Ο μυστακοφόρος πρωταθλητής δρομεύς των 100 μέτρων και συνάμα άριστος φοιτητής οδοντιατρικής Βασίλειος Παπαγεωργόπουλος για τις θεσσαλονικιές seventies μάνες αποτελούσε την τέλεια επιλογή γαμπρού για την κόρη τους.
Ο μυστακοφόρος πρωταθλητής δρομεύς των 100 μέτρων και συνάμα άριστος φοιτητής οδοντιατρικής Βασίλειος Παπαγεωργόπουλος για τις θεσσαλονικιές seventies μάνες αποτελούσε την τέλεια επιλογή γαμπρού για την κόρη τους. Δεξιών, πατριωτικών και ορθόδοξων φρονημάτων, με εγγυημένο επαγγελματικό μέλλον, παιδί για σπίτι, δεν ήταν δύσκολο κατά την κάθοδό του στον πολιτικό στίβο να σαρώσει σε ψήφους και να εκλεγεί βουλευτής σε μια βαθιά συντηρητική πόλη όπως η Θεσσαλονίκη, η οποία παγίως επιβραβεύει τέτοιους λεβέντες.
Τι συνέβη και σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, όταν ο δήμαρχος Βασίλης ανακοίνωσε την απόφασή του να μην ξαναδιεκδικήσει την εκλογή του, να ακούγεται ένα ουουουφφφ ανακούφισης από όλους; Ακόμα και από εκείνες που παλιά τον ήθελαν για γαμπρό τους, τη συντηρητική δηλαδή κάστα των κυριών που, στη Θεσσαλονίκη, αν δεν πας μια Κυριακή για να εκκλησιαστείς στη Μητρόπολη, το καταγράφει και το συζητά απαξιωτικά; Έκανε απουσίες ο Παπαγεωργόπουλος από τον εκκλησιασμό; Δεν νομίζω. Απεναντίας, δεν έχανε ευκαιρία στα 12 χρόνια της δημαρχιακής του θητείας σε κάθε γιορτή κι επέτειο να ζώνεται με το μεγαλόσταυρο και να περιφέρεται περιχαρής! Μήπως διάλεξε ως σύμβολο για τη σημαία της πόλης κάτι ακραίο, φιλοκομμουνιστικό-σφυροδρεπανέ ή προχωρημένο; Κάθε άλλο.
Πάντα κύριος ο Παπαγεωργόπουλος, πάντα περιποιημένη και στη θέση της η χωρίστρα του, σαν μια ταξιαρχία από τρίχες στημένες σε 24ωρη στάση προσοχής, λες και περίμεναν επιθεώρηση από το στρατηγό. Πάντα χαμογελαστός, πάντα κοντά στα ΚΑΠΗ, που, ας μην αυταπατόμεθα, αυτό ήταν και το target group του, εξού και τόσο μπαγιάτικα τα έργα του: εορτές Αγγέλων και Καγκέλων, μάρμαρα, ανούσια σιντριβάνια σε πλατείες ή πεζόδρομους κοντά στη θάλασσα, και, φυσικά, αξέχαστες συνεντεύξεις στο φερέφωνό του TV100, όπου παραληρώντας σχεδόν ενώπιον του «σκληρού» ανακριτή-δημοσιογράφου Αντώνη Οραήλογλου βαυκαλιζόταν πως έκανε τη Θεσσαλονίκη παράδεισο.
Τι συνέβη και τα τελευταία δύο χρόνια ο Παπαγεωργόπουλος κατάφερε να εξοργίσει όχι μόνο το «δημοκρατικό» μπλοκ της Θεσσαλονίκης, αλλά και τους δικούς του; Γιατί ακόμα και το ορκισμένο δεξιό φαν κλαμπ του γκρίνιαζε για το μεγαλειώδες νέο δημαρχείο, καταλογίζοντάς του ναπολεόντειο τρόπο σκέψης και δράσης; Όντως η πόλη έφτασε στο αμήν: κυνηγητό με τους δημοτικούς αστυνομικούς, ανύπαρκτα πάρκινγκ, πλημμύρα από υπαίθρια τραπεζοκαθίσματα και συνάμα εξόντωση μέσω προστίμων για ηχορύπανση των επαγγελματιών του φραπέ και του ποτού, μόνη πηγή ανάπτυξης της θεσσαλονικιώτικης οικονομίας. Μια πόλη γκέτο, βρομερή, παρατημένη, χωρίς πράσινο, ασφυκτική, απάνθρωπη, μποτιλιαρισμένη, εσωστρεφής και φοβική.
