Εν Θεσσαλονίκη θερινή διαβίωση, ημερολόγιο Ιουνίου
Χιλιάδες πολίτες είναι στους δρόμους ουρλιάζοντας και διεκδικώντας. Όχι να μάθουν πότε θα επιστραφούν τα εκατομμύρια που πέταξαν από το ταμείο του δήμου.
Θεσσαλονίκη θερινή διαβίωση, ημερολόγιο Ιουνίου
Χιλιάδες πολίτες είναι στους δρόμους ουρλιάζοντας και διεκδικώντας. Όχι να μάθουν πότε θα επιστραφούν τα εκατομμύρια που πέταξαν από το ταμείο του δήμου. Ούτε τα μέτρα για το διπλοπαρκάρισμα, που είναι πλέον θεσμός, τις ρημαγμένες πλατείες, γεμάτες τρύπες και μπαλώματα, τα τζάνκια και τους άστεγους πεταμένους σε χύμα αυτοσχέδια κρεβάτια στο κέντρο της πλατείας Ναυαρίνου. Αντίδραση όχι για τα καταστήματα στην Τσιμισκή που κλείνουν, τους βρομιάρηδες τοίχους τίγκα από κακόγουστες αφίσες και τον Θερμαϊκό που πνίγεται από πλαγκτόν μπίχλα. Το σύνθημα των χιλιάδων πολιτών που παρέλυσαν τους δρόμους ήταν ξεκάθαρο, φρόντισαν να το γράψουν στα μνήματα της Ευαγγελίστριας, στον Λευκό Πύργο, στις φωτογραφίες του καθηγητή Γιώργου Κατσάγγελου για το πρότζεκτ «Φιλιά», που οργανώθηκε στον περίβολο του πανεπιστημίου από το Κέντρο Σεξουαλικής και Αναπαραγωγικής Υγείας. Εξού και τα σεξουαλικής έμπνευσης tags «γαμιόλες, η πόλη θα καεί» και «Ρέμο μπινέ». Στη ρημαγμένη από όπου κι αν τη δεις Θεσσαλονίκη, ο λαός του Ηρακλή, που διεκδικεί τη σωτηρία της ομάδας, δείχνει το δρόμο: Η μόνη ιδέα για την οποία αξίζει να ματώσεις και να παλέψεις είναι η μπάλα κι η ομαδάρα.
Ιδανικός καιρός για να την κοπανήσουμε. Στη Ρόδο, αδελφές μου, στη Ρόδο. Σαν απόδραση από το νησί των καταραμένων, σαν μια πρόταση ουσιαστικής κι εναλλακτικής διαβίωσης. Στο Rodos Ecofilms, όπως το περιγράφει η διευθύντριά του Λουκία Ρικάκη: «Κάθε χρόνο φιλοξενούμε ό,τι πιο όμορφο, αισιόδοξο και πολύχρωμο έχει να δείξει ο πλανήτης σε σινεμά που δεν ποζάρει στο ταμείο, αλλά αντανακλά ως καθαρός καθρέφτης την ψυχή μας. Και αυτή η επιλογή δεν μας πρόδωσε ποτέ. Γι’ αυτό και το κοινό αυξάνει. Οι σχέσεις μας με τους δημιουργούς μεταγράφονται σε όλο και πιο στενό βαθμό συγγένειας. Το γεγονός ότι η κεντρική εξουσία ούτε που αντιλαμβάνεται με τι υλικά ανθίζει τέτοιος κήπος κάθε χρόνο στη Ρόδο, μπορεί να σκιάζει κατά καιρούς τον ουρανό μας, αλλά μας δείχνει ότι πρέπει να επιμένουμε όχι για να τους πείσουμε, αλλά για να υπάρχουμε ερήμην κάθε συστήματος που κωφεύει».
Ν’ αγιάσει το στόμα σας, κυρία μου.
