Νοσταλγία για το φως

Οδηγώντας στον περιφερειακό, Σάββατο βράδυ, και το σύνηθες ατύχημα είναι λίγο μετά τα Κωνσταντινουπολίτικα. Περιπολικά, ασθενοφόρα, ντελαπαρισμένο αμάξι, περνάμε τη σήραγγα με το τεράστιο γκράφιτι των Yakuza, «πες και συ κάτι» λέει ο Χρήστος. Στο δεξί μου χέρι, όπως την κοιτάω από ψηλά, η Θεσσαλονίκη μοιάζει σαν μπιζουτιέρα που κάποιος άνοιξε το καπάκι της και μέσα, ακουμπώντας στο βελούδινο υπογάστριό της, λάμπουν διαμαντένια φώτα. Πριν προλάβει να αποθεώσει την υψηλή μου ποίηση, του φανερώνω πως η παρομοίωσή μου για την πόλη είναι σηκωμένη αυτούσια από τον «Εντιμότατο μαθητή» του Τζον Λε Καρέ. Έτσι περιέγραφε το Χονγκ Κονγκ, όπως το κιάλαρε από ψηλά ο ήρωας Τζέρι Γουέστερμπι. Όταν οι στιγμές και ο χρόνος διαδραματίζονται αμήχανα, αλλοπρόσαλλα και παραληρηματικά, καταφεύγω πάντα στη λογοτεχνία. Ή στις ταινίες. Και πιάνω να τον ψήνω να δούμε παρέα μια ντάνα φιλμ, όσα προλάβουμε, από το 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ.

Ζήτω ο αντίποδας!

Οι «Εικόνες του 21ου αιώνα» ξεκινούν την Παρασκευή με προβολές στο «Ολύμπιον», την αίθουσα «Παύλος Ζάννας» και τέσσερις ακόμα αίθουσες στο λιμάνι. Ταινίες τεκμηρίωσης ή αλλιώς και μια δημιουργική αναπαράσταση της πραγματικότητας. Φέτος, φιλοξενούνται το ελληνογαλλικό σινεμά του Πέτρου Αμπατζόγλου, ο Ιρανός Τζαφάρ Παναχί, ο Βέρνερ Χέρτζογκ και ο Χιλιανός Πατρίτσιο Γκούσμαν. Προσθέστε και τα βαλκανικά ταινιάκια, τη δανέζικη ρετροσπεκτίβα και την ενότητα των φιλμ που αφορά το trafficking και την πορνεία, και ορίστε το μονοπάτι που θα σας βγάλει κατευθείαν στο φως! 100% παιδί του Δημήτρη Εϊπίδη, θεωρώ πως το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ είναι το καλύτερο πολιτιστικό προϊόν που διαθέτει η Θεσσαλονίκη. Και 14 χρόνια τώρα έχει εξοικειώσει και εκπαιδεύσει το κοινό να αναζητά την αλήθεια και τα ταξίδια του.

Ο Χρήστος ψήνεται, παραληρεί, παραμυθιάζεται, λέει ναι, μέσα, να ορμήξουμε! Τον παρκάρω σπίτι του και παίρνω το δρόμο για το δικό μου, ελισσόμενος, μέσα από τα φιδωτά στενά. Ο περιφερειακός είναι γρήγορος, σε βγάζει σε χρόνο dt. Προτιμώ, όμως, τα φιδωτά στενά. Όσο και αν η κίνησή τους είναι στρωμένη με καθυστερήσεις, σκουπιδιάρες, μεθυσμένα κορίτσια που πάνε με 20 χιλιόμετρα την ώρα και απρόσεκτους πεζούς που κυκλοφορούν σαν μαγεμένοι το σαββατόβραδο, η αλήθεια και οι ιστορίες τους μου φαίνονται απείρως γοητευτικότερες και ξελογιάστρες, από το να φτάνω στον προορισμό μου στην ώρα του. Trust me!