Θεσσαλονίκη θα πει Φετίχ Μπουλέντ, Depeche Mode και παρέλαση χωροχρόνων 

Ένα από τα χούγια της μνήμης, έτσι όπως βολοδέρνουν καθημερινά με το παρόν μου αλά μπρατσέτα στους δρόμους, είναι να ανακαλεί στον φλοιό μεγάλες στιγμές και τεκμηριωμένα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν τη Θεσσαλονίκη, mix and match, με σωρεία ιδιωτικών προσωπικών στιγμών που παραμένουν ανεξίτηλα χαραγμένες μέσα μου. Πάντα η προσωπική μικρή και η μεγάλη συλλογική Ιστορία καραδοκούν να βγουν από την καταπακτή του νου, για να πάρουν τον αέρα τους εξαιτίας μιας αναμφισβήτητης αρετής που διαθέτει το κέντρο της Θεσσαλονίκης: Καθώς εβαπορέ και συμπυκνωμένοι οι αιώνες παρελαύνουν χάρις στα μνημεία, τα αγάλματα και τα εμβληματικά κτίρια, τεράστιες εκρήξεις συνειρμών πυροδοτούνται μέσα στο κεφάλι μου κάθε φορά που το διασχίζω. 

Οι φλανέρ του θαλάσσιου μέτωπου, λοκάλια που αθλούνται με συμβουλή γιατρού, ποδηλατοgym τύποι ή runnerράδες, τουρίστες που χαζεύουν το ηλιοβασίλεμα και επισκέπτες που φωτογραφίζουν τα θηριώδη κάργκο που αναμένουν σήμα εισόδου ή απόπλου, ζουν και απολαμβάνουν το παρόν. Σωστά; Σωστά. 

Είναι ευλογία το θαλάσσιο μέτωπό μας, μα είναι εξίσου ευλογία και πανεύκολο παιχνίδι, αν θέλεις, το να διακτινιστείς μακριά πίσω στον χρόνο. Το κάνω όταν βαριέμαι το υπερβολικό παρόν. Κάθε φορά που με μπουχτίζει το τώρα, ανεβάζω το λέβελ της έξαψης ακτινογραφώντας την επιφάνεια του νερού και του ορίζοντα, πασχίζοντας να βρω το ορθό σημείο που στα βάθη του είναι θαμμένα τα απομεινάρια του Φετίχ Μπουλέντ. Το πιο διάσημο ναυάγιο του Θερμαϊκού, από το 1912 που έγινε κουφάρι, παλιοσίδερα και σκουριά εξαιτίας των ριπών που εξαπέλυσε επάνω του το τορπιλοβόλο Τ-11 πλοίο που πιλόταρε ο κυβερνήτης Βότσης, είναι όχι ωσεί, αλλά ένα διηνεκές παρόν της ζωής μου στην πόλη. 

Δεν ξέρετε τι χάνετε όσοι δεν συνομιλείτε με τους αιώνες, εγγυημένα πράγματα, και αυτό με το Φετίχ Μπουλέντ ήταν ένα παράδειγμα σχετικό με τα ραντεβού που βγαίνω ανά τακτά διαστήματα σ’ αυτή την πόλη με τη Μεγάλη Ιστορία της. Ας δώσω όμως και ένα παράδειγμα από στιγμές της μικροϊστορίας που, όταν περπατώ στο κέντρο, τσουπ κάνει κι αυτή και αναδύεται στον αφρό, δίπλα στα ηρωικά με το Φετίχ Μπουλέντ: Ποιο Λονδίνο; Δεκάδες μαύρα Perfecto στις παραλλαγές που τα πουλάνε στα πολυκαταστήματα ένδυσης της Τσιμισκή, ανεβοκατεβαίνουν μοδάτα πέρα δώθε στη Στρατηγού Καλλάρη, λες και είναι δεκαετία του ’80 κι όλοι διαβάζουν Face και I.d., αντί να μελετούν μόνο ίνσταγκραμ. Στη θέα του λεφουσιού από πέτσινα φλασάρω, αίφνης. Ο Μασούτης της Καλλάρη, που βρίσκεται στη θέση του κραταιού El Lay (στα έιτις ήταν ναός του θεσσαλονικιώτικου νιου γουέιβ), παύει να υφίσταται. Μπαίνω στο μάρκετ και στα ράφια δεν πωλούνται σνακ, λαχανικά, κρεατικά, καφέδες και φαγώσιμα, ενώ από τα ηχεία, η φωνή που κανονικά ανακοινώνει τις προσφορές της μέρας ακούγεται στον τόνο και τον ρυθμό του Ντέιβιντ Γκάχαμ των Depeche Mode στο Everything Counts. Μετά, ο μέγιστος Κώστας Καπετανίδης έβαζε το April Skies των εξίσου δεινών Perfectόβιων Jesus and Mary Chain. Τα χούγια της μνήμης που σας έλεγα, αλλά και το σουλάτσο σε μια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη όπου ένα τζα απέχει το σήμερα από το χθες, με αποτέλεσμα οι χωροχρόνοι να πυρπολούν και να αυτοαναφλέγονται ασύστολα.