Ονειρεύτηκα το Πρασονήσι
Ένας σκύλος έξω από τον «Μαρινόπουλο» της διασταύρωσης Γούναρη και Σβώλου, ξεψαχνίζοντας τα σκουπίδια, τράβηξε με το στόμα ένα κομμάτι από μια παρτίδα χαλασμένου κρέατος. Το υπόλοιπο το έβαλε όπως όπως στη σακούλα της μια ρακένδυτη γριά. Κόσμος κατηφόριζε δίπλα τους προς τη θάλασσα, εφηβικά φιλιά και τατουαζάδικα. Πιο κάτω, στην Τσιμισκή, τζιπ με βοερά λαϊκά και χιπ-χοπ, σφήνες από τις μηχανές της ομάδας Δέλτα, επικίνδυνα ποδηλατικά ζιγκ-ζαγκ. «Χαλαροί ποτάκηδες» στους πεζόδρομους αναρωτιούνται, εφόσον πλέον είναι και λίγο ανέξοδη μόδα, ποια είναι η πειστική αντιπρόταση για το ξεπέρασμα της κρίσης και το νέο πρόσωπο της Θεσσαλονίκης στη μετα-παπαγεωργοπουλική εποχή.
Η Ρικάκη το ’χει πει: «Επιβίωση είναι να μάθεις να ζεις σε ισορροπία με τη φύση και με τους άλλους, αλλιώς δεν έχει επιβίωση. Ο μισθός, που τόσα χρόνια προσανατολίζεται σε αυτή τη χώρα και σε όλον το σύγχρονο καπιταλισμό στη συγκέντρωση εφήμερων αγαθών, στον άκρατο πλουτισμό, δεν έχει να κάνει με τίποτα πολύτιμο που ορίζεται ως ζωή. Τα αξεσουάρ του λαϊφστάιλ είναι τα βαρίδια που μας πάνε στον πάτο. Όποιος δεν το έχει καταλάβει δεν είναι απλώς μη οικολόγος, είναι μικρόνοος και δεν ζει τη ζωή, διέρχεται από αυτήν ως σκλάβος της. Η ζωή για να είναι όμορφη δεν επιβαρύνεται με πλούτη, αλλά με τα απλά υλικά που υπάρχουν γύρω μας γενναιόδωρα. Αντί να ανοίγουμε το ερκοντίσιον, απλώς να ανοίγουμε το παράθυρο σε έναν άλλο τρόπο ζωής».
Πανόραμα vs Μόντε Σμιθ
Ένας περιφερειακός φορτωμένος με μπάνερ που απεικονίζουν δύο φτερά αγγέλου. Όχι του Βέντερς από τα «Φτερά του έρωτα», αλλά του Notis, που ξεκίνησε εμφανίσεις στο κοσμικό καλοκαιράδικο Odeon. Νύχτες κόλασης στη Βαλαωρίτου, που έχασε ό,τι νοσταλγικό και βιντάζ είχε τραβώντας παρέες που την έψαχναν αλλιώς. Τα κουρτινάδικα, τα πομολάδικα, τα πιτζαμάδικα, έγιναν μπαρ που ξεκουφαίνουν με τα μπίτια τους θυμίζοντας Ίο της δεκαετίας του ’80. Από τη στιγμή που άνοιξαν και χαουζοελληνάδικα, η περιοχή απαρνήθηκε τη μαγεία και το ρομαντικό της χύμα, μεταμορφώθηκε σε ταμειακή μηχανή.
Ίσως το Rodos Ecofilms να αφορά τη Θεσσαλονίκη το ίδιο με το νησί που το φιλοξενεί. Λουκία speaking: «Οι ταινίες που προβάλλουμε στο φεστιβάλ δυναμιτίζουν την προπαγάνδα της μικρής οθόνης με βόμβες και σκέψεις πολύ επικίνδυνες, που δεν ανιχνεύουν τα μηχανήματα ασφαλείας των συστημάτων παραγωγής ανόητων πολιτών. Προτείνουν λίγη νόηση στην κάθε μέρα. Στον καιρό της κρίσης, οποίος έρθει στο φεστιβάλ θα ξαναθυμηθεί μέσα από τις ταινίες τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένη η αληθινή ζωή. Η κρίση δεν είναι οικονομική μόνο, αλλά κυρίως ηθική. Τόσο καιρό ζούσαμε λάθρα και δυσανάλογα με τον παραγόμενο πλούτο και τώρα μας ενοχλεί που πρέπει να προσαρμοστούμε στην πραγματική μας οικονομική συνθήκη. Ας γκρεμίσουμε τώρα τα εκτρώματα “παλάτια” της νυχτερινής αποχαύνωσης, να απαλλαχτούμε από την περιττή χλιδή και επιτέλους να καταλάβουμε ότι όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με τη ζωή, άρα ούτε την επιβίωση. Ας αναρωτηθούμε τι ακριβώς χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει».
13°