Τον τελευταίο χρόνο ο δήμαρχος Βασίλης έδινε μάχη χαρακωμάτων. Και είναι τόσο τρομακτικό το σκάνδαλο Σαξώνη, τόσο μεγάλο το έλλειμμα από τα ταμεία του δήμου, τόσοι πολλοί εμπλεκόμενοι από το φίλιο στρατόπεδο, που ακόμα και ο ίδιος συνειδητοποίησε πως μια εκ νέου κάθοδός του είτε με τις ευλογίες του Σαμαρά είτε ως αντάρτης, θα οδηγούσε σε εκλογική πανωλεθρία.
Τι γίνεται όμως από δω και στο εξής; Θα γίνει ο Κώστας Γκιουλέκας ο τέταρτος συνεχόμενος δεξιός άρχοντας της πόλης; Θεωρώ πως ναι, και με τα τσαρούχια. Δεν στερείται ούτε περιποιημένης χωρίστρας, που θέλω να πιστεύω πως για τις συντηρητικές κυρίες της Θεσσαλονίκης είναι κάτι σαν φετίχ, ούτε οράματος για το μέλλον, αν κρίνω και από τον τακτικό εκκλησιασμό του (φήμες λένε πως χτυπάει 4 με 5 λειτουργίες κάθε Κυριακή), αλλά κι αν θυμηθώ τις αλήστου μνήμης εκπομπές-προσκυνήματα στην TV100 στους τόπους όπου ετάφησαν τα κόκαλα των προγόνων μας.
Τι θα κάνει το ΠαΣοΚ; αναρωτιούνται οι άλλοι. Θα επιμείνει στην επιλογή της σκληρής κομματικής Αράπογλου; Θα κατεβάσει Βούγια, αν κρίνω και από τις τηλεφωνικές έρευνες που γίνονται για την ανεύρεση δημοφιλούς προσωπικότητας; Θα προτείνει την Εύα Καϊλή, καλλονή και τυπάκι ροκ, όπως κατέδειξαν και οι τελευταίες φωτογραφίες της από το live των Aerosmith; Ή μήπως είναι σε θέση ακόμα και τον Άκη Τσοχατζόπουλο να κατεβάσει για υποψήφιο, προκειμένου να μη δημιουργηθεί από κοινού με τους μπουταρικούς ένα ισχυρό μέτωπο που μπορεί να κερδίσει τη μάχη της Θεσσαλονίκης από την πρώτη Κυριακή; Πόσο δύσκολο είναι για το ΠαΣοΚ να καταλάβει πως πίσω από το 16% του Γιάννη Μπουτάρη στις προηγούμενες εκλογές συμπαρατάχτηκε η κοινωνία των πολιτών, όπως την ευαγγελίζεται τα τελευταία χρόνια ο Γιώργος Παπανδρέου;
«Είναι ανοργάνωτοι, είναι αχταρμάς, είναι αλλοπρόσαλλοι, είναι μόνο λόγια, είναι, είναι, είναι» αντιτείνονται οι υπέρμαχοι της ρεαλιστικής κομματικής πολιτικής. Είναι, θεωρώ κι εγώ. Είναι μπερδεμένοι, μερικοί μάλιστα και παγιδευμένοι από τις προσωπικές φιλοδοξίες τους, ειδικά τον τελευταίο χρόνο που ο κύριος Μπουτάρης μέχρι να αποφασίσει πως θα ξανακατεβεί υποψήφιος δήμαρχος, άφηνε να εννοηθεί πως έψαχνε προσωπικότητα για να της παραδώσει το «δαχτυλίδι». Η Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη όμως δεν παύει να είναι μια γνήσια κίνηση ανήσυχων πολιτών, με όλες τις αντιφάσεις και την ανοργανωσιά που τις περισσότερες φορές χαρακτηρίζουν τέτοιες μη κομματικές, ρομαντικές προσπάθειες. Ωστόσο, αποτελεί μια εναλλακτική πρόταση για μια άλλου είδους Θεσσαλονίκη, όπου υπάρχει χώρος, εκτός από δημάρχους με στρωτή χωρίστρα, και για ένα δήμαρχο με σκουλαρίκι.
14°
