιτάρια α λα κρεμ, σολομός καπνιστός, γαρίδες κοκτέιλ και φέτα συναγρίδα ή σφυρίδα. Πολλά απ’ αυτά μάλλον πρωτοεμφανιζόντουσαν στην Αθήνα ή έτσι νιώθαμε. Μιλώντας πρόσφατα με τον Κώστα Ζουγανέλη, μου είπε πως ούτε αυτός ήξερε τα περισσότερα απ’ αυτά τα πιάτα τότε, αλλά ρώτησε, έμαθε τι παίζει έξω και κανόνισε να τα βάλει στο μαγαζί και μάλιστα όσο πιο καλά εκτελεσμένα γινόταν. Εκεί ήταν και η εξυπνάδα του, να πρωτοπορήσει στοχεύοντας στο υψηλότερο επίπεδο, μια και το εύρωστο οικονομικά κοινό του μαγαζιού, είχε αίσθηση της κουζίνας αυτής καθώς ταξίδευε συχνά στην Ευρώπη. Ο κατάλογος του κρασιού είχε μια μικρή επιλογή από τις ελάχιστες ελληνικές ετικέτες της εποχής και κάποια ξένα που ξεκινούσαν από Λιμπφράουμιλχ και Ματέους ροζέ ως Πουιγύ Φουσέ, Στ. Εμιλιόν και Σατό νεφ ντι Παπ.
Αν υπάρχει κάτι που διαπερνούσε την ατμόσφαιρα σ’ αυτό το μέρος ήταν μια αίσθηση κοσμοπολίτικης κομψότητας που αποτελούσε όαση σε μια πόλη που γινόταν όλο και πιο άσχημη, όλο και πιο δύστροπη. Ο Κώστας Ζουγανέλης είχε ένα ανεπιτήδευτο στιλ, ένα charm, μια κομψότητα, σε έκανε να νιώθεις τυχερός που είσαι στο μαγαζί του. Ακόμη τον θυμάμαι να περνά αέρινος και χαμογελαστός ανάμεσα στα τραπέζια του εστιατορίου με ένα ποτήρι στο χέρι, φορώντας ένα μεταξωτό λευκό πουκάμισο πάνω απ’ το μαύρο παντελόνι.
Ο άλλος λόγος της επιτυχίας του μαγαζιού ήταν η συνοχή ανάμεσα στους θαμώνες. Σε μια εποχή που ομολογουμένως η «καλή κοινωνία των Αθηνών» ήταν ολιγομελής, τα Εννιάρια γέμιζαν από κόσμο που είχε στιλ, κομψότητα και κοσμοπολιτισμό. Έτσι έμεινε πάντα στο ρόλο ενός μη θεσμοθετημένου exclusive semi-private club, αποκλειστικά για όσους ήξεραν, για όσους ήταν μυημένοι στα μυστικά της καλής ζωής χωρίς ποτέ να απευθυνθεί στο ευρύ κοινό.
Το 9+9 έμοιαζε να είναι μόνο «για μας», το μυστικό μας ραντεβού με το κοσμοπολίτικο γκλάμουρ σε μια εποχή που το είχε ανάγκη πριν ξεκινήσει η πασοκοποίηση των πάντων.
* O Δημήτρης Παπαζυμούρης είναι διαφημιστής και foodblogger (CUCINA CARUSO)
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
11°
